Alle inzendingen over verlaten weg OR alleen OR eenzaam

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

eenzaam reizen mijn gedachten terug langs de oude paden die -door iedereen verlaten- in het landschap lijken op te gaan leegte is er achter mij voor me vlucht alles vlucht alles voor me weg achter blijf ik met het jonge gras dat twijfelt of het nu de paden mag bezitten…

wanneer opnieuw een mens je verlaat en stilte je bedekt dan is het alsof de zon nooit meer zal schijnen de eenzaamheid een krater slaat dat gat zal nooit meer sluiten de pijn niet meer verdwijnen en het gemis vreet zich een weg door de paden van herinnering naar buiten en ik huil…

Jij hier, Ik daar, Stop, Ik wil niet meer, Laat me, Ga weg, Ik loop weg, Ik haat je, Roep ik, Ik, Ik eenzaam, En alleen, Waarom ik? Waarom niet jij? Ik haat, Ik haat mezelf.…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

De nacht zij kan zo wreed en kil zijn, zo eenzaam en verlaten. De nacht zij kan zo mooi en stil zijn, zo fijn om wat te praten. De nacht zij kan zo koud en lang zijn als mensen moeten lijden. De nacht zij kan vol melodie en zang zijn, als men elkander kan verblijden.…

ik ga maar moet jij gedacht hebben en jij vond achter iedere kraam ogen die zochten naar jou de regen huilde met je mee en de stille dood verliep in kou verdwaald vocht je jouw weg naar buiten maar telkens die dove roep terwijl de diepte verdween en de aarde enkel afmeren kende het bracht je verder heen…

Ze is zo lang, deze stad dat in de laaghangende mist het lijkt alsof de huizen verdwijnen en alleen ik hier blijf wachten Zo lang is ze, deze stad dat ik mij in de druilende regen verlaten voel, en vertrokken ben maar bij mijn terugkeer nog steeds aan de bar zit en weet hoe mooi de stad was Maar nu is ze een lange stad met neergelaten…

Maar ik hou zo veel van jou Ik voel mij nu zo alleen Moet ik je nu verlaten? Had je het nu echt niet in de gaten O, men wat moet nu doen Ik vind je ook zo, zo lief Ik voel mij zo verlaten…..…

Soms is een knuffel alles wat je nodig hebt Om voor even alles te vergeten Twee armen om je heen van iemand die het meent Gewoon even niet alleen maar samen met iemand die om je geeft Soms voelen we ons eenzaam, verlaten en alleen en verlangen we naar iemand die ons een knuffel geeft Gewoon twee armen om je heen van iemand die je lief heeft…

Daar zie ik je zitten Verlaten en alleen Of is het schijn Zit je niet alleen te zijn Maar ben je even in jezelf gekropen Weg uit je dagelijks bestaan Op zoek naar wie je bent De weg die je werkelijk wilt gaan De zon op je gericht Het water aan je voeten De wind om je heen Eén ding is zeker Je bent nooit alleen…

Ver weg alleen van moederziel verlaten loop ik door de straten van weleer. Blind ongehoord aleen schuifel ik voort. Zoekend huilend vragend alleen. Vragend naar gehoor loop ik maar door.…

want nu ben je echt alleen alleen op deze wereld deze eenzame wereld kleuren in het zwart-wit waarom zij waarom niet hem denk je je bent alleen en de leegte verzwelgt je en er is niemand om je op te vangen…

Het doek valt toekomst verknald tranen drijven jou weg ver uit mijn leven wat je kon wou je me maar niet geven.... inmiddels vanuit een hoek trek ik nog enkel aan een doek ...tot het valt..... Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen...…

Het gevoel dat ik voor jou had Is door alles wat was vervaagd Je gedrag ben ik meer dan zat Hier heb ik niet om gevraagd Rust wil ik in mijn leven. Zonder gekat en gevit Liefde kunnen geven Niet lopen in jouw gelid Ik wil dansen in de wind Zonder die bewakingsstaat Eindelijk dat doen wat mij zint Het is beter dat je nu gaat.…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

En toen stond ik daar, helemaal alleen. Een gevoel van verlies, van pijn, en leegte, settelde zich in me. Door iedereen verlaten, door niemand meer bemind. Het eenzame meisje, door iedereen verlinkt. Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar ben ik de fout in gegaan? Ik schreeuwde en ik gilde, maar niemand, wilde antwoorden.…

Eenzaamheid komt alleen het vreet zich een weg naar binnen en praat zonder veel zinnen maar de stilte is nooit sereen. Eenzaamheid grijpt om zich heen als klauwen in het duister slissende klanken, geen gefluister eenzaamheid, sarcastisch en gemeen.…

Steeds weer probeer ik elke vorm van angst en zinloosheid op te ruimen maar ijdele hoop en ander ongemak liggen op de loer en houden mij voortdurend wakker tegelijkertijd drijven de smarten van mijn ziel in een zee van kwetsingen en verwondingen; verlatenheid nabij.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

bruusk trek ik weer op vervolg eenzaam mijn weg langzaam glijdt een traan van mijn wang…

In de schaduw van jouw woorden in de schaduw van je blik begeef ik me op de eenzame weg, waarop wij ontspoorden Sprakeloze leegte een verlaten gebied is de bron van mijn verdriet Een wanhoopskreet weerklinkt wanneer ik besef, wanneer ik zie jouw liefde voor mij was niet meer dan een trieste illusie…

Uw weg is eenzaam en alleen, zelfs vrienden zullen U verlaten, vervuilde lucht is om U heen, de ademtocht van wie U haten, waar 't priemend oog U gadeslaat bent U de troost van hulpelozen in 't woord dat U hen horen laat tussen het snerend woord der bozen waar jaloezie en razernij zich fel en luidkeels openbaren, daar spreekt U openlijk…

Donker is de weg alleen Alle woorden zijn in stilte opgelost Jij die alles achter liet Eens de kleuren schilderde Van liefde in het prille begin Donker is de weg alleen Eenzaamheid is nu de pijn Als zand glijdt de liefde weg In donker de pijn uitschreeuwend Donker is de weg Voelend de tranen opkomend Niemand die het zout nog proeft Het…

onuitgesproken woorden dreigen in de lucht rood omrande ogen liefde op de vlucht eenzaamheid verlaten zijn je wilt er echt niet aan niet meer samen maar alleen hoe kon het toch zo gaan de stilte is ondraaglijk elke avond duurt te lang donkere nachten vol onzekerheid jij en ik zo bang…

een kaarsje wit en gebroken ver weg van de mooiste avond klein stukje van de zee die mooie zee van licht nu alleen en gebroken eenzaam in het donker toch zal het ooit weer branden oplichten in het donker en de eenzaamheid verdrijven…

Moeder en dochter eenzaam en verlaten door man en vader vermist…

Ze is zo bang en reddeloos, zo eenzaam en verloren want ze heeft niemand die haar helpt... haar ziel lijkt ingevroren Ze is zo eenzaam, zo alleen en geeft haar laatste centen aan menigeen die haar gezelschap wil houden Nu is ze het zat en wil alleen nog dood...…

met je mee hoe bitter en eenzaam alleen en verlaten gegeseld door water en wind schreeuwt mijn ziel om bij te praten met jou die ik niet meer vind there will remain nothing… only the scene…

nachtelijke straten lalt, bezopen mistroostig, verwaarloost en alleen eenzaam op weg naar niets tijdens een leven dat niet troosten kan.…