Alle inzendingen over stilte OR afscheid OR eenzaamheid

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop.…

In jouw ogen lees ik Zonder woorden Van het afscheid Dat gaat komen Als jouw lippen Eindelijk De woorden spreken Onze band Voorgoed Verbreken Onze harten Van de warmte Beroven Het verdriet Tijdelijk Verdoven Rest ons niets Dan samen schuilen Samen huilen In stilte Om de kilte Van het afscheid…

In stilte voelend de leegte Een totale vervaging Tussen leven en levenloos In stilte voelend de pijn Stekend in hartevlees Liefde kiest zijn eigen weg Een ander hart gekozen In stilte voelend de tranen Verlopen in verdriet Nooit meer samen zijn In stilte voelend de rust Een totale berusting Tussen afscheid en verlaten In stilte voelend…

De stilte. Wat is ze? Een bestraffing, Voor diegenen, Die te luid praten? Een weldaad, Voor diegenen, Die het zoeken? Of de taal, Die ons vertelt, Wat we missen?…

ook al stribbelde het licht tegen zocht de kilte angstvallig een weg naar buiten omplooien lange lokken haar ovale gelaat dat grijs aftekent tegen het vale behang dringt zich een ijzige stilte op die langzaam omhoog krult waardoor haar adem zichtbaar wegsterft…

De weg gaat verder, en de paden uit elkaar, de stilte blijft over, het is klaar.…

Waar je de tijd van werken nu mag ruilen en jouw momenten vullen met de stem die jouw eigen stilte vraagt.…

Dwalend loop ik rond door deze drukte De zee hoort mij niet meer Het zand voelt mij niet meer Ik ben niet meer Dagelijks kom ik bij je kijken Vraag me af hoe het met je is Stilte is jouw naam F is de mijne Jij zegt ik ken U niet Ik zeg ik ken U goed U bent daar Waar ik zometeen ook zal zijn…

Toen ik je in stilte moest laten gaan, lieten de emoties mij niet los. De tranen en mijn verdriet zag je niet meer, en ik had al zoveel meegemaakt. Gelukkig hoefde je dat niet meer mee te maken voordat je rustig de aarde ging verlaten.…

de doden praten niet ik wil ze zo graag horen en met ze lachen maar ze lachen niet terug ik hoor alleen de wind en het koren op het akker waarom zwijgen ze zo lang kan ik ze maar begrijpen moeten ze mijn problemen niet ik sta op de plek waar ze zijn vertel hun over mijn probleem maar ze zeggen niks terug ze hebben toch geen geheimen…

Serene stilte als een heerlijk zacht laken dekt over mij heen Waarom hoor ik jouw voetsporen niet meer daar ze heel onverwacht en veel te vroeg van jou werden ontnomen Ik weet heel goed dat zij op elk moment van het leven klaarstonden om hun reis voort te zetten en ook nog eens voortdurend onderweg zijn met jou.…

In stilte heb je afscheid genomen, alleen je ogen hebben gesproken: Wat ze vertelden, zei me genoeg. Nog een leven vol met dromen, met beloften die zijn verbroken. Vriend, je stierf veel te vroeg.…

Gebroken is de stilte die de muren liet zwijgen. Verloren laat het licht de eenzaamheid wachten. Ze kijkt naar hem als een vreemde en vraagt hem of hij de stilte zou kunnen liefhebben en haar voor altijd haten.…

Ja, luister naar mijn gefluisterd afscheid. Laat mijn naam vloeien over je lippen, van ver zal ik je roep verstaan. Weten wat niet meer is maar binnen in je toch altijd zal zijn. Hoor... hoe leeg is de stilte. Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

of het afscheid dan een afscheid is gewoon met een woord of met iets dat jij niet zeggen zal dat ook ik niet zeg in een woord van jou zelfs niet na vertrek of in winterpoëzie achter ramen verborgen vol kwetsbaarheid iemand, die jou zag, nog ziet, draagt de laatste regels voor en nog later als wind de zomervruchten baart mijn stilte…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

vertedering in hun ogen liefdevolle aanraking onder water adem stokt het water deint lust in hun ogen verrukking bijna hemels het water wordt rustig stilte afscheid in hun ogen…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

Mijn eenzame gedachten vormen ontelbare PS’sen; ze vliegen als postduiven weg. Geen grenzen kunnen mijn minnende mijmeringen dwarsbomen Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien over het afscheid en de tijd heen die ik bukkend sprokkel.…

Hier versterft het licht met de stilte het ruikt muf hier liggen zij voor wie het laatste uur al had geslagen hier wachten zij op een afscheid één dezer dagen jij gaat naar huis om de geur van je handen te pellen.…

soms zoek ik de eenzaamheid de stilte en de rust even niet meegaan met de tijd alleen zijn heel bewust…

De stilte van de nacht valt als een zware zwarte deken om heen. Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

gilt hysterisch terug eenzaam zijn schuift grenzen dichter bij elkaar in het brandpunt van geen aandacht is het afscheid slechts gebaar…