Alle inzendingen over stilte OR hart OR onheilspellend

Van kikkerbad naar half diep ging nog wel Maar dan dat onheilspellend enge diepe Badmeesters die van alles naar je riepen En van de hoge springen...Wat 'n hèl! Versneld of niet, het blijft zich vele malen Als in slow motion in je hoofd herhalen…

Het stormt, gaat te keer, Uit onheilspellend donkere wolken Daalt onzichtbare neerslag O zo pijnlijk in dit Zielenlandschap neer - Wat er in mij omgaat Dat ben ikzelf niet, Dat zijn onbenoembare kanalen Die ontembaar in mijzelf Rond willen dwalen…

Nu iedereen door covid thuis blijft plakken zie ik mijn omzet onheilspellend zakken. Voorheen was dat per week een mille of vijf. Maar welke doemscenario's ook dreigen, Als ZZP'er kan ik staatssteun krijgen.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

flarden zon verwarmen mijn koude gezicht terwijl ik gedachteloos paden betreed waar ik normaal gesproken angstig bezweet met spoed mijn hielen zou hebben gelicht wervelende wind verwaait zijden herfstdraad als het pad donker en onheilspellend wordt het daglicht in razend tempo verkort en de omgeving gaat ruiken naar onraad vanaf hier is…

De avond tingelt als een theehuisje aan de horizon; maar de stormen daarachter, het versplinteren van hout en de wrakken die elkaar angstig opduwen in de haven. Kom wij maken een wandeling langs dit troebele water vol wier dat zinkt als lood; nu erven wij een rust die van de hele aarde schijnt te komen. Maar de schreiende stem en de verre deur…

Vanavond trok de mist over de wei alsof de aarde zich opende en het grondwater buiten zijn oevers trad paarden en koeien raakten vlot en als in een moeras uit de oertijd dreven tenslotte alleen nog koppen en ruggen voorbij van het geboomte aan de overkant maakte zich iets los waarvan ik dacht dat het een roeier was die overstak voor mij…

De goochelaar zegt: neem één dag in je gedachten, het geeft net welke en ik neem één dag in mijn gedachten, een willekeurige dag, geen wereldschokkende dag, en ook geen zwaarwichtige of lichtzinnige dag, zomaar een dag ik knijp mijn ogen dicht en herinner me die dag, de zon schijnt, ik bel aan en de goochelaar noemt die dag, beschrijft…

Mijn hart raakte jouw hart en mijn lichaam loste zich op in liefde. De wereld fluisterde me zoete woorden toe en de tranen die bij me opkwamen gleden over mijn brede glimlach. En op de klanken van de muziek kleurden mijn emoties in mooie lichte kleuren en verdwenen in de stilte van mijn ziel…

kloppend hart gekluisterd aan het nu hoor de stilte van muziek waarop we morgen dansen we zijn de nacht voorbij als alle kaarsen branden…

En nu hij voor het altaar staat hoor ik in de stilte mijn eigen hart in duizend stukjes breken.…

Hirsi Ali, Hirsi Ayaan, wat heeft u aangericht? Het feit waarvan u door uw vrienden wordt beticht stelt weinig voor, maar ieder moet nu vrezen voor het - mede door u - ontketend volksgericht!…

dat het zo moest gaan Toch moet ik wel verder alles gaat gewoon door alsof jij niet bestaan hebt maar ik weet beter hoor Mijn hart draagt jou bij me jouw stem streelt mijn oor jouw beeld nog zo glashelder het is of ik je huilen hoor Jij hebt steeds een ereplaats in mijn hart en in mijn hoofd terwijl de tijd mij ongewild van dat heldere…

Een donkre wal staan we in de nacht, En door ons hart huivert het zacht.…

Kind van wonden, Dat een stonde Als een bleke sterre beeft, Voor wier luister ’s Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde leed, Wier geflonker Uit de donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen Met de morgen Van uw leven leven moe, Gaan uw ogen Als de hoge Bleekgeworden…

stilstaan stilt mij mijn woorden in de stilte van mijn hart zwijgen mijn ziel stil stil is alles wat ik ben…

Het volk is zich van geen gevaar bewust, hoewel de noodklok onheilspellend klinkt. De laatste Tocht wordt, volgens Friese bronnen, door Pieter van den Hoogenband gewonnen.…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

samen praten zonder woorden een stilte die alles zegt harten die het zwijgen horen liefde vertelt zichzelf toch schreeuwen ze het uit kunnen elkander horen maken geen geluid in stilte elkaar bekorend want niets zegt zoveel alles zo vaak niets een hart hoort de schreeuw als het wordt geliefd liefde hoort woorden door de stilte heen…

Toen de maan de eerlijke spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk toen nam de rivier mijn spiegel mee naar het onheilspellende van de machtige zee; Nu geeft de rivier mijn spiegel terug heb ik mijn rugzak op mijn rug bomen en wolken als kameraden volg ik de golven vastberaden.…

“Minder minder minder” Een pijnlijke stilte in mijn woedende hart Dans met de moslim en zing met de Roemeen Praat met de Antilliaan en toast met de Chinees “Meer meer meer” Een zachte stilte in een gelukkig en verdraagzaam hart…

- ‘onheilspellend verschijnen ze uit het niets aan de grenzen’ steevast wenden ze het hoof naar het licht. tot ze in geladen stilte uit het zicht laveren waar ze vervagend het allesomvattende in scheren zonder tastbaar bewijs of enig achterblijvend gewicht een komma, een uitroepteken! Een blik over mijn lenzen.…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Wie is het die de zwarte voren In golvend goud verandren doet, Wie mesten en wie maaien 't koren, Wie is het die de wereld voedt -? Dat zijn de paarden en de ploegers, Dat zijn de zweters en de zwoegers, Dat zijn de zaaiers van het zaad - Dat is de daad! Wie graaft de glinsterende kolen, Wie schept het schitterende zout, Wie haalt uit diepe…

Curieus is 't toch dat de natuur Al wat de mensen hier bederven Met hare vriendelijke verven Wel weer terecht brengt - op den duur! Een paviljoentje, of andre taart - Een klerenmagazijn bijvoorbeeld - Is nog maar niet voorgoed veroordeeld, Maar wordt juist mettertijd wat waard. Ja zelfs een standbeeld in ons land - Iets op zichzelf betreurenswaardigs…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom?…

"Gij zoekt - en elk gevonden hart Verliest gij reeds bij het ontvangen, Omdat ge, in eigenmin verward, Slechts liefde voelt voor uw verlangen: De liefde, die gij 't leven vraagt, Bloeit in het hart dat ge in u draagt!…

Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk.…