Alle inzendingen over sterven OR afscheid OR overlijden

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

ze is in volle bloei van knop tot wasdom blad na blad opent zich tot het hart zich toont donker tot lichtroze pronkt zij haar barok totdat zij gaat verwelken in een sierlijk sterven op tafel vormt zich een krans afscheid van haar schoonheid…

vandaag ligt het leven achter mij ik was er van begin tot einde bij nu ligt er iets nieuws in het verschiet laat er vreugde zijn boven verdriet zij die mij reeds zijn voorgegaan zijn voor mij altijd blijven bestaan zoals een rivier stromend in een zee draag je mensen altijd in je mee vaarwel zeg ik u dan ook niet de tijd heeft iets moois…

Jouw sterven is zo moeilijk te verwerken het doet nog zo veel pijn te moeten leven met de gedachte dat jij nooit meer bij me zult zijn Jouw sterven is zo moeilijk te begrijpen afscheid nemen ging niet meer te weten dat ik jou voorgoed moet missen dat doet zo verschrikkelijk veel zeer Ik had je nog zoveel te zeggen nog zoveel dingen uit…

noem mij toch niet dood overlijden is veel meer het lijden voorbij…

in gedachten druk ik op de herhalingsknop afscheid is een te groot woord, toespraak, ik voel de liefde zeker nog.…

Ik zag je wenen toen de klanken weggleden in de stilte van je lippen Ik zag je huilen toen je zwervend in koude nachten wachtte op de tederheid van zijn mond Ik zie je sterven wanneer jouw laatste woorden de herinnering ontvluchten bij het afscheid van zijn ogen…

(bij het overlijden van zr. Dymphna)…

zal ik de dood van dit lichaam met tevredenheid ontvangen en het levensspel in al zijn vormen verbreken Als ik afscheid neem zal ik sterven in het onsterfelijke.…

mijn denken wordt langzaam troebeler ik snak naar pure liefde , warmte en licht een pil die mijn afscheid in sterven verlicht 1982.…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

Nu na al die jaren tijd Heeft zij voor mij Iets wat ik benoemen wil Als vorstelijke werkelijkheid Met warmte voor de mens Haar drang naar harmonie Voor volk en vaderland Er was een moment van lichtgelovigheid, Maar ook van strijd en stimulerende aanwezigheid Voor menig Nederlander nu moment van droevigheid Juliana... ...Hare Majesteit…

Als ‘t leven is begonnen dan eist direct de tijd haar deel en brokkelt stuk na stuk van het totaal een beetje af Het lijkt niet veel Er is nog lang te gaan We leven door We blijven bij zo’n brokstukje niet even staan Soms gaat het mis en worden het plots brokken die langs ons komen en realiseert een mens zich pas dat hij voor elk stuk…

Als het leven ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan De pijn zal verwijnen je wist dat je moest gaan…

Een paar maanden terug nam ik onvoorbereid afscheid van jou, de man die eens heel belangrijk was voor mij. In slechts een paar uur tijd was jouw betrekkelijk jonge leven voorbij. Jij was eens mijn echtgenoot, daarna ex, maar bovenal vader van onze kinderen. Waarom moest jij nu al dood en was dit erge voor hen niet te verhinderen?…

zo plotseling weg schouderophalend, de duimen tussen de bretellen een buiging en klak af ook die schelmse lach -geen tijd- om afscheid te nemen en nog vanalles mijn berevent ergens daarboven meer Antwerpen een stukje Victor een stukje Verdano een stukje Cyriel mooi man --------------------------------------------------…

Zijn mond zal niet meer praten zijn hart zal niet meer voelen zijn hersens zullen niet meer denken hij zal er niet meer zijn De aarde zal hem opslokken de donkere dreigende aarde Hij zal me nooit meer kunnen helpen bij mijn grote en kleine verdrietjes Hij zal niet meer blij voor me kunnen zijn Hij zal me niet meer kunnen steunen bij alles…

