Alle inzendingen over verlangen OR onzekerheid

Rode wangen van verlangen Mijn borst gaat hevig op en neer Onzeker voor wat komen gaat Maar ik vlei me naast je neer Je handen toveren vonkjes op mijn huid Ik sta volledig onder stroom Je voel me trillen als een blad M`n verlangen wordt steeds meer Ik fluister zachtjes Maak me nu de jouwe Laat ons samen komen Laat ons samen één lichaam…

Als de wind niet aflatend tegenzit De jaren van een ongelijke strijd tellen Droog en verdord is mijn verlangend hart Gemis is schrijnende in ontbrekende liefde Als al mijn hoop op het vinden is vervlogen Verlaat ik de doorgroefde boom des levens Ik begeef mij naar het zekere ‘onzekere’ einde Dwarrelend, vertwijfeld, Doch in alle rust laat…

't Verlangen van mijn hart doet gevoelens bovendrijven. Hoe heerlijk is het, als ik woorden vind. Het vult mijn dag, blij als een kind. Het zijn zo vaak die kleine vreugden in mijn leven, die het leven aangenaam doen zijn. Verdriet en pijn worden verdreven.…

nog heel even dan spreidt het blad het bloemhart laat zich zien bovendien de eerste bonte vlinder raakt mijn ziel in een fase van extase op zulke momenten wil ik alleen zijn om het hart te laten lenten te delen met de jubeltonen van de merel en de eerste zwaluw loopt de schaduw voor me uit die zich niet laat vangen zozeer is mijn verlangen…

Angstig, verlangend, onzeker stond ik op het perron te wachten op de vrouw van m'n hart. De trein kwam langzaam tot stilstand, door de donkere ruit van de coupe, zag ik een schim Een schim tussen vele anderen, een schim die mijn hart direct herkende.…

Ik ben geen dichterskind met blauwe ogen woordblind is mijn aangeboren onzekerheid?…

Geloof, bouwend op de angst van onzekerheid Leider, ik geef je een toekomst Een lief, tederheid voor zekerheid Het verleden, standvastig feit Een vast gegeven uit een onzekere toekomst Het zal je toekomst tekenen Maar de kleur zal door de nieuwigheid ingevuld worden Ach, overspoel mij met toekomst ze brengt nieuwigheid.…

Een blik van trefzekerheid Opende mijn innerlijke strijd Raakte mijn zwakste plek: Onzekerheid Ik geef me op mijn kop Dat had ik niet moeten doen Laat het gaan; stop Ik kan het niet; ik geef op En zo verzand ik Verzwelg ik in onbestemd verlangen, naar wat niet van mij is Maar van mij houden zal Als ik niet verdwijn In een donker…

Vechtend met een verwoestend verlangen in een teloorgaand lichaam gevangen dool ik in martelende onzekerheid van een uitzichtloze eeuwigheid Milde glimlach uit de wolken zachtjes strelend rusteloze volken die strijdend ten onder dreigen te gaan in een moeizaam bevechten van een menswaardig bestaan.…

verlangen naar weleer...…

wat zouden we graag weer even mopperen over het weer elkaar omver lopen in drukte irritaties over flauwekul en meer wat zullen we straks vriendelijk in weer en wind belangstellend groeten begripvol en eensgezind toch?…

Nu ik ze buiten mijn bereik weet, mijn vosje rood als de schuchtere ochtendschemering, lees ik de oude Russen en trek ik me terug knus in mijn compartiment van oud verdriet en verse wonden, oh zie me toch verlangen....…

Verliezen Opnieuw Twijfels en pijn Onzekerheid Waardeloos Huilen Steeds verder gaan Weer verdwalen Verschuilen Verlangen Opnieuw Sterk en krachtig Zekerheid Idealen Bestaan Jij mag er zijn Hier ben ik ‘k Ga met je mee Groeien Steeds vaker Je naam in de zon Geen vluchten meer Heldere schaduwen Zomers licht Een geschenk…

