Alle inzendingen over zaal

Muziekstudent was ik in Amsterdam Daar zag ik hem best vaak met eigen ogen Zo’n kaartje kostte mij toen een vermogen Als ik bedenk waar ik toen rond van kwam Betoverd worden in de Grote Zaal Ach, missen wij die man niet allemaal? (Bernard Haitink 1929 - 2021)…

Welnee, zij is een schijnwerper Zij is niets zonder microfoon Beweging mensgejoel uit zaal En is zij in haar element, Dán is zij samen met publiek Experience evenement!…

op erewoord gevloekt het applaus met een hand geklapt de roos in een loflied verwelkt lopend over een tafel met verlamde tong onuitsprekelijk gelukkig gestemd zacht beroerend zijn eenhoorn tot onverhoeds een daverende vulkaan haar lava laat gaan over de duizenden stoelen van een lege zaal…

Ik houwde haar vaardig uit de taal (de stukken vlogen er vanaf) en stelde haar op in een stille zaal. Wordt de onrust mij te machtig of verdwaal ik in een vreemde stad, dan vlucht ik mijn museum in. Met de catalogus in de hand vind ik alles prachtig. ------------------------------------------------------- uit: 'Teruglopend water.…

een fraai gezicht in ruimtes en in gangen zorgvuldig uitgelicht en opgehangen maar lopend langs het kleurgewoel ervaar ik een beklemd gevoel in deze zalen want chroomgeel kobaltblauw en cadmiumrood is dat geen gif? zware metalen? en zwart uit roet en wit gemaakt uit lood hier hangt de ingelijste dood!…

De film speelt zich af haperend als het tikken van een onregelmatige klok van vroeger naar later in een wezenloos geworden trein In klanken en kleuren heerst het verlangen naar het kale leven We zitten en we wachten tot het doek valt of we vluchten samen de zaal uit…

Geen standpunt, geen partij, gebakken lucht zo sprak haar waakhond Kay-Kay van der Linde dat vrouwtje Rita dat niet leuk zou vinden was 't volgende bedrijf in deze klucht ontkennen had geen zin, de zaal zat vol getuigen dat rijmpje had gelijk; de TON die viel aan duigen…

Hij was een KEI in taal, hij was een ROTS in vertalen, hij was een cabaretier die zalen stil kreeg, hij was een STEENGOED mens, te lief, te zacht en nu, dood! Hij verlegde de steen in de taal deed dat kei goed en nog voor ie goed en wel afgekoeld is, wordt hij al zo gemist! Rust zacht en vermaak ze daarboven!…

de melodieën zijn bekend de woorden al geschreven de zalen zitten vol met mensen die dat meebeleven jij neuriet toch een eigen wijs ik kleur de teksten zonder grijs er is ook een refrein dat wij alleen maar kennen het is ons groot geheim liefde heeft de melodie gegeven de woorden komen uit ons samenleven…

Nooit eens op de voor- grond, nergens eens een volle zaal. Eergister ging zijn licht voor altijd uit (en dat is echt waar). Tante Ans weent sindsdien zacht, in haar schemer. Als 2 druppels zijn zij. Waren zij. Hij was pas twee- en dertig…

Ik hoor niets meer van haar, en vroeger Was ’t ruisen van haar gewaad al vreugde; Leeg en stil staat haar zaal, Stof hoopt zich op, ongestoord, Blaren ritselen verlangend langs 't raam – Hoe kan ik haar dan missen? Daar dat gordijn, Gleed haar schim er niet langs? Ruiste haar rok niet? Kom, kom toch terug!…

Met wankele benen van de dronken boot nog zonder een plek om te verblijven In kou en regen van haven naar stad vluchten naar het museum de warmte van de kunst Zalen met schilderijen van Munch Wij kenden niet eens zijn naam wisten wij veel… van hem, dè Noorse schilder van het licht en het duister van die eeuwige schreeuw…

je hand heeft de onafgemaakte vingers van talent dat zoekend is je speelt en schildert wel maar het touché wordt niet herkend musiceert kleuren voor een zaal zonder publiek componeert doeken in verkeerde melodie tonen zijn je woorden vormgeven de muziek jouw talent zit nog van binnen je vingers raken het net niet…

