Alle inzendingen over OR zon OR zonsopgang

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

gezond wil ik je zien niet dat bleke ik bluf misschien maar in mijn schaarsheid ben ik ook kostbaar ik geef kleur aan de dag bij zowel zonsopgang als bij zonsondergang ik ben het oranje franje de vitaminerijke kleur het caroteen van het leven maar ook de schoonheid ben beslist geen laatbloeier maar meer de robijn onder de rozen…

heb de trollen begraven ze spookten door mijn nacht hun vuren laaiden hoger dan ik de werkelijkheid ooit zag zij smidsten donkere dromen zodat ik dacht te komen in jouw tijd maar in iedere zonsopgang werd ik afgerekend op wederzijdse eerlijkheid heb ze begraven hun vuren staan lager de nachten zonder strijd…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

in stug herhalen ligt een weidelandschap te blozen bij zonsopgang vaak lijkt het "slechts" een droom wauw, een groot schilderij (waarin je wordt toegelaten als een zwerveling) maar toch in wezen door de eenvoud en openheid nauw verwant zijn aan elkaar om de eigen weg te gaan op ’t gekreukte groene gras bij zaaitijd en pluk…

Het leven schatert in de rondte Zijn wilde waan, Het stort van alle horizonten Tegen ons aan! Wij zien de barre tijden klimmen, Wier onweer wast, Slechts onze hand houdt aan haar kimmen De wereld vast! Door nevelige sferen gaan wij, Waar niets meer schijnt, Aan 't stuurrad van de wereld staan wij. Recht overeind! Vóór ons zien wij…

Over de heide zeurde ik, Zo zonder gedachte, Een oud liedje neurde ik, Het zonneke lachte. Over de hei ging ik, - Een luierend feestje - Uit de hemel ontving ik Een lievenheersbeestje. Over de hei sloofde ik, Om mij gonsde een bietje, Voor 'n wijfje, geloof ik, Zong een leeuw'rik zijn liedje. Over de hei stapte ik, Zocht…

Je haalt dat kind daar uit de zon, of IK doe het, wat ik je brom. Ik mag geen stijl hebben, jij geen gevoel en elke ouder weet dan wel wat ik bedoel. Het kind werd gepakt en wakker god zij dank, maar deze stijlloze dame kreeg het gelijk aan haar kant.…

je bent er niet dan ben je er weer wel niemand die je ziet ik voel het aan mijn vel vandaag ben je er nog niet straks misschien toch wel alvast zing ik dit smekend lied ik wil je kussen, kom maar snel het werd tijd, je bent gekomen je maakt me zo blij en wel want zon laat mensen dromen... ik hou zo van je warmte op mijn vel…

Wanneer ze hoog aan de lucht, haar stralen omlaag stuurt, mensen zich koesteren in haar warmte, wanneer de dag dan altijd te kort duurt, omdat we meer willen en nog meer, wanneer de zon haar kunsten toont, zijn er weinig, die je dan hoort klagen!…

De mensen ogen blij, blijer dan met de kou gelukkiger met nu, de zon stappen we allemaal de paden op- de lanen in op gepaste afstand dat wel langs de velden met: De tere mooie bloemen!…

Zon in de hemel. Schijnt haar stralen op het strand. Schittering op zee.…

Vierduizend zonsopgangen later, herinner ik mij die dag als de gelukigste van mijn leven. Het gevoel van absolute vrijheid dat ik ervoer op het moment dat de Boeing 747 opsteeg heeft mij nooit meer verlaten.…

De koude geur van de zonsopgang beukt op de nachtpoort, plechtig richt de dag een kruis van vogelstemmen op. Door de oranje lanen van Jerez zweven maagden en heiligen, gemaskerde mannen slepen zich blootsvoets naar de toren. Rood stof dwarrelt op, de menigte fluistert en buigt onder het gewicht van kersenhout en wierook wolken.…

De rijzende zon - zelf bloedrood - wast in zee de lansen waarmee zij de nacht als een everzwijn heeft doorspiesd. Op het strand zit ik met scharlaken spatten op mijn gezicht ten teken dat ik deze slachting heb aanschouwd.…

