Alle inzendingen over mijn OR gids OR zon

Uw kusjes hippen en springen als vogeltjes op mijn lippen: ik hoor ze er hun wijsjes zingen, ik laat ze er zich laven en nippen. Dan slaken de mijne hun vleuglen en zweven hun zusteren tegen. Wel poog ik hun vlucht te beteuglen: zij fladdren al halverwege. En zo vaak zij elkander genaken, zie ik - hoe duidlijk - twee vlammen, hartsvormig…

En vraagt gij nu: ‘Wie leerde u rijmen, dichten?’ - Ik laat niet lang u op het antwoord wachten.... Uw ogen zijn het, die mijn geest verlichtten! Toen ik voor d'eerste keer u, lief, ontmoette, - een blauwe meidag was het, 's morgens vroege - weet gij nog, hoe 'k u toen op rijm begroette? Snel plukte ik wat jasmijn en hagerozen en reikte…

En het is mij een wonder, waarover ik zon, Hoe mijn hart, dat de wereld bevatten kon, Met de bloemen, de sterren, de maan en de zon, Ligt zo klein in die tengere wanden.…

Er zijn veel dingen, die wij niet begrijpen, het avond-rood en 't zingen van de wind, het vreemd geluk, dat stil in mij gaat rijpen als ik de spiegels van lief's ogen vind, en uit de lage tuin de geur der rozen door de verrukte nacht, waarin 'k haar heb bemind, waarvan niets blijft dan dit éne, broze, het weten dat we voor elkaar verloren…

Qui n'a pas l'esprit de son âge De son âge a tout le malheur. Voltaire. Uit vaal bevachte hemel dalen, dralen lokken, vlokken in gewemel, uit de grijs vervaalde hemel glijen, vlijen zachte vachten pluizen neer, op de aarde, op de huizen, op de bomen stil en meer... zilvren bellen, die vertellen, zonder klank, hermelijnen…

Zo morgen tussen u en mij De zee lag met haar vloed onmeetlijk, Gij waart mij even onvergeetlijk Als nu, nabij... Geen tijd, geen afstand scheiden wat De Liefde zó te zaam gebracht heeft; Zij is het, die de ziel een kracht geeft Als zij nóoit had... Geen macht, die déze macht verwint, Die, wat de Liefde wil, kan keren; Zelfs als het hart…

Groen is de slag van de stroom door het dal van de dag heuvlen van licht zijn de wallen de stad is een fort door de poorten der bruggen ligt zon gestort over de ruggen der golven de stad is bedolven onder het haar van de zon.…

De maanschijn hangt, als een brug op zuilen van kristal, over een vale heide onder de eindloze hemelhal. Naakt en bloot de wijde heide..., als een kerkhof naakt en bloot... Is dat de slaap des Winters? Is dat de slaap der Dood? Als weefden onzichtbare handen, handen, uit het schimmenrijk, een koele witte wade om een onzichtbaar lijk,…

Wat stemmen opgaand van rondom! De Zelfzucht eist en grauwt, De Wanhoop schreeuwt de Hope stom En verft de jonkheid oud. Zich zelv' vergeten 't hoogste doel! Een nu dat 't gister wreekt....! Hoor toe, ver van het slaggewoel, ‘Als 't uit de stilte spreekt!’ Wat bede om zieke- en stervensspond, Wat beet in brein en hart, Wat kreet…

De lente nadert en daarmee de lieve dromen; het licht blinkt op het koel en vochtig gras. Ik meen hieraan kan toch geen sterveling ontkomen, alles wordt weer gelijk het altijd was. De paarlemoeren lucht, de broze wiegel-twijgen en na de regen het geuren van de grond, de luwe voorjaarswind en het verrukte stijgen der sterren aan het doorzichtig…

Zal ik nu blij zijn, enkel om bloemen, Enkel om bloemen en lenteblauw? Zal ik vergeten, nu bijen zoemen, Zal ik vergeten waarom ik rouw? Zal ik nu dromen, enkel om rozen, Enkel om rozen en zonneschijn? Zal ik vergeten mijn hart bevrozen? Zal ik vergeten mijn wondepijn? Zal ik nu zingen, om blauwe seringen, Enkel om bloemen en anders niet…

mij door u ontstolen, Het stromenzilver, 't rood der gladiolen, Het blond der duinen, 't blauw van zomerweer, De vlucht der vlinders, die om bloemen dolen, De zachte pracht van rozen en vogelveer, Het goud van herfstloof en het brons der peer, De lach der zon en de ogen der violen.…

Wij hoorden 't laatste zuchtje glippen, Het sterven was voor hem geen strijd. ‘God dank,’ ontgleed het onze lippen, 'Die hem voor doodsmart heeft bevrijd.’ En vriendenhanden beurden teder Eerbiedig hem van Moeders schoot En brachten 't lijkje in de andre kamer; 't Was ijdle voorzorg, die ze ons sloot. Want wij, wij legden ons ter ruste…

Staalblauw de hemel boven 't marmerwit Der straten, blank van d'eerste vlokkenval. En zonverguld, in fel-licht luchtkristal, De starre bomen, hard en zwart als git. In doodgevrozen rozen heb ik al Mijn zomerdromen zacht een graf gespit, Waarbij ik trouw de handen vouw en bid Voor de arme zieltjes, die God redden zal. O dromendoder…

