Alle inzendingen over uitgeblust OR exliefde OR afscheid

ik heb je eens gekust nu laat ik je met rust het stormt niet meer tussen ons alles ligt stil 't is anders dan ik wil wat heeft de zee te bieden zonder golven wat is een regenboog zonder kleuren wat is een hart dat van liefde leegstroomt ik heb je eens gekust nu is alles uitgeblust…

Uitgeteld en uitgeblust lig ik weer naast jou. Door mijn hoofd gaat 1 gedachte dat ik van je hou.…

Nú uitgeblust en seksueel passief, De jeugd heeft wél een lonkend perspectief.…

Ik herinner mij jou. Die schuine ogen van je die ondeugende blik met daarachter dat immense verdriet. Hoe ik mij steeds verbaasde, over die vreemde combinatie van levenslust en levensmoe. Dat dwars door de pijn heen leven terwijl je bezig was te sterven. En nu, zonder jou gaat de tijd gewoon z’n gang zonder jouw oren om mijn verhalen…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

Het kan vriezen of dooien, wij zijn goed of gek, uitgeblust of opgewonden. Er is niets of altijd wat, wij hebben geld of wij hadden, het is alles of niets, ik ga en pak de fiets.…

De weergoden zijn ons gunstig gezind nog even zindert de zomer na met blauwe hemel en zacht fluisterende wind en je zonnestralen die de aarde hebben gekust zinderende nazomer blijf nog even voordat je bent uitgeblust…

Mijn liefde is vervlogen En zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de ogen Geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte Geen hand meer in mijn haar Niet meer zitten soezen En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet nu uit ervaring Hoe eenzaam eenzaam is…

Mijn liefde is vervlogen zachtjes uitgeblust Geen hand meer in de mijne Geen mond meer die me kust Geen lachjes uit de verte Geen hand meer door mijn haar Niet meer samen zitten kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis Maar nu weet ik uit ervaring hoe eenzaam, eenzaam is…

De liefde is vervlogen, Heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, Geen stem meer die me sust. Geen hand meer door mijn haar, en niet meer samen praten of lachen met elkaar. Een herinnering aan woorden en eindeloos gemis. En uit ervaring weet ik hoe eenzaam, eenzaam is.…

Wat intens verlangen Heet maar dat grotelijks Is uitgeblust - De felle liefde die Zachtjes aan is uitgekust - Is aangekomen op het Strand dat vrede is, Waar het dieprood van de Hartstocht heeft plaatsgemaakt Voor de zachte rode tinten Van liefdevolle levenslust…

Pressie moeten we spelen Zei Verbeek tegen zijn Uitgebluste selectie, Daar blijf ik op hameren, Pressie, pressie, pressie, Daar draait het om in het Voetbal van vandaag - maar Na weer een onverdiende nederlaag Leidde deze pressie tot depressie…

Uitgeblust In water zwevend lig je nu elegant sieraad te zijn aan het strand O, ik voel de jongetjes je straks al prikken met een stok in je blubberige bol En jij ligt te wachten op vloed, houdt rustig nog vol…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust. Geen lachje uit de verte, geen hand meer door mijn haar. Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar. Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis. Nu weet ik uit ervaring, hoe eenzaam, eenzaam is!…

Mijn geliefde is vervlogen heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne geen mond die mij nog kust Geen lachje uit de verte geen hand meer door mijn haar Niet samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden er is geen ergernis Maar ik weet nu uit ervaring hoe eenzaam alleenzijn is…

Gewoonlijk schrijf ik niet zo graag sonnetten Doorgaans ben ik me er wel van bewust Dat het mij al te zeer ontbreekt aan rust Om veertien regels achtereen te zetten Dit ongeduld is wederom gebleken Na zeven voelde ik mij uitgeblust En dus blijf ik nu bij een halve steken…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust. Geen lachjes uit de verte, geen hand meer door mijn haar. Niet meer samen zitten, en kijken naar elkaar. Er vallen nu geen woorden, er is geen ergernis. Maar ik weet nu uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

Politici met lauwe levenslust Ze keren terug van ’t wekenlang’ reces Het onderwijs -iets eerder bij de les- van even rust tot spoedig uitgeblust We gapen straks naar bruinverbrand’ iconen Kan Pellè óp tegen de godenzonen?…

twee blauwe houten klapstoelen achtergelaten op de vlonder de boot in dezelfde kleur ligt op zijn kop ernaast ook op het droge getrokken. gereed om ze op te bergen voor een volgend seizoen een nieuwe zomer…. stil kijk ik uit over het meer het is of ik de echo hoor van kinderen die hier lachten zwemmend in het koele water op de klapstoelen…

Mijn lichaam nu verzonken in het aardse, de ogen gesloten de mond gesnoerd. En Ik ben in stilte verheven.In afwachting op een nieuw leven. Mijn ziel verlaat weldra het stoffelijk lichaam, dit door de tijd geschreven, mijn dood is geen dood maar het is overgegaan naar een nieuw leven, laat mij gaan in vreugde en blijdschap, met een lach en een traan.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Mijn liefde voor jou is vervlogen Zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne Geen mond die mij kust Geen lachjes meer uit de verte Geen hand meer door mijn haar Niet meer samen zitten En kijken naar elkaar Er vallen nu geen woorden Er is geen ergenis Maar ik weet wel uit ervaring Hoe eenzaam, eenzaam is.…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust Geen lachje uit de verte, geen hand meer door m’n haar Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen geen woorden en er is geen ergernis Maar ik weet uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

mijn handen omvatten het universum in een glazen bol, kijk als je schudt dan beweegt het, sterren schuiven achter de maan, bomen vallen uit de lucht bergen breken de zee in twee en de zon drijft uitgeblust met de ondergang mee…

als kind trok ik ooit naar de kust het is iets dat nooit is uitgeblust het simpele verlangen... de branding woest en een wind die proest zand tussen de tanden al die geneugten van de zee ze stemmen mij intens tevree ik weiger dit te delen gevoelens zijn privé…

Afscheid dat bestaat niet…

Wij zullen openen een rusthuis voor uitgebluste dichters wij zullen zorgen voor: trijpen pantoffels lauwe radiatorbuizen en elke zaterdag een glaasje wijn Men zal van ons niet kunnen zeggen dat wij de poëzie een onverschillig hart betoonden Wij zullen eens per maand de oude dichters tracteren op wat gaande is: moord & doodslag en…

Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…