Alle inzendingen over tijd OR emoties OR afscheid

De herfst slaat om zich heen of reageren wij de luchten, bomen, dieren, mensen omdat het tijd is Natuur verwoordt het zo in cyclische cadans seizoenen, vreugden, zuchten, hopen en wachten langzaam Momenten zijn aan zet dicteren wat gebeurt maar ik wil huilen als ik pijn heb en zelf beslissen…

Wil jij mij gewoon met rust laten alleen met mijn stille verdriet straks ga ik jou nog haten en dat willen wij allebei niet Ik wil verder met mijn leven pik jij het jouwe gewoon op niet eens lang bij elkaar gebleven maar keihard stootte ik mijn kop Je zit voor altijd op dat ene plekje diep, heel diep in mijn hart heel langzaam wordt…

Ik schrijf de woorden die ik wil horen die ik wil zeggen die nooit tegen mij worden gezegd Ik voel een groeiend gemis voor iets waarvan ik voel waarvan ik steeds zekerder weet dat ik het niet heb gehad Ik wil een zachtjes houden van een geruststelling een liefde net zo fysiek als het romantiek was Een liefde die overloopt van zeggen…

Omdat ik wilde weten waar je was Zocht ik naar jou in onbekende straten Waar oude huizen donker en verlaten De echo galmden van mijn trage pas Daar hoorde ik jou achter muren praten Je stem klonk zacht maar scherp als snijdend gras Ik trad behoedzaam in het gebroken glas Van mijn herinneringen, zelfs hiaten Werden stilaan gevuld met rook en…

wanneer ik jouw tranen raak kleurt al het grijs waar niets wat het lijkt in duister verdwijnt donkere tinten zichzelf hernieuwen gesloten ogen mij roepen in de nacht ga ik op zoek naar licht in vergane dromen laat de nacht haar tranen kleurt zij mijn dood…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind…

ik rek de avond nog wat uit tot voorbij het droomniveau en schrijf je een brief bij het licht van een maan het wordt vroeger nu ik draai de aarde een slag zorg dat er een andere ochtend komt er is geen droom meer in nood…

alsof ik een sikkel in de hand draag één voor één de obstakels neermaai om mijn veld te overzien het wordt kaal maar klaarder nu nieuwe zaden komen aangewaaid en ze zoeken een stekje vaste grond onder mijn afgrondvoeten…

Ik leen aan jou mijn uitgestorven hemd, dat huilend op mijn naamdag kwam. Mijn veel te ruim gedachtengoed zit in mijn mappen weg- geschreven. Ik geef aan jou mijn aardse muntgeld, dat ik spaarde vol van gram. Mijn veel te ruime hartsgeheim is bij een enkel vriend ge- bleven. Ik vraag aan jou alleen mijn lijf te wegen op…

de deur speelt een akelig spel vormt een hindernis naar buiten ik geraak er niet doorheen er moet een raam in een raam blind voor jouw silhouet ik zoek een achterdeur een weg naar weg…

Verdwijn in de leegte Waar niemand jou zal vinden Verberg je niet in De krochten van mijn geest Maar vertrek, Vertrek uit mijn gedachten Overmand door kristallen tranen Die mijn vrijbrief kunnen betalen…

Voor hoe lang Zal het afscheid duren Voor hoe lang Zal het afscheid zijn Afscheid nemen Maakt verdrietig Afscheid nemen Doet zo'n pijn...…

voeten zijn verkeerd gelopen volgen plots een andere weg dan die uitgestippeld leek er heerst een kille stilte mist omsluit haar hart zoute tranen kussen de onwezenlijke waarheid die ze in haar schoot geworpen kreeg een zee van bloemen geurt zon baant zich een weg door het wolkendek hij omarmt haar…

Wanneer westenwind duisternis brengt en hoop krimpen doet broze klaprozen van rozenschijn ontdoet verwachting fnuikt en verzengt, schalmt de ode aan de dode verborgen slagveld zonder morgen, aan hen die worden geborgen aan zhen niet weergevonden. Geen baken, geen vuurtoren alles gedoofd met ergens een moeder bij wie eeuwig gemis wordt…

afscheid Soms zit er even Teveel verdriet In ‘t leven De dood strooit dan Zo om zich heen Dat de scherven Van de liefde Zich niet verzameld weten En onheel blijk je dan Veel te weinig tijd te nemen Het afscheid behoort niet Zo snel tot het verleden…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

Tijd is niet echt Emoties en gevoelens zijn alomtegenwoordig Zij bepalen de manier hoe wij de wereld ondergaan Alles is onderworpen aan opinie Het doet de werkelijkheid ontstaan…

weg Is dit het pad van langzaam afscheid nemen?…

Vandaag ben ik weer teleurgesteld, voel me onbehagelijk. En als men vraagt, hoe dat komt, dan zeg ik ; Kijk maar om je heen. Er is nogal wat aan de hand op deze aarde ; hongersnood, oorlog, rampen en armoede. Die zich tot ieders woede verspreiden. Zo krijg je een wereld waarin vrede en vrijheid nog ver weg is. En er nog velen zijn die…

Ik ben aan het huilen, De tranen rollen over mijn wangen, Maar ik blijf stil. Ik ben bang dat mensen mij ontdekken. Bang dat ze de ware ik zien, Bang dat ze me een watje zouden vinden, Bang dat ze een mening vormen, Dus ik blijf stil…

Zijn gedachten nog bij geluk Zijn emoties voor na de wedstrijd Zijn hartslag nog bij het verlies Wat begon met een diepe buiging Propte zich op tot een rode ballon Die hem zijn kwaadheid liet uiten De winnende tijden Veranderden in verloren jaren Die hem van binnen kapot maakten door de drank Gedachten bij zijn alles Maakten emoties…

Soms word ik gek van al het leven dat ik wil leven, maar dat niet past in de tijd die er is Emoties lopen me in de weg ze woekeren en vullen de tijd die er is Ik moet ze kwijtraken met liefde want met harde hand lukt het niet in de tijd die er is om mezelf open te breken en mijn aandacht te verleggen naar de zon in het leven van…

Gisteren een tijd voorbij gekleurd door licht en donker herinneringen Vandaag een tijd om stil te staan gekleurd door denken en voelen bespiegelingen Morgen een tijd een dag een uur gekleurd door het gewoonste verwondering en licht gelukkig nieuwjaar…

maar lieve zieke van liefde, spel en schemerlicht stilzwijgend heb je overzicht Jij ziet het al en wij nog niet wij kijken, maar jij luistert waardoor je de begrenzing ziet die van leed en liefde fluistert Jij neemt je eigen levensweg aarzelend, en dan eenmaal rechtuit wanneer je tot het einde van de stille weg besluit Steel nu je tijd…

toen je zei dat het tijd was om te gaan hield ik je niet tegen ook ik dacht aan later -wist ik veel- nooit was tijd zo ontregeld als nadien…

Tijd staat soms schril in oneindig loze momenten uit het verleden stille prenten vallen de uren en dagen stil Totdat de tijd ons inhaalt sloom en constant bleek en broos vervaald gebouwd op wankel drijfzand Momenten, die traag vervagen tijd aaneengesmeden tot in lengte van dagen langzaam weggegleden…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…

ik heb je gezien maar kon je niet raken of heel even voelen hoe jij het maakte zag je lach in een pijnlijk glanzen want je ogen zwommen in plaats van te dansen wij die altijd zo close waren met halve woorden deden een hele wereld steeds sneller draaien wij zwaaiden handenvol emoties jankten eindeloze tranen in een afscheid…