Alle inzendingen over wanhoop OR leegte OR geweten

Is het een vraag of is het schijn Of zal dat het geweten zijn? Ik heb sindsdien niet stil gezeten. Hoe ik dat kon weten Ben ik helaas vergeten.…

bloemetjes en bijtjes raken nooit uitgekauwd hartendief, ik heb je lief is ook een geheid gedoe voorbij het zoete zijn nog vele lagen die wachten op ongerustheid van een dichter vreemd genoeg niet populair smartlappen zijn populair doodbloedend geweten snakt naar wat aandacht…

Een wurm in mijn hoofd wil mijn lot betuttelen – ik word er gek van.…

Wanneer mijn geweten er niet uitkomt bang om flauw te vallen van mezelf moet ik me behelpen met wetten de boeken noodverband voor bloed dat ik niet wil zien voor een wond die ze hadden moeten voorkomen Desnoods vechten we het uit in de rechtszaal of met God aan onze kant, ik heb hulp van advocaten en soldaten priesters staan me bij…

, maar kerft zijn geweten met nodeloos geweld in het matzwart op zijn reeds gestorven lichaam…

Niet meer in de leegte van het eindeloze denken en hopen dat de slaap alles verandert in gedachten die niets achterlaten, die niets verwachten. Ben ik de dode die ontwaakt en spreekt met spreuken en echo´s die alleen wanhopige schaduwen wakker maken? Maken en veranderen Vragen en veranderen.…

Roepende om hulp heel zacht, in mijn hart een plek van leegte en verdriet door de pijn en wanhoop; verloren in het doolhof van eenzaamheid.…

Het brengt wat wanhoop Als je weg bent Voel wat leegte Zonder jou Ook al weet ik Dat het kort is Het maakt onzeker Geeft wat kou Het is niet de afstand Die het rot maakt Het is ook geen afgunst Die ik voel Ik wil oprecht Dat je het fijn hebt Ik gun je alles Een heleboel Het is gezond Om je te missen De minuten tellend Van de dag…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

Mijn mediagestuurd geweten is een zootje, Dus ik gireer nu toch ook maar mijn fooitje.…

De kranten schreven wekenlang uitsluitend over de modieuze Máxima. Dat leidt de aandacht even af van pa, die meer wist dan hij toegaf - dat is stuitend. Maar Máxima... zo'n bééldige verschijning: Wie zeurt er dan nog over een verdwijning?…

Jankend en vloekend schikt hij zich Zijn gevoel voor eigenwaarde tot nul gereduceerd Dat ziet ze niet, maar ze zou het kunnen weten Als ze maar zijn binnenkant had gelezen Dan had ze het geweten…

Lang gerepeteerd om zoiets fouts te zeggen we wisten het niet (uitspraak Simonis)…

De bisschop die eerst nergens wat van wist Heeft achteraf tóch ergens van geweten Maar wát precies is hij helaas vergeten Hoewel er wél wat was, zegt hij beslist Wanneer je toen wat wist hield je je koest Dan kon je later zeggen: 'Nichts gewoest'…

mijn geweten is niet schoon mijn geweten is heel vies het is stoffig daar diep in mij een plek waar de zon  nooit schijnt ik wil het schoon ik wil het schoon poetsen met mijn tandenborstel was het maar zo makkelijk als het poetsen van mijn tanden.…

In de houdgreep werd ik genomen, zodat ik er niet meer aan kon ontkomen, werd in de boksring geplaatst, zonder handdoek dan helaas, want had ik van te voren geweten, dat ze me in de boksring hadden gesmeten, had ik bij voorbaat zeker en vast, de handdoek, de last, in de ring gegooid!…

Had ik het geweten, Sprak de moordenaar Bij het overdenken Van zijn daad Dat die doodslag Zo op mijn geweten Zou drukken - dan had Ik het niet gedaan En had ik het gelaten Bij alleen maar slaan…

Kies ik voor jou of kies ik voor mij? ik weet, ik moet er zijn, maar dit kan er niet meer bij. Even weg, even lucht, even lachen, geen gezucht, even vrij, iets voor mij, wordt het dan nooit een keer laag tij? Bij mij ligt de keus dus het besluit, maar echt, ik kom hier niet meer uit. Telkens een droom, die weer vergaat, omdat…

laten we niet vergeten dat het vergeten van wat we willen vergeten omdat we het willen vergeten zodat we zonder een knagend geweten verder kunnen leven (meestal) wel kunnen vergeten immers gewetens willen ook blijven leven hun levensader is het nooit en te nimmer vergeten…

Als ik het geweten had, had ik beter naar je geluisterd als ik het gehoord had had ik anders gereageerd een ding heb ik nooit geweten, dat jij je niet met mij wilde meten nu blijkt het tenslotte jouw geweten, dat altijd op de voorgrond trad eind goed, al goed jouw geweten had ik moeten weten was zo zuiver en zo rein nu weten wij beiden…

Een geweten, wie heeft het niet Iedereen heeft een geweten gekregen Dat kan voor ons vaak zijn tot zegen Geen ander die het voelt of ziet. Het geweten is van innerlijke aard Dat God in het mensdom heeft gelegd Het kan wel goed zijn maar ook slecht Niemand wordt hiervan gevrijwaard.…

Bij het uitdelen van de gewetens stond ik per ongeluk te ver vooraan En dat heb ik geweten O wat knaagt en knabbelt zij Een konijn kan nog veel van haar leren Had ik ’t maar geweten Dan had ik me nog bedeesder opgesteld want echt ik heb het niet zo op konijnen…

Alle huichelaars die zweren Op de heilige Bijbel of Koraan Als ze voor de rechter poseren En van het nauwe pad afslaan Die jokkende koppen trekken En grijnzend zonder schroom veinzen Terwijl ze de zaak juridisch lopen rekken Voor geen gebod terugdeinzen Die zich aan geen God verplichten Maar met leugens de waarheid beroven Om jou onheus…

Ooit sprong de vonk Al werd het niet geloofd Het vonkje doofde niet Maar was, en bleef We zijn het niet kwijt Nóóit verloren geraakt Toen was daar de tijd De woorden geschreven gewaagd Uitgesteld verlangen Wegen te ver gegaan Zielsgebondenheid Eindeloos verbonden Waar het altijd was Kwam het samen En de reis gaat…

nooit heb ik de muren geweten alleen stilte, dacht ik eeuwen later…

nooit heb ik de muren geweten alleen stilte, dacht ik eeuwen later…

de getergde hand op je doorgezakte schouder warmte voelt kouder dan ijs stromend door aderen leegte doet woorden verstommen tot 't niets sneller dan licht schiet 't door je gedachten wanhoop nabij beukend tegen de ruwe kade gevoelens trekken kolkende massa tegemoet bergen woest verzet over het gans onmogelijke storm je onheilspellend…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

verdwaalde mensen in de stad werpen hun schaduwen op straat geketend aan een doelloos pad bewegend in dezelfde maat diep bedolven onder vele smarten hebben zij zich in een waan gehuld die de leegte in hun dorre harten slechts met vluchtige verlangens vult ik lees de wanhoop in hun holle ogen en voel de pijn van hun verloren strijd terwijl…

in mijn glazen woning getralied door geweten voel ik zo vaak en vaak het verlangen naar het lichte buiten alsware ik bezeten door illusie bevangen waarom verscheurt buiten en binnen mijn diepe wens door liefde gekleurd is het de verstilde leegte door stilstaand bloed tot ijzig verbeurd ik versterf door de dagen heen slechts terend…