Alle inzendingen over wenkbrauwen

hoog in een glazen kooi aan het stuur van een maaidorser haalt de boer zijn wenkbrauwen op om wat ogen niet geloven lussen, cirkels, lijnen verweven tot een groot klaverblad iets woelde door de halmen dwong de aren naar de aarde al snel strijkt een zwerm neer perslui klappen hun laptop open fotografen klikken de breedhoeklens vast…

zij keek bevreemd vervolgens geschokt leek woedend de lijn te gaan verbreken begon aarzelend toch weer te spreken antwoordde met opgetrokken wenkbrauwen toegeknepen lippen pijnlijk ironisch funny question coming from a dutch person that’s not a question here people are looking for qualities grof funny of oliedom nee niet heus joost mag…

Toch schijnt de wenkbrauw niet meer dan een litteken, de slapen in hun weekdierenbestaan: één duimafdruk volstaat. Ik, de met spinrag bedekte? Kleefdraad, een web van ijzertaal, wij beminnen in woorden van glas. Het gas is zand plus hitte. En jij noemt je Vulcanus? Een huidschil dekt de ogbal toe, alles verliest zijn vorm.…

De wenkbrauwen, afgezakt, werden haarfijn opgepakt, dat je daarna verbaast blijft kijken, naar voren, schijnt erbij te horen. Ik voel me nu weer helemaal herboren, alleen jammer…van die oren.…

Maar ze is kaal, haar wenkbrauwen en winpers ontbreken. Ze is zo dicht bij de dood geweest dat ze die bijna als een vriend omhelsde. De dood leek zo púúr. Ze is pas eenentwintig jaar. Vandaag voelt ze zich iets beter en ze bekijkt zichzelf in de spiegel ze is blij, dus wil ze krullen, blond als die van een kind, dánsend!…

voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt en aan het lachen brengt de dag plukt in de morgendauw gewiekst de wenkbrauwen…

bekken te smal voor een vol kind Verveling drijft als gifdamp over Ze vindt de doos met olieverf Penselen in een oud glas Ze schetst een zelfportret tegen koude ruimte Vlijt zich in de armen van een aap, een pop In een fluwelen jurk met brokaatstiksel Elke stemming door het masker bedekt Daarboven zweeft haar gefronste blik Met vergroeide wenkbrauwen…

Dat noem ‘k, o wenkbrauw-fronzende serieuzen De dag verdoen en wel met franse woorden, Chic, artistiek en supra-sensitief. Daár. Veeg je gat ermeê of snuit je neuzen En frommel ’t vod in de oude kreuken, voor den Duivel! – dát ’s hollands hè? Dàt heb je lief.…

Kijk, ze hebben ook handen gewoon ogen, wenkbrauwen als bogen net als wij. De hemel heeft me beloofd dat voor elk geroofd kind het firmament voor ’t stoffelijke een beminde zonnestraal en ster teruggeeft. Een ademstoot herbeleefd in de mond van een ander op de tocht in leven laat ontluiken.…

is er anders dan weemoed onzekerheid ijdele hoop en wanhoop vroeg ik mijzelf af verzonken in gedachten toen haastig aangeschoven om een tijd te wachten ongeduldig in een rij ik haar opeens zag midden in de hema ik rende van die kassa langs wenkbrauwen bij de pasta en het kindergoed ze keek licht geschokt daarna blij bij mijn aankomst…

Zo laat een boer zijn nagels groeien, En smeert zijn wenkbrauw met een kurk, En steekt zich in een wijde jurk, En draagt een staart, gelijk zijn koeien, En kapt zich als een burgerwees, En laat zich in zijn schaatsen schoeien, En huurt, voor draak, een Leidse Kees, Om naar 't Museum heen te roeien, Waar hij zich aandient als Chinees…

Men vraagt steeds om een C.V Nou zit ik daar niet echt mee Maar grappig zou het zijn Om puur en alleen voor de gein Een CV te sturen die wel zo gewoon is Dat men de wenkbrauwen zou fronsen Zo gewoon, zo simpel en zo fris Dat een CV nog niet eerder zo gegeven is Verwondert me in hoge mate.…

voeren Ruth kijkt guitig en charmant  Bleker lacht weer irritant dat wordt weken ouwehoeren En ze wippen en ze draaien en ze stoken zo vilein Tot ze misselijk van hun eigen hypocriete praatjes zijn Heel de maand is het nu feest Jack ook terug van weggeweest Ik verheug me op de stemming nog het meest Gerd, de  enge  buikspreekpop trekt één wenkbrauw…

