Alle inzendingen over schaamte

Kriebelend van binnen Blijf maar kijken Glimlachend Kijk weg: schaamte drang blijft komen Weg is ze Spijt? Nee Deed wat ik doen moest Lachend de toekomst tegemoet Met of zonder Haar…

Je leest mijn voeten heet brand slaat uit je oren haren raken los vreugde wordt geboren redeloos wart je taal als armen om je heen schaamte kaft het koren.…

Maar na die oude tweet vol jodenhaat, Bedekken zij uit schaamte hun gelaat.…

Ach ik weet wat water is het wier van schaamte en tijdloosheid van terloops plezier. Het haakwerk van liefde is een schichtig motief ternauwernood kunnen jij of ik haar bloem versieren. -------------------------- Uit: 'Het eiland van elkaar', 2006.…

een schrijnende foto uit de krant raakt mijn gemoed ik zie de wanhoop van een kind te weinig vocht om nog een traan te kunnen laten met uitgehongerde ogen staart het naar mijn boterham vult mijn dag met schuld en schaamte…

Want is hij ná de oorlog fout geweest Dan schaamt een echte Duitser zich het meest.…

Zwijg luchtdruk gevuld met vuur zoveel slagkracht gereten vlees zo diep gekleurd het warme rood verkracht angst zet de beurs op winst schaamte ligt op koers.…

de ontluistering ,door zijn kapotte darmen, laat hem schreeuwen als vloeibare ontlasting door zijn broekspijpen druipt de verstarrende schaamte lijkt onverdraaglijk als hij de benodigde stappen zet tot aan de voordeur trillend draait hij de sleutel om…

het is de stem die niet schreeuwen durft die zal zingen het is de kracht die gebundeld wordt die zal vechten het is de schaamte voorbij de schuld die er niet hoort te zijn in zwijgen geen macht mag zo groot zijn in onbegrensd toelaten geen mens zo eenzaam in misbruik…

met vaders pet en de door zijn moeder gebreide zwembroek hield onze held destijds in heel hete zomers een oogje in het zeil schaamte was hem vreemd dat werd pas jaren later uitgevonden…

in muren en in het kruis rond haar hals schuif voorzichtig de schaduw naar het vocht in haar ogen ik trap op het teken door het leven belogen en was langzaam heel langzaam de zijden draad uit haar lijf ik neem de schaamte op mij en denk god, die dag waar was jij…

zij laat het licht aan voor de angsten voor de schimmen op de muur haar deur dichtgaan voor geluiden voor gevaren elk uur haar ogen open voor de dromen voor de stemmen in haar hoofd haar tranen lopen voor de schaamte omdat niemand haar gelooft…

Kerkhof Een plaats van, stilte rust Verlangen Liefde Uitademen Geschiedenis Droefheid Vreugde Tranen Verleden Spijt Schaamte Eerlijkheid Nadenken Wensen Huilen En voor al die dingen, Waar het nu te laat voor is.…

Oh, Requiem Aeternam voor dit kind dat aangespoeld is onder onze ogen; voor ieder kind dat door ons onvermogen het licht verloor en ons in schaamte bindt! Zo kort het aardse leven maar geproefd, zo helder uitgedrukt wat ons behoeft.…

De beschermlaag die ik vanaf mijn geboorte meekreeg is flinterdun en veelal verstopt in sproeten op het naaktstrand hou ik mijn kleding aan niet uit schaamte, maar uit bescherming en als ik maar iets of wat, zelfs even, ontbloot dan doorbrand de zon mijn lichaamsvernislaagje zit ik op en met de blaren!…

Je hoeft nergens meer aan te voldoen Je bent gewoon wie je bent Als je dat maar lang genoeg doet Raakt men er wel aan gewend Je van alle schaamte ontdoen Dat is tegenwoordig de trend Het gaat om de roem en om de poen Veel belangrijker dan talent…