De zoele wind en 't heldre spelen wiegden Mijn ziel in sluimring, makend zon en bloemen, Gras-rand en pad tot kleurig droomtafreel.…

Lief bloempje! dat met half-ontvouwde bladen, Veelkleurig, door het groene omkleedsel breekt, De tengre knop begerig opwaarts steekt Om vroeg zich reeds in 't zonnelicht te baden: Zeg, vreest gij niet, als zich de winter wreekt, Dat hij, met sneeuw en stollend ijs beladen, De sappen stremm' der pas ontloken bladen, Wier tederheid een…

Ik kan 't mij niet verklaren... àl 't verlangen, Dat nauw meer ademde in des harten diep, Springt òp en rijst zó heftig, dat ik bange Bange word om zo groot verlang, dat sliep de stille slaap, of 't slapend wilde omvangen De koude dood, die sombre weedom schiep... Toch... 't is zo wonder heerlijk... niet meer bange... Verlangen stijgt…

Eens haatte ik, als symbool van slavenketen, De gouden schakel van het trouwverbond. Rampzalig dwaas noemde ik wie zich vermeten Vlinders te binden die m' in 't blauwe vond. Doch sedert gij - nooit zal 'k dat uur vergeten! Uw ring mij bood uit rode liefdemond, Weet 'k een geheim, nooit zonder u geweten: Die kleine ring omspant heel…

Kinderjaren. I Ik vond een vogel, stervende in de tuin. Geen koestren hielp, hij drinken wou noch eten. Gelijk een bloem, wier stengel werd gereten, Aan 't slappe halsje hing het kopje schuin. Eén siddering - en dan, in niets meer weten, Verstrakte 't lijfje, als de aarde grijzigbruin. Wij hebben 't stil begraven in de tuin -…

blaren Van kastanje en van plataan Trekken met de stoet niet mede, Willen liever rust en vrede Dan te zoeken de gevaren Van dat zwervende bestaan, Van die kleine blijde stoeten; Die zo los van zin en voeten Even maar elkaar ontmoeten En met vreemden verder gaan; Die in wijde vrije kringen Springen, als de wind gaat zingen, Andre zon…

Hervond gij ooit een lint, een bloem, een blad, Een stille erinn'ring aan verleden dagen, 't Vergeten beeld van vroeger vriend of magen, Die ge eens bemind, betreurd, verloren had? 't Is smartlijk zoet: - en bij het treurend klagen, Om wat te snel verdorde op 't levenspad, Plooit soms een lach de wang, van tranen nat, Een dartle lach van lust…

Vast in de vrede, die geen angst kon deren, Verdonkren de gezichten, die zich keren Van waar de zon nog flauw in 't Westen brandt Achter het hoge bergkam-woud, als speren En bajonetten, dreigend zwart, geplant.…

O lippen, rood als rozen en frambozen, Die, kussen ademend, om kussen vragen! O krachtige armen, die mij, moede, kozen Om veilig door 't vijandig Zijn te dragen! O donkere ogen, zachte grondeloze ogen, zó rein als nooit mijn ogen zagen, Ogen, waarin geen sprank is uit den Boze, Maar waar Gods englen d'eigen blik in wagen! O jong…

De Dichter toch is zoon van God, De heemlen zijn zijne opperzalen. 't Verleden moet hem cijns betalen, Hem, Ziener in 't verborgen lot. - - - - - - - - - - Heil ons! het schoon verleden keert, De heuglijke eeuw van Gods Profeten; Gezalfde zal ons hart u heten, Die ons de Toekomst kennen leert. .................…

De morgen droomt in de lichte tuin: Een lichtfestijn Midde' in bloemgeschijn, En in die droom lichtkindje klein, Grootogig, op voetjes fijn. Geurenneurende zachte jasmijn, En vrolijke roosjes, mondjes half open, En gouden regen, Neergezegen Om haar te vertellen die aan komt lopen, Hoe mooi een morgen kan zijn. En paarse seringen…

Dit is 't hoogste: gouden zwijgen, 't eind des stijgens, en niet neigen neer nog als een bloem die hangt óver, - maar een kelk, die in de zon-gloed ganslijk te verzwinden voelt, niet meer wéet of verlángt.... Gouden Rust, 's levens fonteinen hoogst om-buige', één fonkel-schijnen wichtloos wégend op de lucht!…

De kamer slaapt. - Dromerig langgerekt Geroep van tortels vult de lome lucht. Ver, lijk geklapwiek, latjes-klepgerucht Van zonneblinden, die men opentrekt. Citroen-aroom van gele zuidervrucht, Adem van perzik purperdons-bedekt En ziel van lelie tragisch bloedbevlekt Smelten bedwelmend tot één geurenzucht. Door 't rietgordijn, dat…

Kent gij 't land zo rijk gezegend, Kent gij 't weergevonden Eden? Mensen zonder vijgenblâren Wandlen daar naar de oudste zeden. Vroeger was 't een warlig Babel Door het onding: Revolutie, Ieder school er, ieder huisde er In 't gebouw der Constitutie! Ieder mat en ieder paste, Ieder woog en ieder stutte, Schudde zelfs d'Aartsvader…

door woorden langs blad na blad schat ik schrijf ik sterf Nog een keer tot mijn gids haar gezicht laat zien…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…