Alle inzendingen over verwerking OR pijn OR angst

Je diepste pijn te doorvoelen Kan een levens bevrijdende Ervaring zijn Het maakt verkrampte energie En verlamde creativiteit vrij En geeft ruimte om plezier te voelen En wel in die mate Waarin je bereid bent Je pijn te voelen Hetzelfde geldt voor angst Angst is een ontkenning Van andere gevoelens Wanneer het oorspronkelijke Gevoel…

uit angst voor de pijn als het je raakt...…

Onze harten hebben een verbinding met elkaar gemaakt en jij hebt me met jouw liefde geraakt Ik leer nu dat liefde ook loslaten is in vertrouwen en in mijn hart het gevoel voor jou te behouden Jij hebt nog pijn en verdriet uit je verleden te verwerken En kan het nog niet aan mij met jouw liefde te bewerken Ik weet dat dit moment gaat komen…

Verdriet, pijn of verwerking, geen haven in het zicht. Denk dan aan één ding: straks wordt het weer licht. Dan zal ook jouw anker zich zetten in vaste grond. En kan je weer gaan leven, alsof er geen storm bestond.…

Ik ben bang, Dat de angst mij nooit verlaat. Ik ben bang Om er voor te gaan. Ik ben bang, Dat de angst mij zal verslaan. Ik ben bang Voor alle pijn. Ik ben bang Om bang te zijn.…

Angst is een slechte raadgever, die term begreep ik nooit want angst - en raad geven, zijn twee aparte compartimenten. Angst voor spinnen of aardbevingen laat zich zelden of ooit binden door een horde complimenten. Angst een slechte raadgever, nou dat mag ik hopen want bij angst laat ik mijn emotie volop rennen en lopen.…

Fiets pakken uit schuur lege flessen in fietstas lucht voelen binnenstromen in longen danken, dat je zomaar fietst beschermende kleding hebt jouw benen trappen iets te doen glasbak mensen te zien Dan...iemand met rollator jij stapt af voor praatje, zomaar zij deinst achteruit. Ik stap op vlug weg weer terug.…

een plaatje kan ik niet voor je maken de angst kan ik niet voor je zijn is het de angst voor de gevoelens die vrij komen of ben je weer bang voor de pijn maar wat ik voelde was geen bedrog het is mooi, zo heerlijk en zo fijn kom maar hier en neem me in je armen laat zien wat je voelt, dan zal ik van jou zijn…

een volk dat in angst wil leven verdient meer dan schaamte en pijnen een volk dat de moed verliest zal uit zijn land verdwijnen…

De pijn is reeds ondraaglijk, prevelen de stemmen. Met veel esoterische gedachten alom, sidderend van angst; het is effenaf hopeloos.…

mijn hart bonkt in mijn borst de kamers gooien de deuren los kunnen haast niet verwerken zo groot mijn angst, doodszicht hoek na hoek en bocht na bocht dring ik verder door onafzienbaar doolhof van mij met in het middelpunt… de afgerolde levensdraad, mijn houvast geliefde, verlaat mij niet!…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

Er zit nog veel verdriet en pijn Verwerking kost mij tijd Waar nu dan toch mijn vrienden zijn Ik was ze zomaar kwijt Wat is dat toch, dat bij een verlies Er nog meer volgen moet Alsof ik dit verdriet verkies Een vriend doet dan juist goed Na al die tijd van eenzaamheid Is mijn behoefte groot Helaas ben ik het vertrouwen kwijt In wat vriendschap…

Alsof ik een kater heb Zo voel ik mij deze morgen Niet bitter, niet boos eerder blanco Even niets voelen Ik zit in het oog van een storm die nog lang niet voorbij is Die een leven lang duurt…

in Nog maar 25 jaar En nog enkele dagen Dan heb ik mijn zin Mag ik de fakkel dragen Jij hebt jou record Niet echt scherp gesteld Maar ik heb je door Je dagen zijn geteld 62 plus en nog een beetje Is voor een mens niet echt oud Te jong zelfs, maar dat weet je Doodgaan laat je koud Jij stierf zo onverwacht Het leven is soms wreed Geen pijn…