Ondanks het grijs, de zon komt op weer bewezen wat gisteren hypothese daarover praat ik niet en verzin het grote zwijgen, dat valt Jij gemarmerd Jugendstil betovert op de bank waarop ik lig het licht dat aarzelt aan jouw buitenkant parelmoert en opnieuw verdicht Jij kraakt, geeuwt de toekomst uit weet mij kijken met ziel en lijf…

de zon komt op en vlamt oranjerood wordt groot in alle opzichten de Duitse windmolens knipperen onbenullig rood met hun toplichten donkere syndromen ritselige dromen komen in nood verliezen inzichten sterven dood morgenrood een onbeschreven blad stilte, alleen een eekhoorn, egeltje dat ritselt in het blad…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

zonsopgang in september mistflarden drijven over gras een vaalbruine spin draagt een kruis er vloeit kleffe zijde uit haar tepel ondersteboven wacht zij in het web gif sluimert in de holte van een kaak trilharen meten elke gril van de wind elke loze vliesvleugelslag maar de druppel glinstert en verraadt haar plan…

Zij was zijn zonsopgang de opkomende maan het licht van Halley de zekerheid van de ochtendkrant van de vers gezette koffie van het klaargelegde kloffie dat verdween toen zij sprak van afwas ramen lappen waar geen vuiltje zichtbaar was dagen die aan elkaar waren geregen hij hoorde het aan woord voor woord zijn ogen dicht geknepen…

bar morgenlicht een gevluchte slaaf schuilt in de rietkraag brug in de avondzon naar nachtelijk duister gaat rillend water jc bloemkoolsoep mijn computer neem het over kok kom op jac - terug naar de kust op de horizon leit emmeloord verzucht een toren naar zonsopgang kiepert de schaal van de maan de zonsondergang…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

Al mijn tranen van geluk wilde ik ooit met jou delen maar werkelijk alles ging stuk en het kan jou niets schelen En ondanks veel intens verdriet weet je niet wat je hebt aangericht je ziet ze gewoonweg niet al die nachten bij daglicht Hoewel ik nu elke dag pluk en van elke zonsopgang geniet zijn mijn tranen van geluk vervangen door zeeën…

Met zonsopgang lagen wij in elkaars armen en werd er een ontbijtje bij ons binnen gebracht. Zaligmakend…

Het Wake up-light is zaligheid in opstaan Een lamp die zich verkleed heeft als de zon Geeft zóveel energie vanuit de bron Dat je soms vergeefs zoekt naar de stopkraan Het nadeel is helaas niet te negeren: Je moet met factor X je huid insmeren…

Ik laat me door geen zon koeieneren, Dit wordt de strijd der gebakkene peren, Manmoedig de lont in het kruit! - Paperle - paperle - paperle - pap, Kijk es hoe ik in de zonneschijn stap! Piet Hein die veroverde een zilveren vloot - Ik lust je, jou hemeldragonder!…

September blaas uw gouden vlammen Door al de wijde wereld heen! Blaas van nog boordevolle stammen Het kwijnend afval naar beneên! Begraaf ons in uw gulle goud, Tot ons ontstuimige verlangen Barst boven al uw wilde zangen En feest in al uw vruchten houdt! September blaas uw witte buien Als blâren van een rozenstok! Blaas aan ons hart, tot…

De grote zomerdag staat open En bouwt zijn weelde over de aarde, Het malse moes lacht in de gaarde Bij 't sappig groen, met dauw bedropen; Het ruiselt in de weke hagen, Het gonzelt in de bloesemstruiken, het tintelt in de groene pruiken Der berken bij de zoete vlagen; De kool brandt op de peerse kluiten, De blonde brem bloeit welig tegen…

Bij de dood van C.F.L. De Zomer stroomt van de glanzende lovers, En staat op als een bruid uit de zingende velden, Een zwerm van witte vlinders valt in de klaver, De morgendauw druipt van de struiken, Als van onze wangen de tranen - Want hij is gestorven! Het koren ruist, als de klagende branding, Die opstijgt uit ons hart tot de kusten…

De dag ging heen, zonk eenzaam achter Een oude wijze vlier, De meiliedjes werden al zachter, De wei lag vol getier - De kleine krekels riepen: Kom hier! kom hier! kom hier! 'k Sloop zachtjes door de bronzen wei, Het zong er als een lier, - Ik hoorde 't - ik was heel dichtbij - Dan zweeg 't - ik zag geen zier, - 't Was verder dat…