Alle inzendingen over vuurtoren OR warmte OR zee

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

De zee danste tot aan de horizon stormachtig - zodat ik het horen kon ik liep op blote voeten langs de kust en voelde de warmte van de zon © Francien (sien)…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Je warmt het zand ik til het hoog de zee ontstaat bulderend als de nacht haar deken slaat meeuwen in hun slaap zuiverheid smaakt naakt ik lief jou bij het opengaan…

Je warmt het zand, ik til het hoog de zee ontstaat bulderend als de nacht haar deken slaat meeuwen in hun slaap naakt smaakt zuiverheid ik lief jou bij het opengaan…

Blindelings raak ik je aan warmte van mijn hand kilte van je huid druppels water schitteren in de zon loomheid luiheid niets verstrooit de stilte alleen de zee zucht ritmisch…

de warmte valt schijnend uit de nacht de ochtend daagt uit want de zon is er weer maar keer op keer struikelt zij over de drempel van de zee de kim stoomt haar klaar de dag is gedaan…

in het zachte parelmoer van schelpen ruist de zee je stem zingt boventonen op het schuim van golven mee nog zijn je haren droog en waaien in de wind het gouden blond van zon dat je alleen in holland vindt je ogen spreken warmte in hun diepste blauw samen door de branding maar de zee is stervenskoud…

zij gaf het me en hij golven die zacht opstaan en zo de weg veranderen hun dromen, gekust en uit het krijt gehaald als pianogolven wild boven de branding hoe zij poëzie spraken, gesalonneerd in elkaars hoofd en tot in de kleinste hoek aan de horizon zij gaf het me en hij en ik zag wat ik bewaren wilde; hun vonken in een vuurtoren…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

Hoe vaak heb ik Al niet geprobeerd Om het diepste In jou te bereiken Om telkens weer Te constateren dat Het de bevroren Ondergrond in jou Is die mij dat belet…

Weldadigheden Hoe weldadig zijn zegeningen zoals vriendschap, liefde en geluk maar ook een aardig woord voelt als milde zomerregen waarin liefde groeit en bloeit alleen een echte vriend begrijpt dat ook in het diepe zwijgen de puimsteen scherpe kantjes slijpt dat is een waardevolle zegen daarom moet er stilte zijn hoor je de vogel…

Warmte in jouw handen Warmte in je stem Warmte om te verwarmen Warmte, zonder rem Warmte in een klank Warmte in een blik Warmte in een oogopslag Warmte, ik slik Warmte om te geven Warmte in een gebaar Warmte om te voelen Warmte, geven om elkaar…

Kaarsen verwarmen Bomen die dromen kleuren Kerstwensen voor jou…

Warme zomer Gloeiend zand Helmgras waait Zeegolven stromen Warme zomer Verfrissend water Bladeren van schaduw In brandende zon Warme zomer Avondzon gloeit Nachtelijke verkoeling In stervende zon…

Zon, zee, strand, Met jou verken ik de wereld, Hand in hand Altijd weer die lach op je gezicht, Die telkens weer, keer op keer Mijn donkere dag verlicht.…

Als ik als kind de warmte van de zomer had gekend was ik die in de winter niet verloren Als ik als kind de warmte van een warm huis had gekend had het de rest van mijn leven niet zo hard gevroren...…

de boer ploegt akkers de zwarte aarde nevelt lentezon verwarmt…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

ik wilde alles over liefde weten heb meters boeken stukgelezen bibliotheken bezocht toneel bekeken geluisterd naar muziek maar liefde vond ik niet wel alle draden waarmee het is verweven zoals drama en verdriet als je het patroon verliest tot ik de mensen naar elkaar zag kijken in desinteresse of begrijpen maar ook met warmte…

hoe het kind wiegt en gloeit dag na dag verschuift het koper in kristal stolt mijn adem lomer en lomer dieper doorzichtig diep…

geluid pas als de bommen vallen gaan zijn dromen uit dan is er chaos herrie stof explosies klinken dof in die paniek vindt hij zijn weg zonder een woord te hebben gezegd de vertrouwde straat was al kapot geschoten hij zoekt zijn eigen plaats kijkt verbijsterd op bij een bekende roep zijn moeder die hem groet huilt in haar warmte…

Als ik jou zie voel ik de warmte van je liefde om mij heen en voel ik dat ik heel erg gelukkig ben met jou om mij heen.…

Ik zag je gezicht in de morgen, je voelde je verward en verdrietig. Wie heeft je niet begrepen, je liefde voor hen besmeurd? Te veel van jezelf gegeven? Je momenten van geluk bewaard in je hoofd om te overleven. Is dat de bedoeling van jouw existentie? Je bent zo mooi te mooi en zegt wijsheid is: Denken en voelen hoort samen. Waar ga…

Dan een schaduw die de warmte ontneemt terwijl het zo genieten was. Mijn gedachten gaan naar jou ik luister weer naar de muziek lig in de zon en ik voel me hoog, zwevend, draaierig en licht.…

kijk om je heen kijk naar de rood gele bladeren voel de ochtend dauw Het is tijd Sla de vleugels uit we gaan Kijk naar het water kijk naar het zand kijk naar de bomen we dalen kijk om je heen kijk naar de groene bladeren voel de warmte…

Voel je warmte, om me heen die me zo teder verwarmt de kou, net als steen verdwijnt als jij me omarmt. Voel je warmte, om me heen zo voel ik me weer sterk iets, dat kan niet alleen een gevoel, waaraan ik werk.…

open je ogen en kijk naar mij snuif met je neus en ruik aan mij open je mond en proef van mij open je armen en laten wij elkander verwarmen…

Ogenschijnlijk zijn de uren Al voorbij, weet niet te beroeren In het riet dat me omgeeft Wel zijn de scherpe raakvlakken De redenen waar naar ik Heb gestreefd Het ijzeren gordijn warmt niet Maar brengt op mijn ogen Een doffe koude glans…

De rivierendans ontwaakt in een poel van ijs Kleine kolkjes rimpelen het wateroppervlak De tralies smelten voor de ramen druppels tikken op de sneeuw Tekenen van vuur aan de bevroren kust Het krakend ijs verdwijnt in de zoute golven De zee komt langzaam weer op gang Rivieren herwinnen hun kracht Wintertaferelen verdwijnen Dankzij…