Ik geniet als ik geheel onbewust van mijn wazige koers afwijk verbannen is de onzekere rust als ik een seconde vooruitkijk Meegezogen in een kolk van verlangen links en rechts wordt de druk opgevoerd als door levende decoratie gevangen terwijl de gewillige passie loert Vastgeklemd tussen het onzichtbare niet langer mijn vrijheid die telt…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

nog vele lange uren en dagen die geduld van mijn verlangen vragen smachtend wachtend op die dag dat ik jou weer kussen mag brieven vermoeien mijn ogen die tot tranen toe bewogen in onzekerheid vervoerd door jouw liefde ontroerd denkend aan het rijke verleden van liefde uit ons hart versmeden voel ik jouw lichaam in mijn dromen klaar…

Kunnen stenen voelen, planten dromen of is dat alles beeldspraak en niet waar? Toch maakt een nieuw blad van een plant me blij en doet begrijpen dat ze leeft. Soms menen mensen dat de dieren hun eigen taal verstaan en dingen dromen, maar kunnen dit nu ook de bomen of is daar eigenlijk maar niets van aan? Ik weet het niet, zoals ik veel niet…

in verlegen onschuld vescholen of ik het ooit nog waag ligt in mijn onzekerheid stil verholen…

naar zee brengt ik vleugellam verlangend wacht…

Ik heb iets bereikt, en nu voel ik een leegte -- die ik wil vullen.…

Omdat mensen verlangen, bang zijn en vechten om het kwaadaardige te beslechten. Waarom dan geen totale opheffing? Omdat wij mensen samen met de haviken en de duiven iets mogen wegwuiven, totdat enorm veel kracht zal zorgen voor een vrede van morgen. Voor ieder leven. Een compleet nieuw gegeven.…

al die angstige uren, wekenlang onzekerheid, verstikt door al die muren, nee we hebben geen spijt, want jij was zo bemind, jij was ons verlangen, jij...ons lieve kind, door onze liefde negen maanden gevangen, nu jij ons meisje mag zijn, een wonder wat ons mocht overkomen, vergeten wij alle ellende en pijn, vergeten wij alle angstdromen…

opwek kan ik naar mijn toekomst kijken en dromen over wat ik wil bereiken Steeds het onbekende kiezen onzekerheid verliezen het niet comfortabele went ook daar raak ik in mijn element…

't Licht is uit m'n ogen 't onbereikbare verlangen duister sluipt nabij in geest en lichaam gevangen Geen emotie meer te zien zelfs geen gevoel in mijn hart 't starre en koude in mij maakt me onzeker, verward De pijn keer op keer 't diepe verdriet verstikt mijn geest maakt bang en bevreesd Ik wil dit écht niet het gaat buiten…

Voel jij ook het lustig verlangen van kwetsbare voorjaarsbloesem op zoek naar onzekere schoonheid omdat de stad nog ligt te slapen ochtenddauw in het park parelt diep van binnen bloeit de lente nu je in jouw oude kloffie koffie drinkt en nadenkt over problemen in de wereld terwijl ik zorg voor zoete koffiekoekjes merk jij dat de mensen…

Als zwarte Sneeuw Uit een witte Hemel Zo vallen Ook jouw woorden Onvergeeflijk In een diepe plas Van onzekerheid Gekerfd in mijn ziel Voor altijd…

De weg die ik bewandel is lang en zo krom, de horizon lijkt maar niet dichtbij te komen. Ik loop door, ik zie oorlogen, de misstanden, ik tel de kruizen op godverlaten kerkhoven. Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen…

Mogelijk dat ik verander Het kan zijn dat dat gebeurt Dat mijn wereld groter groeit En mijn beeldvorming verkleurt Jij en ik Wij blijven samen Maar misschien verander jij Jij ontstijgt en ik ontglij Jij als mens veel sneller groeit Meer voeding krijgt zo zonder mij Waarschijnlijk dat je dan ook gaat Mij verdrinkend in verdriet Niets…

Veiligheid op zoek naar een gevoel van Zekerheid je klampt je vast Verandering je voelt je onaangenaam verrast Angst je raakt in paniek Onzekerheid het maakt je ziek Vertrouwen probeer ik je te geven Zekerheid ik help je door het leven Veiligheid sla je armen maar om me heen Mama laat je nooit alleen.…