Alle inzendingen over universum OR verlichting OR mentaal

ik heb in het blauw van je ogen blikken gezien die nog vol fantasie spelen terwijl in je bed armen en benen zich in hun verlamdheid mateloos vervelen jij hebt geprobeerd geleidingsbanen te helen door met mentale kracht spieren te strelen zij waren decor in jouw sprookjesland altijd in stilte aanwezig helaas nooit erg bijdehand…

Je gedachten vullen nachten met twijfels over je leven en je staat even stil bij wat je staat te wachten. Of je het nu goed of fout hebt gedaan. Stilstaan… De klok tikt niet meer... Althans voor jouw gevoel. Alle gevoelens dalen neer als regen in een modderpoel die jij moet doorzoeken. Je zou iedereen willen vervloeken die je in dit…

Hij was een man van fifty schades of grey Zo had ze tot haar spijt moeten ontdekken Hij raakte haar op zeer kwetsbare plekken Hij was een gaslighter, zij prooi in spe Hij was een man van vijftig tinten grijs Zo had ze spijtig moeten concluderen En steeds opnieuw wist hij haar te bezeren In hem bevroren vlakten, gletsjers, ijs Zijn…

Wie straks aan de U.U. studeren wil Is zeker niet op voorhand toegetreden Men test eerst op mentale weerbaarheden En of de keuze meer is dan een gril Test men ook of het iemand is gegeven De beursperikelen te overleven?…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

God strooit met sterren alsof er geen vuiltje aan de lucht is alsof de geschiedenis zelf haar sporen heeft uitgewist alsof door de eeuwen heen het leed van alle mensen niet meer is dan het lijden van één In zijn tijdloos ingerichte feestzaal steekt hij talloze lichtjes aan in opperbeste stemming.…

Laat een mens nooit donker staan en evenmin in het naakt doe altijd een lichtje aan zorg dat je warmte maakt en zie, als jíj eens eenzaam bent en huivert van de kou dan kaatst dat licht naar je gezicht en dat verwarmt jóu…

Door openlijk spoor trekt jouw routebeschrijving de hemel open.…

een traan verlicht je bleke aangezicht voor jij je ogen eeuwig sluit ik kuste je mond en hield je hand nu uitgebrand jij rust weervond de dood is wreed maar wat hij deed deed mij berusten na al jouw leed je laatste feest dat is geweest in onze kring vertedering je schoon gelaat licht op met vlam de geest verlaat zoals hij…

ik schenk mezelf iets, door het jou te geven, zachte woorden van satijn als eeuwige momenten van even zij komen uit overdadig niets de eigen pijn verlichten door de ander het goede toe te dichten waar tranen drogen door een milde lach zo groeit een droomwens langs rozenbogen tot een mooi en bloeiend mens en raak ik…

Zwijgend loopt hij doelloos en eenzaam rond door de stad waar niemand weet dat hij leeft. Schreeuwende neonverlichting die streeft naar gezelligheid op je kerstavond. In lange rijen loopt hij langs ruiten met mooie geklede modepoppen. Een triest exemplaar laat hem plots stoppen. Nu weet hij hoe zijn verdriet te uiten. Zichzelf behangen…

Als huilen de pijn verlicht ben ik echt aan een spaarlamp toe.…

Mamma, kijk, de maan vannacht is een heel groot oor. Rechteroor! Het oor van Schuilevink dat minder wordt. Maar huilt een kind, dan vindt het absoluut gehoor. Doodgemoedereerd en koel ziet zij beneden de maan zonnebaden. Met een ruk trekt zij de gordijnen dicht.…

Het is een ware bron die lamp aan het plafond. Maar echt licht in een gedicht komt alleen van de zon.…

als mijn ziel steeds minder zoekt naar gebaren die woorden uit stof dragen en licht mijn schaduw niet meer vervloekt geraakt de geest allengs bevrijd van vragen…

De dood rijdt voor me uit Wijst me de weg naar het begin van het einde Ik sluit mijn ogen doe de wereld langzaam dicht Zie in het donker mijn bestaan verlicht…

naarmate de tijd vervaagt verdooft de oorzaak als ook nog het denken vertraagt begint de eenvoud zijn taak…

De zon verlicht het leven met haar licht Zonnestralen van hoop en geluk beschijnen de ellende Het zwarte leed krijgt kleur De zware last wordt draagbaar Verlicht door zonneschijn wordt alles een stuk lichter…

en ik werd een beetje bang kom ik ooit nog uit dit straatje het duurt nu al zo lang na een periode van bangheid en van verdriet zeg ik het einde van dat straatje en jij stond daar ik rende naar je toe en pakte je stevig beet want ik was weg uit dat straatje weet niet eens meer hoe het heet jij bent mijn licht in het donker mijn verlichting…

het is werkelijkheid die men van binnen door begeestering ervaart en zich komende dagen fijn besnaard over ons verspreidt gelijk een duif verbindingen legt, zich aan het ongrijpbare wijdt dat licht schenkt aan elkanders zielenwegen opdat leven liefde zegt en naar het voelbare inzicht wenkt…

Wij eisen niets op, maar halen verlicht adem in liefdes hemel. Liefde verheerlijkt al onze daden en gunt iedereen geluk.…

[Haiku] boven de kaarsen branden oeroude sterren uiterst langzaam op…

De verlichting is de liefde zonder eisen, puur mededogen. Het puur genieten van helpen te genezen en te bevrijden. De zalige dood van alle egoïsme: zalig die minnen.…

Olielampen, kaarsen, pitjes die gloeien, kooltjes die branden, sterren die fonkelen de maan die schijnt, de zon, als ze zin heeft, verlicht de wereld, maar: als de weergoden er tabak van hebben ze een schicht in een elektra kast brengt, dan is de mensheid ineens zo erg verwend, dat iedereen in rep en roer is, terwijl: we…

De koningin is weer een jaartje ouder En wil tot slot geen nationaal geschenk Het is natuurlijk crisis, maar ik denk Aan parels of een gouden hostiehouder Of een houder voor waxinelicht misschien? Of zou ze in dat veld al zijn voorzien?…

Ik heb geen bril nodig om mij naar het licht te dragen. Ik vertrouw op mijn vleugels, mijn stiltewezen die overal aanwezig is. Ik geef een hymne aan de wind en tover een leger van glimlachjes die stralend hun zaadjes verspreiden. Ik open mijn voeten en laat de aarde stromen.…

Als jonge zoeker werd ik kloosterling, En las godvruchtig boeken, hele nachten, Totdat een monnik mij daar bruut verkrachtte, Waardoor de lust voor godsdienst mij verging. Toch vond ik ongemerkt, door al die pijn, De kennis waar religies één in zijn.…

Donkere wolken en sombere gedachten gaan ook weer voorbij.…

bloesemknop gaat open dan smelt de ijslaag die afstandelijk maakte en verward er woont een symfonieorkest in onze mensenziel dat zacht gaat spelen als we bezig zijn met nieuwe dingen een lichte tinteling verspreidt zich, altviolen zingen dan zwelt de passie verder aan en draait aan 't wereldwiel en als de mens het instrument van 't lichaam leert verlichten…

de verlossing voelt nader nu zij de wind niet meer tegen de haren instrijkt niet dat ze dat ooit gedaan had maar toch zachtjes priemt de dagvorstin door het wolkendek om vergeten verhalen te openbaren die van liefde en troost waar al even reikhalzend naar werd uitgekeken eindelijk komt zij thuis…