Een laatste blik op jouw gezicht, mijn ogen die jouw trekken scannen om ze te branden in mijn hoofd, een laatste streling op jouw zachte handen die mij koesterden wanneer het nodig was, een laatste blik, een laatste groet voordat de kist gesloten wordt. En met het sluiten van die kist wordt ook jouw leven afgesloten, een stukje tijd, een…

in het donkere huis leek niemand meer te wonen alsof hij voorgoed vertrokken was doch aan de wazige einder werd onverhoeds het licht ontstoken alsof hij was aangekomen daar waar zijn reis ooit begon (aan A)…

vrije vogels balanceren onder een grijs wolkendek dat gisteren nog zoveel meer grijzer leek kale bomen staan hulpeloos met hun handen in de lucht alsof zij vragen willen een waterig zonnetje verwarmt niet meer onzichtbaar is haar schoonheid alsof de natuur haar adem inhoudt zijn het sneeuwklokjes die zich als eerste tonen overgoten door…

Zij was voor ons een oma'tje Zo'n vijftien jaren lang Ze had geen eigen kinderen Verloor alreeds haar man... Ze had een gebogen ruggetje Fragiel ook om te zien Maar oma danste als er dansen was Ze heette oma Fien... Belandde in verpleegtehuis Ze haatte dat verblijf Was blij met elk bezoekje Ja, dat stond buiten kijf Ze rookte als een…

voel me in de wilgen vang me met de wind laten we donderjagen als 't onbevangen kind voel me in het zonlicht ruik me in de zee in liefde worden herenigd ga jij nu alvast maar mee voel me in de regen schilder me in het gras ook al zal niets zo blijven en nooit meer worden zoals het was voel me zonder woorden koester mooie tijden met…

Wat ben ik geschrokken En wat een verdriet Toen jij daar al dood lag Meerdere dagen... En wij wisten het niet Je lag daar alleen In je kamertje klein Je kon niet meer bellen En 'k vraag me nu af Had je ook pijn? Heb je geleden En had je ook strijd? Nooit zal ik het weten Of was het zoals men dan zegt Gewoon toen je tijd...?…

jouw kleuren vervagen naarmate de dag groeit de reden van het bestaan hangt nog aan een zijden draadje in vurig overleg worden scenario's besproken doch zijn ze het snel eens openen de kooi en laten hem vrij voor altijd ~ Voor Fred, rust zacht ~…

De wind vroeg aan 't Meesje zing voor mij jouw allermooiste lied want de oude boom gaat hemelen of wist je dat nog niet De oude boom liet z'n bladeren vallen niet omdat de herfst was ingetreden bleek het tijd voor hem te zijn zijn bast nu uitgestreden De wind vertelde hoe zij op bijzondere dagen, danste met de bladeren van de boom nu gaat…

de dood heeft huisgehouden heeft dichters naar huis gehaald kinderen hun moeders ontnomen onverzien op de loer gelegen totdat het juiste moment daar was, om toe te slaan vele harten laat hij gebroken achter, 't gemis te groot tot zij langzaam op zal gaan…

zet ik mijn hoed af zo ook mijn bril de zinnen die ik zoeven nog zei mag ik nu langzaam vergeten kijkend in de spiegel wrijf ik de rol voor de allerlaatste keer van mijn gezicht ik ben uitgespeeld…

Ik zie de wilde vogels huiswaarts keren, verlangend naar het einde van hun vlucht. Hun V trekt fier door frisse najaarslucht, het zachte avondrood op witte veren. De aardse strijd kan hen niet langer deren; ze reizen, onverstoorbaar, onbeducht, hoog boven ieder dorpje, elk gehucht, om in hun verre haven aan te meren. En onverwacht ben ik…

in het schrale landschap van vergeten keer ik terug naar waar ik je zoek raakte hoe klonk je stem? ik duw de rots keer op keer de berg op om jou te ontsluiten hoe beminde je? verloren in verlies wek ik je tot leven zoek ik naar sporen resten van je bestaan hoe lachte je? ik val in de lacunes van ongepolijst verdriet de ene…

Voor ieder moment Zonder jou Valt er nu een traan Met elke traan Weekt een stukje Van mijn verdriet los Nu ik zonder jou Verder moet gaan Herinneringen Ze blijven Ze kleuren wie jij was In gedachten En in mijn hart Houd ik je altijd vast.…