Alle inzendingen over zwijg

Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

in de spinsels woelt er een magere fret onder het kalken gewelf van mijn schedel hardnekkig knaagt hij aan de draden tot de stroom breekt, een schicht in het merg waarna het tandwiel van de klok stokt in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies…

Ik sta stil geen woord dat fluistert spreekt of schreeuwt dat bij mij naar boven drijft zo zwijg ik en hoe ik ook probeer te denken wat blijft is een onbegrensde leegte een echoloze ruimte…

Ik wil zwijgen.. Ik wil niet dat JIJ zwijgt.. Maar ik zwijg wel.. Ik wil geen pijn naar boven halen.. Ik wil het achter me laten.. Ik wil geen nachtmerries meer.. Ik wil rustig dromen.. Ik wil geen slapeloze nachten.. Ik wil lekker kunnen slapen.. Ik wil niet dat ik er aan onder gaat.. Ik wil vooruit..…

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

Jouw hoofdstem kopte de angst tussen rivieren, rond jouw tepels kampeerde, hongerde gebruind het restje van mijn leven, maakte jij mij, oefende dit uitzicht verloren in meervoud jouw zwijgen en hunkerend verlangen, gaf jij mij aan tijdens het duisteren der dagen.…

Stille liefde Ik zwijg Maar ik voel me zo fijn Ik voel me zo vrolijk Ik vergeet al mijn pijn Stille liefde Niemand die het ziet Ik wil zo graag Maar jij ziet mij niet…

Naakt hangt het gras te weken in de azijn van de vroege morgen het leven zwijgt rondom de burcht waar ’t geharnaste sterven zich ontbindt van zorg en waar wind nog de namen spreekt van hen die in het amen zijn gepredikt samen met het duister verdwijnt het spel waarin ik me heb genacht en ik weet mij dat deze nieuwe adem mijn vlucht…

van achterdocht en aardse puin om me een ander gesternte te gunnen in een kloof die in mij leeft, dan de nachten weer te laten rijmen, komt mijn adem op borgtocht vrij, in de wegtrekkende wasem op de ramen, waarin barsten gezichten worden, gebroken glas is niet te lijmen, verkleeft met vertekende beelden die altijd zullen zwijgen…

In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen als een sfinx.…

de perfecte moord het ondermijnde gezag ik zwijg als het graf…

het is kwart over niet alles is daglicht of het beleven van huid in de nacht met een glimlach tussen niet alles schrijft een gedicht of de winter weg is het dan geweest wat ik met morgen bedoelde; een wenk van jou in een vreemde stilte, hier en daar rond hals en hart ontluister mij maar en mijn gelaat het meisje is weg…

ik vraag me af of u die dit leest met mij mee geniet in gedachten zit u tegenover mij en zegt, net als ik, niets u bent prettig gezelschap begrijpen elkaar zichtbaar we wisselen blikken soms veelzeggend of zonder inhoud maar meestal met een warme glimlach ik voel me thuis bij u…

stilte wordt voelbaar wanneer mensen in alle talen gaan zwijgen…

En de warmte wil bedekken met de vragende echo's die alles teder aanraken maar nooit hun stem zullen vinden zolang ik met hun zwijgen wil.…

Zwijgen is een wijze van antwoorden en hoort bij de woorden zoals het sprakeloos zijn. Wie sprakeloos is, blijft steken in een wanhopig zoeken naar woorden. Ik verzucht tot een blik die jij alleen kan begrijpen…

Want zwijgen is nog altijd goud, Dus Zwijg ik over liefdesjool. 1948…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…

Het zwijgen past de vrouwen wel. ------------------------ gerel - (druk) gepraat…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

Gevoelens als die uit jouw brief waarin jij zo naar mij verlangde hadden iets magisch in ‘t voorbije van lang gekoesterde eenzaamheid in het directe van mijn intellect vond je nauwelijks de beelden waarmee jij jouw ratio verkende dikwijls sliep ik in een droom al sprak mijn hart wel vaak een waarheid in beeldentaal die jij verzuimde…

Wij deelden de dagen, jij en ik de nachten als één, als vaak na een paring Alle tijden zijn gerangschikt. De keus is de aangegeven tijd. Over het verlies werd tijdens de intercontinentale vlucht zucht, met werkelijk geen woord meer gerept schouders ontlast Lezen, eten, doezelen en slapen dan een goed gesprek Torens van kalmte doen voor altijd…

Langdurig zwijgen als straf. Zwijgen is roest. Spreken is goud.…

Ieder waarde werd een ding, iedere zin die ons toekwam in zandkorrels opgegaan, toen de vloed onverhoeds aanviel ieder woord dat werd gewogen ontoegankelijk, tot eigen gebied verklaart elk verzwegen woord, als het bloed niet stolt en de klank zich niet bewust wordt in het zwijgen, hult zich in kwetsbaarheid.…

Hier moet en zult gij zwijgen o gij, waar geen van weet, een poosje zwijgen en slapen, mijn Leed! Een poosje moet gij sparen uw tandjes, zo scherp en wreed; niet bijten meer, niet knagen, mijn Leed! De hoge beuken reuzelen zo stil in de stille lucht, en de kalmus, aan mijn voeten, 't is net, alsof hij zucht.…

Het stille vertrek van lente in afscheid van een droom zou jij willen meemaken valt te begrijpen uit jouw brief terwijl je met woorden aan de haal gaat alsof samen zijn slechthorend is ontneem je het geloof haar natuurlijke charme en het vragen blijft verzwegen achter de horizon van jouw geluk verschuilt de maan zich in jouw stilte…

Ik hoor je zwijgen in de late middag van de regendrup nabij het huis in de tuin van verwaaide dromen waar de zilte lucht van de zomerzee jouw adem streelt zwijgt mijn antwoord naar jouw horizon.…

Als de landtong zou kunnen praten over het water waar jij in verdronk dan zou de heimwee mij verlaten daar waar ooit de echo klonk maar de moed zinkt in mijn schoenen hier aan de waterkant bij het bos moet ik het rouwproces ontgroenen herinneringen laten mij niet los ze blijven spelen in mijn gedachten.…

Over stille wegen van verzwegen woorden liepen wij door de groene plantsoenen van het stille zwijgen de nauwe straten van het niet begrijpen de stilwater grachten met de diepe gronden en onze monden vonden niet de woorden om bruggen te bouwen wij kwamen los van ons verhaal zo daalden we de trappen af elk in zijn eigen Babylonische…