Lach zo hard dat werkelijk iedereen zijn wenkbrauwen fronst en ‘ssst.’ zegt. Begin dan opnieuw.…

Trillende neusgaatjes, fronsende wenkbrauwen en dat gelonk Oogverblindend en adembenemend liefje, géén schip zonk! Je net verlaten en ik mis je zooooo Snuffel je vacht toch zo zacht en smacht, Domino ofzo. Bruine kijkers die verleiden en nimmer misleiden Vindt men nooit ofte nimmer bij mannen of meiden!…

op de lippen denken er niet aan een brief te schrijven naar moeder naar heeroom naar de kardinaal generaal geen kettingbrief op kringlooppapier waarin woorden ons doodsteken in de rug ons ombrengen met bananen en badkuipen waaruit kathedralen kruipen en we trappen die uit de wereldbrand heeft lang genoeg geduurd verzengd de meterslang dikke wenkbrauwen…

Dochter van sneeuw, een witte mond, vervaagt Kristallen wenkbrauwen in een gouden maan Murmurerend water langs een beïepte laan Ik vertel niets over besterde ogen, Borsten vol liefdesvuur, en, opgetogen, Lippen, die door rozen zijn gevoed, Nachten van wanhoop onder lavendel beddegoed Ademtochten, met zachte muziek omlijst Zonomfloerst haar…

wat bijblijft zijn een krakende stem een lang lichaam borstelige wenkbrauwen een warm zangerig accent de uren die we hebben gesleten met praten over de verschillen en overeenkomsten van een landsaard het hart verloren in Nederland teruggevonden in Brazilië voor altijd daar hier rest de koude van een meteorologische winter en het geloof…

Aan zijn grove borstelige wenkbrauwen hangen kleine ijspegeltjes. Een stukje verder, bij het vogelhuis, legt hij voedselpakken. Merels, koolmeesje, roodborstjes en tortelduifjes beschermd door hun dikke vederpak komen schuchter dichterbij gevlogen pikken gulzig aan de granenbol en verdwijnen weer fladderend van tak naar tak.…

harmonieus tot onbekende melodieën in mijn witgekrulde oren Die muziek rafelde me uit tot ontsponnen wol zeven wereldwinden sleepten mij uiteindelijk tot hier kwijlden stuk voor stuk een fleurig hapje van mezelf muntwit bobijntje de scrupuleuze onderwereld in Het kostte mij mijn spraak en een rechterhand Mijn wimpers plakten aan mijn wenkbrauwen…

Ik heb geen idee ik weet niet waarom het woord 'rimpels' zo banaal klinkt ik weet niet hoe ouder worden moet klinken in taal de irissen van je beruchte blauwe ogen zijn intussen doordesemd geraakt met groen maar dan stamelender en inniger - twee blijvende koelten die mij een leven lang liefhebben mijn wijsvinger trekt je wenkbrauwen na waaruit…

Ik proef de kleur van je ogen, je wenkbrauwen en je lippen. Ik proef alles aan je. En god, wat smaak je heerlijk. Lieve jij. Lieve heerlijke jij. Er zijn nog zo veel dingen die ik tegen je zeggen wil. Ik wil je complimenteren met je outfit van vandaag, al is deze burgerlijk saai.…

Er werden wenkbrauwen gefronst bij 't horen der dreigend omineus klinkende woorden Want langzaam maar zeker verdween zo de leerkracht steeds verder uit beeld, totdat niemand meer zag Dat híj die de kennis bezit als expert het afleggen moest tegen 't fnuikend concept: Zijn rol bleef beperkt tot het coaching-gebeuren dat niet hem,…

Valse indrukken: Hij ziet regenbogen in haar wenkbrauwen. Raten in haar wijkende neusgaten. In haar blouse raadt hij de tepel die de man tot dolle kuren drijft. 3 Buiten, het lot van de arme zwerver grijpt hem ook hier naar de krop. Straks raakt zijn schedel de straat Wanneer zullen de zinnen inslapen?…

Daar stond ze nu en dronk, De lippen in 't hol handje, -- 't water wonk Met de wenkbrauwen waar de druppelk viel, In lichtgroen gras; nauwsluitend om den hiel Perste het water op, 't werd stiller weer En heel stil, toe sloeg ze de oogen neer En zag zich zelve.…