Alle inzendingen over wereld OR ontwaken

Ontwaken en meteen is er het gemis Je merkt gelijk de stilte om je heen Het huis voelt kil en je bent alleen Met een hart vol pijn en droefenis. Ontwaken en niemand die je begroet Elke eenzame dag gaat het leven door Je vraagt je zelf af, waar leef je voor De glans is er af, ‘t komt niet weer goed.…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeeld avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen van…

zachtjes rekken violen zich uit strekken narcissen hun lange nek wiens kelken gekust worden door 't morgendauw doch houdt de vrijdagochtend wolken steevast gesloten waar vroege vogels onverstoorbaar met luid gekrakeel onderdoor vliegen ontvouwen madeliefjes hun schoonheid treuzelend daar kinderhanden in aantocht zijn wachten lenteboeketten…

wakker worden in een wereld die niet de mijne blijkt te zijn tracht ik al het wit uit mijn ogen te wrijven doch zonder geluk op de vlucht slaand voor hetgeen aan mijn voeten ligt ren ik zo hard ik kan naar hoger gelezen gebieden die eerder nog onontgonnen leken zijn nu bereikbaar voor hen die al langer van de letteren waren maar nu duidelijk…

Mijn dorp ontwaakt onder witberijmde daken herinnering aan winters van vroeger Op pleinen en in straten herneemt het leven zijn dagelijkse gang met vallen en opstaan Mensen praten, mensen doen niets blijft hetzelfde alles is in beweging…

Wanneer vogels buiten zinnen twinkeleren begint het te dagen. Er is weer een nacht voorbij.…

je ontwaakte in het brooddeeg van een vroege donderdag in je ziel gloeiden nog wat zinnen bijeen gesprokkeld op een late woensdagavond ze hadden vleugelwoorden meegebracht in hun schoot wiegden ze een kind een zachte streling zei ik zie je graag…

Zonnestralen vallen op je huid, alsof kleine speelgoed autootje dansen over je lichaam. Ik wen langzaam aan het vroege morgen licht, vloer gevuld met weerkaatsend kristal. Deken half opengeslagen, prachtige ongerepte lotusbloem. Ik neem je in mij op, de perfecte in perfectie, zoals jij daar voor mij ligt. Slaap pakt niet meer, angstig…

Het hart nog ontbloot stromen beelden snel terug in verdwijnende dromen. Vóór mij de dag nog leeg, nog zonder pijn. Wie ben ik voor jou vandaag, mijn bloed? Nog voel ik je eerste adem op mijn buik, mijn huid nog druipend van verse liefde. Nu jouw woede mes op mijn keel, geen geruststellende gedachte. Of toch? Kijk, je kinderfoto…

De tederheid die de stilte is Zo minnend en sereen De sluimer die de droom heeft teruggebracht Vervaagt en gaat slechts heen De naaktheid die mij niet vervreemdt Weldadig, zonneklaar Brengt licht in al haar lieflijkheid De dageraad is daar…

Ik beef, schok, schreeuw, ontwaak. Een beeld zweeft uit het natte raam, Er is geen uitweg meer, ik maak een einde aan uw naam, gooi een net van taal door het duister en vang een laatste woord. Ik knikknie naar het venster, luister: een vader, moord. Het is een droom? Nee echt. Wiens vader? Al mijn vrienden leven in geluk.…

Mijn vingers beroeren je naakte lichaam, Wereld in mijn handpalm. Ik bewonder je pracht, gesloten ogen vangen de mijne, een blik gevuld met tederheid beroert je huid. Vuur ontspringt mijn hart als ik je in mijn armen sluit. Je opent je ogen, gelukzalig glimlach betovert je gezicht, een hart gevuld met liefde.…

Met een transparante parel van het blad wordt mijn visioen in mysterie beneveld bezongen door een aria dat galmt in de glorie van de dageraad. Ik overwin het eerste licht door een kier de hoop op het weerzien van mijn droom één gedachte bij de aroma van cacaobonen dat is de handeling wat vanzelfsprekend gaat.…

Het is een schorre dodenzang: De wereld vergaat! het graf is diep! O! wee hem die sliep, Tot de doodsklok hem riep: En gij slaapt!…

