Alle inzendingen over piano OR moeder OR tijd

ik kan niet troosten nu de pijlen op mij zijn gericht, het dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd van tijd en daad jij kromt jouw vingers en dept goedwilligheid op een bank zonder woorden – de piano staat boven – akkoorden vol zwijgbeloftes doen het raam beslaan, er wordt geschreven op het vluchtig water dat zich wintert wanneer…

die doorgaan en zij blijft zingen zing door piano speel omarm mij wind en muziek de aalscholvers gaan evengoed hun eigen vlucht weet ik, weet ik wel nu mijn tranen vallen…

een bloedmooie adonis uit Sittard haren glimmend als satijn en pikzwart reed in een groene porche ze noemde hem Georges speelde voor zijn liefjes op de piano Mozart…

de portier is weg en het huis is leeg op één piano na tingelend op ivoor hoop ik op gehoor in vain het innerlijk rondeel behelst alleen de aangeslagen toon…

'k hoor mijn moeder weer piano spelen en vader verzen voordragen met een sonore stem met kerstmis klonk uit onze zilveren kelen een cantate voor 't kind van bethlehem.…

Mijn hart is zo Als 'n piano, Die luid klinkt en toch zacht Haar klanken strooit over de mensen, Die langs de vensters van het salet Voorbij gaan, in trage tred. De piano, zij klinkt alleen Voor de mens die haar bespeelt, Voor die over haar zijn vingers heen En weer laat lopen, haar bestreelt.…

Sierlijke grillen fladderen op Onder de vleugel die stram openklapt Het klavier gebiedt de hamers De snaren door vilt gedempt Een labo van klanken waar hij woekert De vrije vorm koppelt aan het vingerspel Op zoek naar de fijne, tere toets De verbeelding op de spits gedreven Geschreven voor salonkringen Verdiept, verinnigt hij het stuk…

Als je stil bent hoor je een piano zachtjes spelen Alsof vingers de donkere wolken aaien, vangen, bestormen, strelen Als je stil bent hoor je jezelf en je gedachten Alles waar we nu niet van slapen Alles waar we vroeger om lachten…

Zijn hand daalt traag Neer op het zwart en wit Zachtjes wiegt hij met zijn hoofd De schelle toon Van een hard aangeslagen toets Schalt door het Victoriaanse huis Een terts Verandert de harmonieuze muziek Tot een ongemakkelijke compositie Een zacht gekraak Van de houten trap Doorbreekt de melodie Vol bewondering kijkt ze toe Naar…

Voor Jeannet Heb vanmorgen weer Die band om mijn hoofd, Deken van grijze wolken Die hoofd, ogen en oren Op het eerste gevoel Zo maar verstopt - En dan hoor ik halverwege Deze lome zondag ergens Ver weg zo maar die Prachtige pianoklanken Die in slechts een handvol Minuten mij wakker maken Door de eeuwige kracht Van de muziek…

hoor de trompet en de piano ergens ver weg en lang geleden denk ik ja dat zijn wij we zijn vrij zo dichtbij de volle maan in een blauwe lucht maar ook zoveel heimwee naar hier…

maan schuift in haar laatste opus in c in do dus serenadeboogje in een zwarte plas piano wat ooit forte was spiegelkomma aan een hoog plafond straks weg en afgerond…

Zijn aandacht kon hij vast niet goed verdelen, want hij was bezig met piano spelen.…

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…

las geen noot, maar spelen kon ze wel haar favoriet: Johan Strauss walsenkoning het klonk altijd opgewekt in haar woning eerste noot twee tellen, tweede noot een tel zij leerde haar stukken feilloos op gehoor even proberen dan had ze er weer één ‘t ging altijd zonder moeite, zo ‘t scheen na één keer luisteren had ze het al door in die tijd…

Een vriendelijke, vrolijke melodie klimt door het open raam naar binnen en streelt mijn ziel die droevig is omdat zovele mensen lijden en niemand troosten kan. De noten van de muziek dwarrelen als rozenblaadjes van rozen die nu natuurlijk nog niet bloeien maar geuren doen vermoeden. Tussendoor een woord, een blik, even stilte en alles lijkt…