Even alleen en het dondert zwarte koppen boven mijn hoofd en regen vanuit mijn ogen Even de energie voor mezelf en het raast in zware stormen tussen de diepe groeven door En dan is daar, heel diep, dieper van binnen een zwak schijnsel dat wacht op mij vol rust Even alleen en ik zie mezelf van binnen naar buiten komen, het harnas opzij…

Het gaat beter ieder uur. Het is niet snel maar toch en elke dag een beetje. En weet je? Ik doe alles zelf! Voor mij haalt niet iemand anders de kastanjes uit het vuur.…

Maar nu, vandaag heb ik mezelf opgericht Ik lach om het duister en ik lach naar het licht want wat er ook speelde en wat er ook was het is niet belangrijk het is niet van waarde, er is maar één ding dat telt: jouw naam heb ik elke dag, elk uur, iedere minuut en seconde, heel zachtjes, voor mezelf gespeld…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

jij drong binnen in mijn huid ademde mij slechts door jouw mond en bewoonde elke porie tot ik je uit zou zweten in nevels van vergeten maar indringend als jouw zijn was in mij wasemde ik enkel tranen waarin ik jou niet vergeten kon en ik liet jou binnendringen in mijn adem ik nam met elke levensteug ook een deel van jou in me op jij…

jouw oog was ik met warme weemoed nog uit mijn zomerende blik bezie gisteren kloek vandaag en draag verleden vragen naar morgen van argwaan ontdaan klaart de zee van zorgen zie er vaste bodem dagen en wiek erheen met kalmere slagen kan op geluchte vleugels gaan naar waar ik mijn stilte vind mijn hart en tong ontsprongen aan brekende…

Het pad naar genade is een lange weg, Het is een moeilijk begaanbaar pad, slechts te belopen als je geduld hebt, een echte Vriend, en tijd zat.…

tranen verdring ik niet meer als verloren takken prikken ik laat nu vrijelijk komen louter mijn geharde aard verzacht de geblakerde bomen tot groen herlevende gaarden waar duister zonder dreigen vocht en verkoeling brengt vallende druppels ruisen blaren en dorre korsten mos drenken de verdroogde gronden van mijn lege sprokkelbos op…

mijn oogleden zo zwaar van geplengde tranen wilde ik kijken wilde ik proeven van toch de lente toch het ontwaken van de natuur oogluikend, steels wierp ik een blik in mijn voortuintje de clematis staat in knop bijna barstensvol kale takken geen enkel blad toch tel ik vijftig knoppen mijn vingers reiken strelen en een glimlach is er…

ik blaas grijs voor me uit en schep een vaag bestaan als door een beslagen ruit zie ik enkel mist en voel vandaag niets ik lijk niet opgestaan het is een pas op de plaats op een stoel kan zelfs onder een deken of pratend met loze woorden die daardoor toch veel zeggen ofschoon ik zelf niet weet wat ik bedoel het is tasten in de vergankelijkheid…

Een Engel had er van gehoord, van zijn smartelijk lijden, en van de behandeling die hij onderging, en van haar sadistische gedrag. De Engel kon haar mond niet houden en informeerde bij hem en vroeg wat de reden kon zijn van haar toorn. Ze begreep hem, haar levenswijsheid zei haar, dat hij oprecht was en de waarheid sprak. Ze was bereid hem…

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

waar licht voorzichtig eerste stappen zet loopt tijd door ijle sluiers in nevelwerelden vol zon straalt weten als de stem van nu een gezang dat zware tonen blaast vol levensmelodiën op mijn knieën lig ik kleiner als gebogen spiegelglas, de ingehouden smart van nu heeft zich ervan gekweten water glanst haar stille charme tot een lang…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

in de stilte voor de storm verschool zich een oneindigheid... nu berkengeel en waterwit elkaar vermengen met het hemelsblauw waar vorst in zit beef ik, door de kou van duizend oude dingen maar daarboven in mijn kruin struint zoetelief als vogel en een kogel -door de kerk het zwerk betrekt, maar ik niet meer ik laat de regen dalen…