Alle inzendingen over zwijgen OR voorzichtig OR samenzijn

Storm, voorzichtigheid is geboden. Aan de kust kunnen snelheden van 130 km per uur zich voordoen. De storm houdt ons allemaal bezig. Laten we hopen, dat de schade in het land mee zal vallen.…

Moedig van de drank en voorzichtig na de roes -- valt het leger aan.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Bij kaarsverlichting samenzijn hartstochtelijk ..de afscheidskus koel. [Senryu]…

Je staat voorzichtig model voor mijn onzekere schaduw het vileine grauwe spook dat onder mijn bed slaapt ik wil niet dat je bij me blijft luisteren of dat je verdwijnt in het duisteren schreeuw alsof je een leeuw bent zwijg als de sneeuw in de bergen en laat me niet moederziel alleen sta niet model om me alleen te laten schemering…

Het ultieme gedicht, zal nooit worden geschreven. Dat finale vers, bereikt nooit ons wit papier. Wat ware liefde is, kan geen dichter ons vertellen. Wat liefde niet is, weet iedereen.…

Geen teugels, maar vleugels die ons samenzijn steeds naar hemelse hoogte hebben verzonden.…

Durf jij voorzichtig om je heen te kijken want alles blijft maar gaat ook voorbij. Zie ook jij de vergankelijkheid van dingen, al lopen wij nog op met elkaar zij aan zij. Zoals ooit in oktober ons samenzijn bij zee, we brachten samen mooie herinneringen schelpen, oud eikenhout en een zeester blootvoets al juttend naar huis weer mee.…

Met maar een beetje straling van ‘t schraal opwarmende helle hemellichaam, je rakend met licht in troostende sfeer, komt er hoop op vooruitzicht, op geluk ontkiemend in lente. Alsof een dakvenster een blik gunt uit nog winterse donkerte, een licht gevoel van verandering zacht jeukt onder dikke kleding, onbestemd iets in de lucht hangt,…

, bij een ander te herkennen ik moet nog aan de warmte wennen Dan die hengst, puur voor de lol ik zwijg terug, geschopt in pijn -ik had een dichter kúnnen zijn-…

een voorzichtige hand vluchtig langs mijn gebruinde bast en bemerkt mijn zachte binnenkant door een mens weloverwogen beslist wordt ik ooit nog op handen gedragen want na de dood ben ik zijn kist…

nacht bij volle maan samenzijn in tederheid liefde's zoete waan…

Ik zuiver mijn bloed met jouw liefde zo puur en oprecht er is niet veel dat ik wens dan het verlaten van de eenzaamheid niet dat ik dat zo voelde maar nu met samenzijn weet ik wat er kan zijn en ook van geven en nemen.…

ons vurig kussen verbergen wij in de haast van ons samenzijn toch roddelt men over ons met duizend grage tongen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Wat zou ik je vertellen, Moest je voor me staan. Zou ik je uitleggen, Wat ik heb gevoeld. Zou ik je vertellen, Hoeveel pijn het deed. Of zou ik toch maar stoer doen, Had ik me zo vaak afgevraagd. En dan gaat de bel, Daar sta je dan. Koos maar voor het stoer doen, Dus niets aan de hand. Gelukkig maar, Want jij gaf het een naam…

Ik mag niet van je houden het zwijgen is me opgelegd De liefde die ik voel in mijn hart is oprecht Ik mag niet van je houden hoe graag ik het ook wil Mijn verlangens kan ik niet meer bedwingen Is dit wat de liefde wil! Voor altijd zal ik zwijgen mijn hart draagt een geheim De woorden in mij herhalen zich keer op keer Een refrein…

Daarom verzwijg ik de sterren in de ruiten van ons samenzijn en doe jij alsof jij het trillen van mijn stem niet hebt gehoord..…

als je kunt zwijgen wees dan stil gesproken woorden zinderen na waardering verloren misschien nooit gehad je mening verwoorden delft langzaam een graf waar kwetsende woorden dieper raken pijn wordt gevoeld door alles heen zal men zwijgend gehuld in het niets luisteren naar woorden ze galmen na…

Zwijgen maakt een hels kabaal Als ze niet gewenst wordt Gillend, snerpend, snijdend Slaat het tegen mijn lijf Langzaam dringt het binnen En vervangt daar de stilte In een oorverdovend lijden.…

De jongen in de trein zijn gezicht in de ruiten weerkaatst,een jonge god hij is het helemaal veelvormig is zijn zwijgen dat mijn zintuigen in verwarring brengt zijn trillende mond moet de woorden kennen zijn vlinderende ogen moeten hebben gezien wat ik zoek…

misschien dat het iets betekent daar, gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht ik en terwijl zeemeeuwen mijn letters oppikten dacht ik zwijgen praat zoveel makkelijker ...…

ik zwijg dat is mijn part slik slechts even als jouw ogen schouwen en je lijf schokt in een bevende smart al heb ik weet van diepe dode grachten en luchten zo zwart als roet mijn ziel kent nimmer het verstild smachten dat jou vereenzamen doet maar ik zie ook jong lente groen in alles ontstaan als een aardse zoen die jou uiteindelijk…

Je moet nu maar eens zwijgen en val ons niet meer lastig want ik ben hierin, vast niet alleen...…

als jouw zwijgen tot een stilte uitgroeit dan zal een woord van jou mij verstommen……

De huizen zwijgen een halfverlichte straat donkere klokken breken het asfalt in twee. Hij is in schril contrast naast een boom de zware steen in zijn trillende handen. De vogel vliegt tegen de wachtende maan verliest de vleugels stervend op het trottoir. Hij die met gebogen tranen knielt en herinnert De huizen zwijgen, het is al laat.…