Als ik naar je zwaai en lach ook bovendien, jij kijkt van me weg, is ’t schaamte dan misschien? Of is dit wat wordt bedoeld met: de waarheid niet onder ogen zien?…

Dat zie je in Lloret de Mar met name, Je schaamt je dat je Nederlander bent. De doelgroep meen ik echter ook te weten: Barbaren zijn het, Hollandse proleten.…

Doch, toen ik omzag naar de verre weg Die, achter mij, verzonk in duisternis, Toen zag ik Schaamte en Wroeging, hand in hand. En, droef, school Schaamte in witte sluiers weg, En, bleek als eene die gestorven is, Toog Wroeging mede naar 't Beloofde Land.…

Jouw ogen vullen zich grijs kleuren schaduwen in zwart-witte lijnen, doorwaadbaar in het spiegellicht je wist de warmte, smelt de schaamte in wangenrode armen donker en duister apart omrand je mijn huid met een oogopslag…

Ik ben een oude witte rechtse man Ik zit intentioneel vol met racisme Ik lijd genetisch aan conservatisme Ik ben niet inclusief en baal daarvan Vol schaamte loop ik naar de zonnebank Met wat geluk kleur ik weer keurig blank…

bedrog is naar een ander gaan het verborgene tonen onze intimiteit doorbreken alsof ik mee in bed lig jullie mijn domein betreden mijn kleine geheimen de schaamte ontbloten mijn intieme plekjes bij haar gaan zoeken…

uit het kwaad grijpt iets mij vast bij mijn keel ik krijg geen lucht het laat mij stikken en neemt mij mee naar een land waar alleen maar verdriet en woede te vinden is de angst verblindt mij mijn adem is al versneld het neemt mijn gedachten in beslag het duizelt mij het verlamt mij het laat mij de pijn voelen en mijn schaamte zien…

Schaamrood bloeit op zijn wang Het fleurt hem stiekem op Gekneld in schuchtere twijfel Blaast hij de afspraak op Siddert van verlamming Het kost geen moeite Zijn groet te laten ontsnappen Door overbodige handen Door lippen van ijs Verstrooid weent hij met droge ogen Vergeet de eerste zin En verraadt de koele koorts…

wat blijft er over van het beeld dat schilfert en zijn buitenlaag verpulveren laat door sporen heimelijk geweld het stiekeme gewoel dat achter ellebogen woekert en de tong met bitterheid bekleedt de schuld knaagt ook haar deel en de schaamte die mijn partner is steekt soms het hoofd naar binnen bewust en dwingend met grote en…

zwart geen demonen uittredingen of hekserij haar armen bezworen compassie legden geluid aan banden in het bespelen van menigten en oplopende emoties mensen voelden zich opgenomen hun dromen herkenbaar verhaald door geestdriftige ogen die niet alleen maar beloven een wereld bijna van kant vers van het land zij wakkerde schaamte…

daar gaan ze stil in de rij zichzelf voorhoudend ’t is zo voorbij de gêne, de schaamte als fysieke pijn bloot maar fier om ’n voorbeeld te zijn ontreddering diep verborgen achter de laatste vernis die hedentendage weer onze verpakking is…

De tijd kruipt aan haar pols voorbij zoals het stof klimt als ze kijkt een kantje mouw naar boven wijkt in antwoord op die vraag van mij Ik steel haar hand belet de tocht voordat retraite weer kuisen wikt een oogwenk wegens chaos tikt telt wimpers in verraden vocht Dan kleedt ze vlug satijnen trouw langs angstig geblindeerde ramen met…

Al fluisterend voert de winde de druk op snerpend koud, wees toch niet bang tergend langzaam duivels de zon speelt kat, dus zal ik de muis wel zijn de loftrompet is hier op zijn plaats het modderfiguur dat ik ook nu weer sla met mijn knuisten houd ik jou vast een veeg uit de pan omhelst mij zacht…

Mijn schaamte is een schild een pantserplaat impasse. Eindelijk verschijnt het licht in zevenvoud subliem. donderdag 7 februari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 69…