En toen ging er een bode maar eens kijken Het stonk enorm, kwam dat niet uit die zaal Wie zaten daar toch ook weer allemaal? De deur werd geforceerd, men vond 5 lijken Wat waren die hier toch aan het bespreken? Waarschijnlijk ooit van ouderdom bezweken. (Er was 1 schedel met een brede mond Die in een holle lach wijd open stond)…

ik lees boeken en handen aan lange tafels in stille zalen en verloren ruimtes volg ik aders en lijnen, gesprokkelde letters tot zinnen gevormd kan ik waarzeggen, toekomst voorspellen in alle rust het einde dromen of blijf ik hangen in sprookjes, het schrijven in stilte van een eigen verhaal…

nu in den haag een gratis kaart met het oog op het meisje van vermeer hier ergens aanwezig en dan het htm-meisje die van de bus en tram door haar hulp kijk ik een kwartier later vierhonderd jaar terug zij parelt hoog aan de haagse gevel in de stemmige zaal heb ik een ontmoeting haagse meisjes onvergetelijk…

De zaal is leeg. Ik zie dubbelzinnige rollen, om mijn aandacht strijden. Oerige gedrochten zijn het, die uit de coulissen komen. Ik zie mijn gekoesterd ego, dat orde in de chaos schept. Ik zie worstelen en ik faal. Ik verlaat de lege zaal. Het spel gaat door. Ik kijk niet meer. Ik zwijg. Ik hoor.…

Tranentrekkers vullen de zaal met mensen die als haatobject zijn geprojecteerd op een wit doek vol met vlekken in de bioscoopzaal letten ze niet op je onschuld. Zeg vooral geen ‘boe’ of ‘bah’ maar laat het allemaal zijn gangetje gaan als de speler zijn been er dan toch weer afvalt maakt het niet uit, the show must go on.…

Daar gaat de clown hij stoot z’n hoofd iedereen moet lachen daar loopt de clown hij struikelvalt men vindt het geweldig daar ligt de clown met gebroken hart het publiek juicht hem toe maar het duurt lang hij staat niet meer op de zaal verstomt tenslotte niemand biedt hulp want is het nu echt of nog steeds show…

Vanuit de zaal doorleef ik, geraakt door zijn beleving ten diepste het gezongen evangelie. De uitdrukking op zijn gezicht, zijn ziel op God gericht vertolkt de woorden zoals nooit tevoren. Op zuivere toon weerklinkt in hem de passie voor Gods Zoon.…

I ain´t dead yet Stembanden trillen Zalen verstillen Altijd weer willen Move on, Bob Dylan!…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

Hij lacht verheugd als hij in een der zalen Het bordje ziet: 'Twee halen, één betalen'. ...er zijn ziekenhuizen waar men reclamebordjes op de bedden gaat aanbrengen...…

zocht mijn thuis in verlaten zalen met stoelen waar beelden op schermen mij vulden om maar niet mijn leegte te hoeven voelen het waren die zondagen waarop de stad mij riep om maar onderweg te zijn hoe kon ik anders mezelf verdragen met mijn zieltogende pijn nog steeds draag ik die eenling mee in mijn gemoed een verschraald wezen…

van golvingen voorzien en verheffen tot iets volmaakts telkens hetzelfde, telkens evenveel de zaal loopt vol met mensen met behulp van een machine…

ik kende de melodie van het lied maar pas na driekwart van mijn leven heeft zij eindelijk stem gekregen na een aarzelend begin met kleine lieve woorden kwam jij goed op toon gingen wij als duo voor de mooiste akkoorden nooit was er applaus er waren geen zalen het gordijn viel niet dicht maar bloemen waren er altijd als ik je kwam…

net nog voor het slapen gaan vlak voor een sluimerend bestaan stuur ik u, het is donker, uit het zicht nog even heel snel een gedicht er rijmt niets op twaalf ik lig hier op zaal F ik kijk om mij heen, zo moe maar mijn ogen doen er niet meer toe ik weet niet of ze luistert mijn mond fluistert zuster, goedenacht een licht gaat uit en wacht…

het is niet de dood die je bevriest het is niet de dood die je benauwt het is dat allebei en meer de dood is houvast in de duisternis met borden UIT achterstevoren goed is de dood oneindig goed vergeleken bij dit levenloze vallen vallen van het doek dat valt en de zaal is leeg en de vloer is klein en het doek kent geen begin of eind -…

De zaal ligt als een oud schip afgemeerd, er is aan het applaus een eind gekomen. Nu, doelloos op mijn schreden teruggekeerd wordt deze dag mij langzaam afgenomen. De weg voert naar een huis dat zwijgend wacht, de kamer waar een bed mij tergend noodt. Ik leg me neer, verhang mij aan de nacht, de klamme slaap, klein voorschot op de dood.…

…uit het raam zien waar mensen dansen in een zaal: geen gehoor, geen muziek maar Urlicht, mijn God en dan beseffen dat het grootste is het kleinste licht: lux lucet in tenebris, de liefste voorlopig, die vrouw, mijn god…