Alle inzendingen over ontroering OR avondlucht

ontroering maakt zich van ons meester de zon lokt naar buiten in ons afgesloten bestaan bestraalt de adem van de tijd de dag zwelt open in vogelzang…

Zolang je mij ontroeren doet raken kan zodat ik huiveren moet huilen en beven schaterlachen of vervuld met verontwaardiging verleen je mij soms even een gunst…

Het is een hilarisch gezicht zoals de aarde wordt verlicht door de zon en door de maan de grote beer die je aan de hemel ziet staan de poolster straalt in volle kracht het is een koude heldere nacht een ster gaat op de vlucht ik geniet van de avondlucht het is een prachtig fenomeen ik vergelijk het met een edelsteen een ster is net een diamant…

ik volg het licht op jouw gezicht als jij de avondlucht trotseert met wisselende intensiteit vlammen schaduwen speels rond je vormen de matheid van je fraaie huid voorkomt weerkaatsen in diep donker vragen oogt je sterrenblik een lach glimt tanden wit dit warm decor heb ik zo lief omdat het uitzicht op de hemel biedt…

Op het einde van de dag Staar ik even door het raam, En weer ben ik alleen Met mijn gedachten, m’n dromen en fantasieën Ze ontroeren me, Enkel onuitvoerbare wensen zijn mijn lot.…

Bijna niemand zo ontroerend als deze man Belg der Nederlanden Amsterdammer der Belgen de man die is wat hij zingt Alles ligt vast Blijft nog de vraag Wat is het nummer van God…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

Nog trekken de zware wolken in ons bestaan haar sporen en woorden die als dolken mijn diepst wisten te doorboren, joegen mij steeds op de vlucht, de thuiskomst werd steeds later en in de spetterende avondlucht gevangen in mijn eigen theater, werd mijn pad van tranen zwaar. Ik volgde de dood en toch dronk ik door zonder bezwaar.…

jij dompelt mij in vervoering ontvoert mij in ontroering jij rijmt de onschuld parelmoer gepenseeld in ogen die niet spelen met mij, je bent jezelf jij bent niet van mij en toch ben je mijn meisje…

hoe ik ook tracht om van binnenuit de vreemd ontroerende kracht van een landschap in de regen neer te schrijven in verder glijdende beslotenheid is er enkel mijn ploeterende gedachtegang die op papier verschijnt…

De scharlaken avondlucht omfloerst de laatste zwaluw zuidwaarts gericht in volle vlucht verdwijnt ze vleugelend in de schaduw Alleen de nevel kan verhalen waar haar gezang verstomt waar ze zwijgt in alle talen totdat de dageraad weer komt Het paard hervat het grazen al te donker voor galop.…

Slapend, gapend, zuigend huilend en niets te vrezen ligt in bed, op hand of arm alleen maar klein te wezen Een ongelooflijk wonder daar kunnen we niet bij ontroerend is dat al dat liefs uit jou komt en uit mij…

Een lijn zo zacht door zijn lichaam voelen en machinale diertjes vol veertjes doen springen tot een mijnramp van ontroering ontstaat.…

Kijk, voel ontroering als de natuur rust in de nacht.…

Met vorstendom heb ik nooit veel gehad Maar aan het einde van haar redevoering Zag ik ineens een vleugje van ontroering En ik geef toe, dat deed me toch wel wat Dus ik geloof, door geen tendens geleid In haar oprechtheid en betrokkenheid…

ik ruik geen zoete avondlucht langs het pad dat oeverloos mij de verte aanreikt die ik toch nimmer had kunnen belopen er grenst tijd veel tijd aan de meerpaal van mijn schorre gedachten, want hoe zilt mijn adem ook de zee verwacht, drijven dijken als valse gronden door de sluizen van mijn knuisten…

Onstuimige zee wast in wollige golven uit de gouden bron ~ Boven drijven langs gouden bijen wolkjes blauw mondjes blazen dauw ~ In rust op gonzen van de golven drijvend mee schelpen rinkelen ~ Glinsterend water waterbellen vol muziek spiegelt zeeklanken ~ Lichte bries vervoert avondlucht bij windgetij…

Vleermuis, met uw vlerkjes slaande, Door de avondrust, Nederwaarts en opwaarts gaande, Vast en doelbewust, Gij, het enig ding bewegend In deez' avondstond, Met uw zwart figuurtje tegen 't Glanzend hemelrond, In de lichtgevulde, klare, Diepe hemelkom Lig ik peinzende te staren Bij de stilte alom, En der dingen roerloos wachten Onder de avondlucht…

Je kruipt met haar weg op de bank zij op jouw schoot geborgen jij je arm om haar tengere lijf veilig beeld spreekt voor zich mijn papa mijn dochter ontroerend moment van twee eenheid.…

Ik kwam in ademnood door de ontroering toen je wegging naar de dood wist ik dat sterven rust zou brengen maar toen je weg was werd de nood te groot moest ik even naar adem happen zo snakte ik naar jouw bestaan.…

Ontroerend mooi, als je het zo ziet staan. Waar komt dan al die rotzooi toch vandaan?…

Hun actie was ontroerend en spontaan De Nederlandse sterren inviteren Een vluchteling om bij hen te logeren Je hoorde daar natuurlijk bij te staan Ruimhartigheid blijkt vluchtig op termijn Of wonen die BN'ers toch te klein?…

Als ik soms eens een traan laat gaan Komt mijn beste maatje er heel snel aan Legt haar pootje op mijn arm Drukt haar kopje dicht tegen mij aan Dan laat ik van ontroering Nog meer tranen gaan…

Blind, onbesuisd raakt hij juist in een dartele vlucht door zwoele avondlucht dodelijk verstrikt in het web van de spin. De eindbestemming van de vlinder wordt het vertrekpunt van een verslinder.…

Niet alleen de leeuwerik met z'n doldwaze vluchten of de nachtegaal met z'n bekoorlijk gezang de merel die tegen de late avondluchten jou doet luisteren onder lichte dwang Nee geef mij ook maar het gezellig kwetteren van de mus of de brutale herrieschoppende spreeuwen Maar bovenal het koeren van de houtduif die je 's ochtends je slaap doet…

je weet met je lippen mijn contouren te beroeren met zachte stem probeer jij mij naar het paradijs te vervoeren jouw woorden in mijn oren kunnen niet anders dan mij ontroeren graag wil ik mij door jou laten vloeren kom……

De schone schijn van de façade waarachter onzekerheid de fundamenten langzaam ondermijnt van het twijfelachtig gebouw van gemorste letters gespleten woorden zinnen zonder zin tot zwijgens toe ontroerend maar toch schijn…

na de schoonheid om stuwend rivier te zijn wordt de ontroering met een laken toegedekt er zit nog slaap in de dageraad nooit heeft de maan de mogelijkheid van avonturen op zo'n klare manier belicht nog even en dan verdwijnt dit wonder…

het duurt voor de inkt zich met het papier verbinden wil het duurt voor de ontroering naar stille tranen voert het duurt voor de zachte ziel de opperhuid bedekken kan het duurt voor de schrijver de kant naast de weg kiezen zal…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…