Alle inzendingen over verleden OR gezamenlijk OR familie

Nieuwjaar, ik kies mijn wenkbrauwen Ster, Parijs of Prinses de lijnen van mijn geluk als de randen van mijn kijken en ik bescherm me met geuren ga nooit de deur uit zonder deze zekerheid van de zegen van boven, de rode loper op mijn bedachte weg Rekken en strekken met sierlijke bogen van liefde om te voorkomen dat mijn lichaam inzakt…

Heil de president Heil Balkenende Het land onbestuurd Een politieke bende Verpletterd door Bos Toen hij zich afwende Maar gezamenlijk sterk Voorkomt meer ellende…

wij zagen de rouwstoet in passeren keken elkaar aan legden voorzichtig de kaarten op tafel waarop onze gedachten staan een eerst bericht verschrikt gezicht familie en gezin tal van regelingen die gelijk beginnen in ongekend perspectief heden en een nog onvoltooid verleden verstaan de toekomst niet verdriet en verlies het…

Weer mis ik familie maar het is nu veel minder zwaar voor mij en wie weet hebben we ook deze schijnoorlog over enkele maanden overwonnen…

De jeugd krijgt thuis vaak ongezond te eten, De bloem der natie groeit daarom als kool. Maar godzijdank bestaat er nu een school Waar elke dag verantwoord wordt ontbeten. En blijft het kroost dan nog op z’n gewicht Dan wordt ook een dinerschool opgericht.…

Want het is huwelijk en gezamenlijk waar ze zich in bekwamen. Het eerste dozijn In het samenzijn.…

Haar familie is haar passie haar thuis, Die ik graag bezoek Traan van vreugde. Gezicht als geboorte. Heerlijke knuffel. Maar haar familie is haar passie haar thuis. Ze heeft zwart haar en een vrolijke schaterlach. Ze zoekt het lied van hoop. Stemmen die stralen. Maar haar familie is haar passie haar thuis.…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

hoe bijzonder is toch een blad dat je in z’n nerven kunt lezen wat hij ooit had willen wezen zijn droom is dat te zijn wat alle nerven gezamenlijk in z’n lichaam hebben weten te kerven: een boom…

leraar Een ander geheugen over wie hij was Ze zaten nooit bij elkaar in de klas Maar dezelfde vader, dus familie van elkaar…

Soms krijgt verleden een staartje .... Sinds we in elkaar 'wonen' zijn we nooit verder dan een hartslag verwijderd van de ander dat is houden van elkáár…

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

Het liefste van voorbij is zo verweven door mijn leven als een bundel gouddraden verkregen uit het vlas het voelt nog steeds zacht strelend als zoete bloemengeuren in een zomerlied die mijn dagen doen kleuren dat helend opklinkt uit verleden hoe intens onze liefde was…

Reeds lang diep in de schedels gevallen ogen, gebroken ruggen, vergane oren, zullen niet meer zien, niets meer voelen, nooit meer horen. Laat staan spreken.…

Ik zag in mijn oude tante De trekken van mijn moeder . En van een oma en een opa, Die ik nooit echt heb gekend . Hetzelfde bloed stroomt door mijn lichaam dezelfde oogopslag gelijkt. De verbeten trekken om haar mond. Het in zichzelf gekeerde staren in de leegte van een landerige dag, waar op wasdag alle lakens heerlijk wapperen in de zon…

Gezamenlijk voert men hun anti-strijd. Opmerkelijk: Ze doen het wereldwijd.…

Ik verzet mij niet meer, ik teer op het verleden. Ik kan nog heel veel uitvalshoeken proberen, maar zelfs mijn wortels groeien al uit de grond. Als dode antennes grabbelen ze naar het luchtledige. Zielige tentakels van een ontzielde spin. Geen familie van de wolfsspin. Eerder van een iel schrijvertje. Maar ik schrijf toch!…

Alweer een jaar geleden, lopend naast de kist, bloemen met linten, Het ligt allemaal weer in het verleden.. En weer sta ik aan uw graf, voor de zoveelste keer, Alweer een jaar geleden, toch doet het nog heel zeer..…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Vul niet enkel je eigen zakken, Maar ga het gezamenlijk aanpakken.…

Een foto, zes jaar oud begraaf ik in de tuin -- onze geheimen.…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Een dompelpomp, oogst van de kringloopwinkel verlangde naar een even oude slang gekoppeld door een creatieve man sproeit hij nu stralend uit een afgekeurde brandslang naar zijn maatje in een ander vat communicerend over hun gezamenlijk belang.…

Hij gaat gezamenlijk met TON proberen, Als DPK het tij alsnog te keren, En wil de neuro als de nieuwe munt. De naam klinkt in de verte wel bekend. Was ik daar niet eens tegen ingeënt?…

Dus twintigeenentwintig is begonnen Met knipperlichtjes op een voetbalveld Nadat gezamenlijk was afgeteld Gaf ’20 zich daar officieel gewonnen Thuis bleek men menig vuurpijl af te schieten Verboden, en dus dubbelop genieten…

je lachte het liefste elvendansje dat ik ooit had gezien zij droeg roze draaide op het glanzend zwart muziekdoosje dat de tijd niet vergat muzikaal en mechanisch op orde door generatieve restauraties van het familie erfstuk na je lach was er een stilte waarmee het danseresje tijdsbreuken heelden die heden en verleden scheidden…

huilend denkt hij na over vriend en familie, die hij niet meer heeft…

Ik zou wel eens willen weten wie van de familie Mol het was. Zie de grond, op en neer bewegen ze laten zich niet zien. Waar gisteren nog twee hopen waren, zien we er nu vier, zouden ze 't erbij laten? Ik denk van niet en zo kijk ik telkens weer naar de grasvloer, die gaat op en neer....…

De landen die met sufgesust geweten Gezamenlijk de rijkdommen belijven Bepraten hoe zij rijkaards kunnen blijven En lekker met z'n allen kunnen eten We missen een verslag van de couleur Door een cynisch-charismatisch chroniqueur…

plaats het kader waar ik sta fixerend mijn gelijste kijk met ingeblikte kijker in een lengende houdbaarheid van een gezamenlijk hier en nu kluister zo het vensterzicht van een vereeuwigd ogenblik raamgenoot te zijn meedelend in het mijne als ware ik met ander…