Alle inzendingen over ongeboren OR ongemak OR nestje

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Gelijk een vogel moede nederstrijkt Op 't nestje in loovren veilig weggeborgen, En 't kopje slapend buigt totdat de morgen Blij uit haar lichte wolkwaranden kijkt, En zachtjes zegt: ‘mijn hele hemel prijkt Alreê met rozen van mijn liefde en zorgen...’…

snuiten, snuiven, snoeteren cleenex in de neus ploeteren ongemakkelijk, wat een last!…

Liefdeloosheid toont ons, wat ongeboren liefde is. Nog is het winter. Een merel zingt in het duister. Nog is het nacht. Ik waak en ik luister. Een verborgen lente wacht.…

Heilig Daar waar alles nog ongeboren, ongestorven is. Alles en niets ineen. Daar waar verleden toekomst is, en andersom. Daar waar niets onmogelijk, alles mogelijk is. Daar waar geen wanneer bestaat, geen waarom. Heilig…

er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil ik denk dat het één van de merels is uit het nestje in de druif raar vergaan het skeletje zie je maar het kopje is nog vrijwel in takt er ligt een dood vogeltje bij de waterzuil morgen ga ik in de tuin werken…

Het huidig onheilsnieuws is ongekend… Ik moét op zoek naar wat mij hopen doet: de merel die trouw op haar nestje broedt, het veulen dat aan hoge beentjes went. Is ’t waar? Trekt focus meer van ‘t zelfde aan? Dan geef ik zo wat kleur aan mijn bestaan.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ten langen leste stokt de adem haar vermoeide lichaam geeft zich zachtjes over er ligt een ongeboren kind zij die jou het leven schonk rust nu in de schoot der aarde…

de nacht opent de deur van stilte onthult haar geheimen maanlicht fluistert betoverend de aarde luistert zachte golven dragen mijn ogen naar ongeboren licht van het morgenland…

onzichtbaar sluimer je door nog ongeboren dagen kleur je een nieuwe morgen in ondefinieerbare tinten die juist zo voelbaar zijn tot op grote hoogtes glimlachen zelfs zij die van jouw bestaan geen weet hebben…

Ik hoor gezoem in de zon Niet langer die lege momenten Maar een nestje op mijn balkon…

Kruip je weer in je nestje? En dan zat ik er al, onder de plattebuiskachel, met poes op schoot, tegen de voeten geschaard om de pot -kelkbladeren rond een zonnebloem- aan te kijken. Boven me op de glanzend geschuurde plaat wist ik de waterketel en de zwarte strijkijzers. Me nooit nog zo geborgen gevoeld.…

Aan hen die tegen beter weten in, ongeboren wonderen blijven zien.…

nog rust in al haar chromosomen, onkwetsbaar over al het geschreven leed, zal het zwijgen over ongeboren dromen, die je uitsprak met spijt, vergeet alle twijfels zonder het verwijt om de herkomst binnen de lijnen van de context te verklaren wordt dan ieder geschreven woord een feit ?…

Lang mocht ik niet genieten Mijn ongeboren zieltjes Veel te kort bij me Niet geboren worden Zo gewenst Ik zie vaker gezichtjes Gezichtjes die ik nooit heb gezien Ik hou me voor ogen Engeltjes In Gods armen…

Onze liefde kan niet maar ik hou van jou en jij ook wel van mij toch blijft ons ongeboren De droom blijft alleen zonder ons Maar kan de band dan toch blijven kunnen we voor altijd maar in totale stilte elkaar in ons hart dragen?…

gedroogde halmen zwichten voor versneden kleuren in een gele februariwind een zwarte vogel steelt het laatste zaad het leven is grijpbaar zucht ze en wij nog ongeboren ©anno…

2x een verdronken vis. 1x een angstig rund. 6x ongeboren leven. 1x een bange kip. 1x een vermoord varken. 2x een delerium. Kom je bij me eten?…

het vreet mij uit de ongeborene ik draag haar tussen mijn schouders mijn ouders wilden een dochter doch ik werd hun zoon en mijn draagzusje de dokter zei zoiets van gespleten persoonlijkheid eigengereid geef ik mezelf een kusje…

was je maar enkel alvast voorop op zoek naar een uitgelezen plek voor een zomerbuffet met al wie je lief was je holde vooruit zoals wolken boven zee terwijl het eerst nog zomeren moest…

Zijn ogen zien hoe merels liefdevol een nestje weven in het paars van de seringenboom turen dan stilte klevend aan de tijd die zwijgen traag verlengt hij glimlacht vaag bij de herinnering aan hoe mooi het was waarom schrijnt zijn verdriet misschien omdat ik stierf lief fluistert zij hij hoort haar niet…

heb een holletje gevonden mijn nestje opgebouwd met takjes die we kenden gestoffeerd met zachtjes pluis al eerder had mijn uitverkoren mees zijn jawoord al gekeesd op zoek naar een toch lichtjes sjofel onderkomen ben een simpelmees ons broedsel is te snel gekomen voor de de jongen van mijn dromen is het voedsel niet genoeg…

Mijn leven is als een gedicht met de muziek van het leven: Van comfortabel en ongemakkelijkheid; Van van samen zijn en gescheidenheid; Van vervulde verlangens en frustraties. Ja, en een leven met de muziek van stilte in mijn hart.…

Winter maakt plaats voor lente ga naar buiten zie hoe vogels hun nestje bouwen hoor hun getsjilp ruik zachte bloesem voel de zonnestralen op je huid ruim op keer naar buiten ervaar dompel je onder in de sensaties de lichtheid van het moment het is voorjaar leef…

minder dan de afstand tot de maan zijn we van elkaar verwijderd ik ben een meteoor raas langs de hemelkloot vol reien en bochten bergen kijken toe hoe vogels hun nestje bouwen in trillende uitgestrekte armen onder blauw baldakijn tranen dakloos in de zon verdampen…

Anders wordt het echt ongemakkelijk: dan worden die gedachten bang.…