Verliezen minder erg dan verloren een droom ontmoet die even blijft bij het opstaan en dan vervliegt naar de wereld van ontstaan Niet meer weten of in de droom gesproken, gezucht en ademgehaald in kleur of zwart-wit , vice versa van mannen, vrouwen en kinderen Er kwam een appel in voor een wurgslang in een boom Een gespleten tong bewoog…

een bijna briljante vondst die sluimert in de prullenmand stukjes van een gebroken droom die ontwaken in een helder mozaïek het gedicht in duizend stappen dat in zestien zinnen adem vindt daar kun je me 's nachts voor wakker maken overdag liever niet…

Laag per laag ontmantelt ze haar wereld van het donker nacht gebeuren en laat leven weer geboren worden. Het dieren-rijk begroet als eerst het mens-dom. De stilte borrelt langzaam naar de daggeluiden en het bestaan trekt zich nieuwsgierig uit naar buiten, Het is nog winters, klammig, koud....…

Verliezen minder erg dan verloren een droom ontmoet die even blijft bij het opstaan en dan vervliegt naar de wereld van ontstaan Niet meer weten of in de droom gesproken, gezucht en ademgehaald in kleur of zwart-wit , vice versa van mannen, vrouwen en kinderen Er kwam een appel in voor een wurgslang in een boom Een gespleten tong bewoog…

Ze zong een liedje, dat niet iedereen Een toekomst heeft of nog een plek zal krijgen, Maar hoe? Daarover bleef Madonna zwijgen, Toen viel zij achterover en verdween. Maar na de klanken die zij heeft gekweeld, Lijkt háár rol wel als éérste uitgespeeld.…

is alles dan zoals het is komt alles vandaag zoals het komt ben ik dan nog zoals ik ben zoals ik ben geworden als ik ontwaak?…

Elke keer bij het ontwaken ben ik de tijd vooruit Beraam ik tijdschema’s en plannen Valt de dag in uren uiteen Maar ongezien drijft elke dag een kleine witte wolk voorbij In helder blauw…

O Wereld! Wat was je bedoeling? Hoe wou je zijn in het begin? Zijn wij enkel stukken op je schaakbord of een verwoester zonder zin? O Wereld! Als wij ontwaken, zal jij er zijn in onze roes en alles beter maken opdat wij opnieuw beginnen, maar dan goed? O Wereld! Is er een grens overschreden? Heb je nog iets achter de hand?…

zie hoe het zonlicht dralend de wereld opkruipt en ons langzaam doet ontwaken terwijl de dampen van de koude grond opstijgen kringelend naar omhoog ruikt het naar ochtendgloren de gouden zon hangt laag 't belooft 'n prachtige dag…

Samenzwering tegen de wereld, ontwaken in je kus die ik drink en drink maanmelk in het speelse licht en mijn borstenaltaar vangt je handen, je adem als dansende lelietjes-van-dalen tot mijn kelk vol is met jouw dromen... één keer nog zucht je mijn naam en dan vouw je me op in schemering en satijn.…

er wonen zoveel werelden in mij in elke vezel van mijn lijf schuilt leven van miljarden jaren en weten van millenia bevroren in de tijd naar verre vreemde oorden voeren mijn dromen mij waar lang vervlogen levens bij het blaffen van de maan ontwaken uit hun eeuwigheid…

ik had niet verwacht dat ik zou ontwaken, dat ik zou voelen, dat mijn fragiele lichaam door de vochtige bodem het vermogen had te reageren. ik had niet verwacht dat ik me zou herinneren na zulks een lange tijd, hoe ik mezelf moest openen, in de late lente, in de ruwe wind in de nieuwe wereld!…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

reik mij de hand ik beloof jou de sterren loop jij met mij het leven tegemoet laat de wereld ontwaken om jou te beleven breek uit de nevels die harten omsluiten en de zon zal je raken elke dag meer zonder jou dooft een ster zonder jou breekt mijn hart…

reik mij de hand ik beloof jou de sterren loop met mij het leven tegemoet laat de wereld ontwaken om jou te beleven breek uit nevels die harten omsluiten en de zon zal jou raken elke dag weer zonder jou sterft een ster een belofte in mijn hart…