Alle inzendingen over vinden OR vermoeden OR zijn

vaal is het vluchtige water dat boven mijn zintuigen vloeit bruidssluiers lonken voor later twee zielen voor eeuwig geboeid trage roodgloeiende stromen veroorzaakt door liefde en smart dringen in rustloze dromen waar telkens het lot wordt getart bottende, bloeiende bomen symbolen van eenheid en kracht fluist’ren van dat wat gaat komen…

Ik wil je wel vinden, Maar zoeken durf ik je niet. Ik verheug me op ons lot, Maar ben bang voor de weg ernaartoe. Deze weg zal dus geen einde hebben, En een ‘wij’ zal nooit bestaan.…

Vind mij, als ik verloren ben zoek mij, als ik mezelf niet meer ken zeg mij, wanneer ik in mijzelf verkeer doe dit, doe dit elke keer. Want als ik verloren ben, mezelf niet ken, ben ik zo alleen zo eenzaam, in mijzelf gekeerd.…

Dan vinden de mensen me interesant en handig. Soms wil ik een Roodborstje zijn. Dan ben ik vrij en vlieg ik sierlijk in de lucht. Dan vindt men mij lief,schattig,mooi,zeldzaam. Soms wil ik een teddybeer zijn. Dan ben ik bemind en lief Dan vindt men mij: leuk,lief,schattig,mooi. Maar het liefst wil ik gewoon... Mezelf zijn.…

het stom niks jou mijn werk niet meer leuk van niet hier alles van alles mezelf het moeilijk het jammer jou leuk het hier fijn muziek mooi er niets aan het gewoon lekker het niet erg het begrijpelijk je tof mezelf lelijk, grappig, te dik, te dik, te lang… het best het goed zo het zo’n gedoe dit niet okay het vervelend je lief…

vind van zinnen het gekleurd gezag dat gestold in woorden aan de oever lag met het rijmende rhytme van de tijd die de diepste letters uit de golven snijdt…

steeds later rangeert mijn liefde lege wagons naar jouw verlangens het is het ontwijken van het lot geen prijs maar een boetedoening om het kansspel dat ik heb genegeerd alleen maar mij, ongeëvenaard in besef beeld en uitspraak, laat mijn naakte stem de kledij verwijderen die me zo pijnt en zelfs overtreft in de beschouwing die jouw veroordeelt…

op het laatst leefden we jij en ik op verschillende planeten jij verhuisde naar de ziekte-planeet en ik bleef maar liggen in mijn bed het verliezende lichaam de herinneringen aan wie we waren de onbereikbare planeten alles ging teloor het moest zo zijn misschien toen de tederheid uit de hemel viel…

Mij zal je niet vinden Ik kan mij niet binden Je zal mij niet kennen Bevestiging van mijn liefde vind je niet Laat echte liefde achter me en vlucht in de volgende kik Ik ren,ik vlucht Voel geen liefde voor mij, laat me gaan in mijn onbereikbare bestaan Hecht niet, want ik durf niet Raak me niet, bereik me niet Voel me niet, want ik vlucht…

Ik wil je altijd blijven vinden als het aan mij lag elke dag maar alleen wanneer het vinden ook van jou mag ...…

Zichtbare schoonheid bewees haar zijn vermoedde pijn rond de schaduw van een tatoeage vermoedde een vlinder op de bloem op haar dij zo zij dat zei ik fladder niet als antwoord op mijn staren de bloem was de grens daar kwam niets bij…

Vandaag breekt weer een nieuwe lente uit En krijgt ons landschap weer dat frisse groene, Bijvoorbeeld op de Veluwe in Oene Waar onbezorgd de eerste zwaluw fluit En vrolijk doorvliegt naar een nieuwe weide Om zo het mond- en klauwzeer te verspreiden.…

De klus werd op de valreep nipt geklaard, De telling leek wel Russische roulette. Geen Rus die daar zijn centen op zou zetten, En wellicht was het doorgestoken kaart. Laat ze in Oekraïne nou maar schuiven, De Russen rest de smaak van zure druiven.…

slechts vermoeden van mijn bestaan als fresco's en archetypen van het leven, de dood en liefde de ene, eeuwige gedaante van ons allemaal.…

Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden elk ziet het naar eigen aard, ieder leeft zijn rouw of woede.. Dichter is ... wie beelden baart.…

Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden elk ziet het naar eigen aard, ieder leeft zijn rouw of woede.. Dichter is ... wie beelden baart.…

Koorts in een seizoen van kou in graderingen van het niet vermoeden. Een visueel verleidelijk spel van andere ogen die niets van een innerlijke onrust vermoeden. Die onrust van het hart, dat niets van ritme met gevoel verwart.…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

Ik kom nooit meer Van jou af Want jij gaat in repen Ik breek je in blokken, In brokken verwarmt mijn mond Smeltend mijn weerstand Ze zeggen dat het Door een stofje komt Dat zit er dik in Maar de verleiding Is zo ontzettend puur ....…

Een kale herfstboom reikt naar lucht slorpt het blauw op uit een rode avond, mijn ogen bewaren de donkere lijn, waarachter een licht vermoeden het onbekende in mist en nevel groeit, langs het stilzwijgen van de raven waarin een winters vlijen wroet.…

met twaalven waren wij bevuilden het nest op verraden dagen die speels de opstand getuigden het verlies is nooit uit de lucht geweest kwam met elke ademtocht dichter zo ook de doden onder ons zij werden van alle franje bevrijd uitgekleed tot op het bot ecce homo wat wist hij op den duur in de verte een vaag vermoeden van…

Na een heerlijk weekend, waar ik dacht te dromen Bleek het waarheid, dus uitgekomen Aan de kant gezet is wat ik voelde Beduveld, bedrogen liefde bekoelde Gelukkig blij met mijn gevoel Want weet je.. je bedondert de boel Als m'n ogen nog niet open waren Zijn ze het nu, dat heb ik ervaren Na het gedicht van vuur vielen de schellen…

Ik vermoed een koe in de wei 's avonds laat, daar -- die zwarte vlekken.…

handen talmen als zij haar lichaam uit de duisternis trekt uit kieren van vertwijfeling schemert tóch een vermoeden een vermoeden van licht…

Want op de grote Nachtwacht, god zij dank, vinden we geen spoor van misbruik van drank.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Pasgeboren liefde, intenser kan het niet, wie zal vermoeden wat die dichter in jou ziet. Je vult mijn gedachten, in elk gedicht huppelt jouw pas, lees ik jouw gezicht.…

zacht zegt ze haar naam - de rest mag hij vermoeden deze winternacht…

alhoewel het woord iets anders doet vermoeden zink je in drijfzand…