Alle inzendingen over weemoed OR verdriet

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet, langs mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues.…

Weer zijn de dagen oud De zon wil tegen vieren vallen Kouder dan koud decembernachten Langer kan al zelfs niet Het verdriet achter gesloten gordijnen De weemoed achter dubbelslot Geluk roert in de erwtensoep de worst erbij De bijzettafel langszij Met daarop de pronk van 'n kerstboom vol met zilver ballen.…

ik loop voor de muziek uit dat doe ik wel vaker speel op mijn oude dwarsfluit het largo van mijn eeuwig verdriet in mijn rug voel ik de trilling van de trommelaars met koude rilling gepaard in weemoedig gelid, het geluid van de klarinettenbroeders ik loop vooruit de tragiek in mijn benen geaard de laatste gang, gedragen, van mijn…

verdriet…

Laat je lippen kleuren .....blijf niet langer treuren .....maar verlicht je dag .....met gewoon een lach' zingt zijn warme stem in mijn verdriet zonder te weten waarom er in mijn hart tranen vol weemoed glanzen van kleurloos verlangen uit de lage wolkenhemel die zwijgend huilt…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Zoveel druppels die gevallen hier en daar tot beken gaan; zoveel tranen die vandaag ook stil verdriet lieten verstaan, maar de avond is gevallen en ook deze dag voorbij, heel de stilte van de uren slaat de weemoed op in `t hart en ik wou zo graag dat vuren van geluk en vreugde branden, dat de vrede in jouw handen iedereen bereiken kon…

Vóór mij, alleen braakliggende gronden met weemoed verbonden. De harde aarde dient omgeploegd, ik verdien het, lang genoeg gezwoegd. Helaas de tijd dringt Ik schuif uit over grint Geen houvast meer De angst komt steeds weer Hulp is er niet Alleen tranen van verdriet Een meehelpende hand Neen bedankt, Dat is mijn eigen land.…

Er ligt een gevoelig bezit op een eiland van duisternis met mensen die hun eigen muze zijn geworden en ver over de oceaan praten zwanen over weemoed toen alles nog verdrietig was en stoelen in de keuken kraakten jij bent toegankelijk voor mij je droomt, je wordt wakker je hebt een mening maar je blijft toegankelijk voor mij…

Nee, geen verdriet, tranen vergiet ik niet. Een gevoel van weemoed, naar wat eens was... De tijd verglijdt, dit gevoel beheerst al mijn gedachten. Ik hou het vast omdat ik weet: het slijt.…

De vele gebeden, mijn weemoed, mijn verdriet. Een zeemanslied dat mij ontroert, het is het onkenbare dat mij voert naar een stille plek om deze weer te verlaten. Onzeker van top tot teen, maar het lot is mijn maat en dat leidt mij ergens heen...…

Zij koos een rode roos uit alle andere bloemen omklemt hem met haar hand tot rode druppels langzaam lopen langs haar koele bleke hand ze denkt zo sterk aan hen dat ze de pijn niet voelt de echte pijn zit dieper achter een tranenwaas van vele lagen dik waar ben je nu mijn hart is leeg slechts gevuld met weemoed en verdriet…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

Die weemoed schildert een toekomst die wacht, al komt er eerst nog het echte duister, de nacht met zijn droefheid en vragen, onzekerheid, pijn en verdriet. Ik weet het niet, ik weet het niet. Waar is mijn thuis?…

Liedjes zonder simpele wensen Liedjes zonder grootspraak En geen gemeenplaatsen op rijm Alleen tederheid en blijdschap bij mijn boosheid en angst mijn weemoed en verlangen mijn verdriet, de liefde en de verwondering om alles Anders is een titel genoeg al moeilijk genoeg voor een lied zonder woorden…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

In een stroom vol woestheid Als een waterval op dreef Krijgen mijn emoties ruimte Weg te glijden in de diepte Vol kracht en met overgave Laat ik al mijn verdriet los In duizenden druppels gevat Vol weemoed, pijn en woedde Weg heel erg ver weg van mij Verdronken dromen opgeslokt In de koelte van het stille water Onvindbaar met de stroom…

Het zoete duistere wenkt me ik laat je gaan in mijn verdriet simpele vriend het gebeurt nu slechts in brieven ondanks de weemoed in jouw ogen.…

Het verschil tussen de goden en de mensen is op de vingers van een linkerhand te tellen mensen doe niet groter dan je bent de nietigheid valt niet te vieren de natuur heeft geen geheugen voor verdriet het zandpad leidt uiteindelijk naar een moeras waar het rotten de gassen van weemoed verspreiden alles alleen zonder erkenning, het uiteindelijke…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken.…

Gedachten op papier geschreven woorden vluchtend in een gedicht gearmd met de weemoed genietend van de letters die in stilte verwoorden wat de ziel blootlegt…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…