Alle inzendingen over wild OR strand OR spanning

heb de kuil gegraven die ik al jaren wilde maken op het warme strand het huis waar ik kan schuilen een plaats voor mij alleen maar het zand is koud en kil ik wil er niet verblijven kijk over de rand want voel dat daar beneden voor mij geen vrede is…

ik wilde spelen zoals vroeger met emmertje schepje en zand was op het strand het rook en voelde weer net zo als toen maar mijn hand was te groot of de emmer te klein het zand wilde niet bakken de vormpjes te fijn ging later naar zee maar de golven waren verdwenen wilde springen hollen en zingen maar niemand deed mee pas…

ik voelde de weerspannigheid van witte verf zij wilde niet in een keer stralend dekken kon de verhalen van de muur niet zomaar afsluiten door een nieuw onbezoedeld klankbord als blikvanger te openen ik zag hoe emoties donkerden na eerst drogend lichten hoorde spanning in de lucht door schaduwen van partijen heb alles…

je wees ik keek langs je blik over zee zag en profile in je gefocuste blik de schrik van het moment voelde spanning in je hand zag voeten bewegen in hun diepe indruk op het strand bij de afzet van leven in rood keerde het tij de noodhulp was al dichtbij flarden van stemmen in zwaaien uit reddende vesten nog bleven woorden…

Het zand en de wind wilden wat, wilden spelen met ‘t water, de zee spelen met ‘t strand haar herinnering golvend verinneren, alles wilde het doen met elkaar: de wind ‘t verschuiven en stuiven van stuifsel, de zon achter elk schelpje een schaduw verschijnen, de keitjes kuilden al kuilend een kuiltje, de steentjes kiezelden keutels, ’t geweken…

Paarden in galop trekken mij niet van je weg wild van verlangen.…

In het Reservaat zul je nooit een engel tegenkomen vleermuizen wellicht of uilen prairiewolven ook Ze betekenen allemaal hetzelfde: dood En de dood eet engelen op denk ik want ik heb nog nooit een engel door deze vallei zien vliegen Zoals al zei ik heb nog nooit gehoord van een Indiaan die een engel heeft gezien Ja in het Kerstspel misschien…

ziet de mensen onbezonnen blakeren langs de paden op stranden bij de zee stil soms kort van stof hunne spinsels ontsponnen spanning vloeide uit aderen leven gaat nu op de pof blikken koel in tassen mee werk blijft onbegonnen gedoofd zijn alle lusten in dommel wel te rusten wat water op de akkers ach boeren arme stakkers lamlendig in het…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

die onstaat steeds als je zwijgt en er warmte ontsnapt van tussen jou en mij geef me lucht en buiten zijn een voetbal op het strand wilde verhalen en whiskey drinken aan de waterkant geef me de onverbloemde versie en al je eerlijkheid ik geef je daarvoor inspiratie en flessen water bij de wijn om samen vrij te kunnen zijn…

jij wilde spelen in zee met emmertje en schepje schelpen en zand maar op het strand woelde het water in golven en schuim jij werd bang alles bewoog nam mijn hand als enige troost heb je terug gezet aan de voet van de duinen in de zon en het warme zand water en schelpen gehaald schepje en emmertje jij wilde alleen die troostende…

handen draalden vingers wilden namen schrijven in los zand maar de wind vertaalde hun verblijf met niets om het lijf wiste sporen van elkaars kortstondige zo passievol bekoren het strand na eb en vloed voelde als opnieuw geboren…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ik zag de bui die zich wendde op het hoogst van het duin het strand dat de zee met zijn golven weer keerde ik raakte je huid de spanning ontlaadde wij die eeuwen versmaadden het verlangen uit eerdere levens bonkte er uit loeide als vuur in een droge savanne de rook trok niet op zelfs de tijd bleef stil hangen had ons in uren gevangen…

(voor Oscar Wilde) Als je een eeuw later had geleefd, dan was het gevang ondenkbaar en dan had je vrienden kunnen nemen zoveel je wenste en waar je wilde, maar dat is slechts een klein idee, waar jij niet mee geholpen bent. Kon ik maar terug in de tijd om met een schaar het lint dat jou verstrengelde door te knippen.…

maar het verhaal heeft een begin een midden en een strand en eens te meer verzandt het feest dat ik je wilde bieden: er blijft niets meer te vieren dan wat verjaard verdriet, wat voze vriendschap en vervreemding het weze je gegund, "geluk" de prijs die ik betaal geeft er je recht op denk ik bitter…

Het was een dag van kleine dingen over het water deinden kringen Zeven kuikentjes op rij zacht, liefelijk en adorabel zoals een hoogspanningskabel zoemde het morgenlicht door Mei Zonder spanning of gevaar kabbelde voorjaar door het riet dat lenig boog en hier en daar een watersnip ontsnappen liet Het licht wilde die dag niet wijken…

Texel met je mooie brede stranden je geeft me een lekker leeg gevoel ik loop hier nu met koude handen eindelijk weer eens zonder doel Wind waait wilde golven in het water stuivend zand kruipt in mijn oren ik denk aan nu en niet aan later alleen de zeewind wil ik horen Duinen, strand en zilte moddergrond de Muy, de Slufter, de grijze wadden…

Heb ik de woeste zee in mijn gedachten nu ik over het strand loop nabij jouw droom de geest van de elementen huilt als een wilde hond aan de buitenkant van een gezellige broodjestent krijgt het waaien eindelijk zinvolle bestemming gekoesterd als een kind begint schemering te slapen.…

De spanning stijgt, ze staan nu op de blokken!…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

Wij zijn als wilde vlammen, die weer moeten doven. Mensen lijken op wilde golven, die op het strand te pletter slaan. Zijn we als smetteloos witte rook? Zijn we als vlammend zonnevuur? Zijn we als oceanisch water, dat we hoogstpersoonlijk dwingen, om te druppelen uit een kraan?…

je droomde de werkelijkheid van glas waar ieder zijn eigen schaduw was verscheen en verdween zonder extra dimensie open en transparant tot je strandde weg wilde in verbergen met niets in handen pas later met hamer en een bak vol scherven heb jij jezelf uit de droom kunnen helpen…

Ik wilde met je lachen, praten, voor ieders oog verliefd en hand in hand. Ik wilde met je hollen langs het strand en proeven van je mond het zilte van de zee. Nu ben ik al tevree als je in stilte naast me loopt en me de dingen wijst die langs het bospad staan. Er komt een tijd dat alles moeilijker zal gaan.…

ik danste met wit de gewone partituren samen kon aan touches geen bijzondere kleur of patronen ontlokken het was of zij niet wilde vonken omdat er te weinig spanning was om warmte te geven aan nieuw creatief leven ik heb uit duister het diepste zwart gehaald alleen haar subtiel witte hand kon zij mij bieden wij hebben schepping…

Het zwalkende schip met de koers ver te zoeken ten prooi aan golven…

On line zijn de lichtjes in jouw ogen het apestaartje op mijn toetsenbord woorden zorgvuldig afgewogen, niet te lang en niet te kort in een wederzijds beminnen heb ik mijn zinnen op jou gezet wat een spanning in één mailtje wat een spanning op het net...!…