Ongenaakbaar verspeeld, verloren, aangeslagen aan de piano door het lichter gevooisd stemmen. Haar hart klopte in haar keel, haar stem begeeft, het geluid dat in haar ogen brak, intonatie geeft. Pianomuziek vulde haar eenzame dag, weerklinkt, een glimlach omspeelt haar symmetrisch gezicht.…

En achteraan, daar vegeteert mijn moeder: ze staart afwezig door een goudgerande bril. Gemurmel over duimend drop en jeukend poeder. Ze weet niet meer wat ik niet horen wil. Plots speelt verloren tijd en doodsangst me weer parten. Ik kus haar wang hoewel lang niet meer van harte.…

ik ruim de keuken nog wat op ik zie mijn moeder gaan ik pak wat op en zet het weg ik zie haar handen aan hoe zij het deed verleden tijd wordt heden in de tijd nu net als toen mijn handen gaan als die van haar met vlijt haar vingers zijn nu krom beleefd haar handen zo vertrouwd de mijne zijn nu net als toen al moederhanden oud .…

Mijn piano had een valse snaar, die was echt heel gemeen. Ik pakte dan een grote schaar en knipte hem in tweeën. Toen, na dat verdiende loon - ze moesten het eens wagen - heeft men tegen mij zo'n toon nooit meer aangeslagen.…

de piano onberoerd een andere tijd breekt aan waarin de donkere stad door jou van kleur voorzien weer zijn zal als voorheen bomen zullen verschralen en vogels niet meer wieken geen tijding over oeverloze zeeën zal komen drijven een andere tijd breekt aan waarin ik zal huilen om je angsten en verwarring waarvoor ik je niet kon behoeden…

Nog zie ik ze in leven zijn, mijn vader en mijn moeder. Hij wist bijna alles. Zij wist bijna niets. Zo dachten zij. Hij was koppig. Zij alleen maar lief. Mijn vader en mijn moeder. Zij deden hun beste best, zoals ook ik probeer te doen. Mijn vader en mijn moeder. Zij stapten uit de tijd. Ik blijf koppig geloven.…

Moeder, de spil van het gezin ’t opperhoofd zonder vorm van gewin Moeder de vraagbaak van iedereen, de tolk, zoals zij is er geen één. Moeder die kinderen baarde moeder van onschatbare waarde Moeder of ze nou één kind heeft of tien, tijd maakt voor allemaal, je kunt ’t zien.…

in het schemerlicht allerlei zonderlinge gedachten door een stille kalme eenzaamheid die het wereldleed niet kon verzachten jouw vader was dood jouw moeder overleden al wat restte was de hoop in een leven vol verlangen.  …

Hij speelde door de week piano, daarneven voetbal in 't weekend. De dubbelspeler was tot veler misnoegen slechts een spelbarbaar. 't Was alleszins als vleugelspeler een eigenwijze pingelaar.…

Jouw handen op m'n huid die mij zachtjes strelen en als een piano bespelen teder, dan weer luid met hoge en lage toon dan besef ik het was slechts een droom een droom maar wel wonderschoon…

Zittend achter haar piano Tokkelend op haar gitaar Woorden dartelend in zinnen Associaties mijmeringen Ontmoetingen en observaties Van de zijlijn nog het meest Zij was zichzelf maar soms ook niet Voortgedreven door emoties In haar tekst op haar muziek Oorspronkelijk en authentiek…

Hoe kan een persoon die nooit tijd heeft alle tijd voor jou nemen Boos op je zijn en toch liefde uiten Niet bij je zijn maar je nooit alleen laten Een normale vrouw zijn… maar ook mijn moeder…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

hart van piano breekt open in klanken van streling bleke vingers beroeren wit zwarte toetsen het is een speeldrift in duivels genoegen waarin wij samen tuimelen in onze dans van verlangen…