Alle inzendingen over Van Basten

je staat te pronken in het landschap dat je zelf geschapen hebt tot hoog geschoond van alle wilde takken die het leven gaf een volle bladerkroon nog stevig in de wind die lachend langs je zingt maar aan de stam ontspruit nog ongewild een nieuwe loot draagt bladeren van verliefde jeugd voorbij de harten op de bast in afscheid…

Herfst verstilt de bomen tot alleen gelijn zonder ruisend fluisteren ontkleed tot 't pure zijn in klamme grond geankerd hun ruwe bast verweerd verzwijgen ze de winter diep in zich gekeerd bij 't lenten van de dagen breekt het blad eruit en golvend in de zomer fluisteren ze honderduit over alle boomgeheimen die je alleen maar leert…

het was begoocheling toen ik een foto van gewortelde schaduw trok ik weet nog hoe het rook de savanne van het warme hart de kou van de eenzame toendra ik ben vergeten hoe het voelde de gouden mist, de ochtend van de nachtbraker het laaghangend fruit in je kop draag je nog vrucht je bast is gegroefd, je dagvlieg gevangen in amberstroop onvermijdelijk…

Pijl en hart gesneden in de bast daar doorheen de letters onbeholpen groot “U I T” en nog wat initialen De boom ruist met zijn bladeren draagt de namen van een toekomst eens doorvoeld en voorspeld Het bos maakt geen bezwaren, het is winter en in de koude nacht dansen de dryaden in mist en sneeuw gehuld In hen passen de waanzin van onvoltooide…

houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het heeft gestreden Ons houden van is hout geworden vermoeid en zonder vernis verraden splinters dat er simpelweg geen bast…

je was al stam toen ik je raakte mijn benen amper het jonge lijfje konden dragen bloesemde in wit en rood vruchtte in bereikbaar loot de eerste kers ze waren zurig spannend rood omdat vader het plukken ons verbood hebt leven aangehoord mijn handen op je bast verkommerde in stilte toen ik het huis uit was je bent gekapt omdat…

Het rafelt maar, het rafelt maar: De wol verlaat de bomen Iedere winter valt het zwaar Zo bloot erdoor te komen Hij kleumt en kleumt, zo poedelnaakt Zijn armen zijn bevroren Zijn bast doet zeer hij piept en kraakt De strijd lijkt hij verloren De draad herpakt, het lijkt een droom: Opeens staat hij te spinnen Er komt weer breisel aan de…

citroenvlinder verwelkomt mij verwarmt door de zon is zij ontwaakt doch rusten deed zij niet opzoek naar nectar drentelde zij voort meneer of mevrouw specht probeert wat basten uit de familie eekhoorn geeft geen thuis ook al staan sneeuwklokjes in het maagdelijk wit te schitteren houdt de rododendron hun knoppen angstvallig gesloten daar…

sluit maar je poriën verhard snel je bast laat je bladeren gelen zet je wortels vlug vast want in een herfstige wind oogst de zomer haar kind in de val van de tamme kastanje nachten gaan lengen kou voelt naar vorst die de ochtend versiert met haar ijzige franje is jouw hart nog open in een nazomerse gloed het roodkoper van herfst…

Hoe heerlijk is het om te strooien Met ongezouten commentaar Een opgezette boom te rooien En vellen is verdedigbaar Hoe zalig takken af te zagen Een stam te klieven voor de haard Om plat te branden alle dagen Het is de moeite meer dan waard Hoe wreed is het kritiek te kerven In bast en schors van levend hout Om te verwonden, te doen sterven…

zoetwatertaal drink me strelend langs je tong voel me naar je hoofd stijgen ik lig zwaar op de maag mijn woorden sijpelen nu stroomopwaarts in je bloedbaan en kneden je hart tot het mijne alles wordt stil nu ik snuffel in je romp en passages neerpoot op elk orgaan rood, mag ik in rood spiegelschrift mijn woorden schilderen op de bast…

De stam is gebarsten, de bast gaan rotten het leven kwam er weer in ravotten omdat het bij zagen is gebleven. Ik heb die bundel maar begraven -waar ik papier van wilde schaven- tot pulp geschreven.…

Met lege handen en een leeg hart gevoelloze vingers haar blik verstart koude streelt haar huid voelen doet zij niet meer woorden zo bast het doet haar geen zeer terug is de façade het masker van alsof haar metgezel van jaren weer vanonder het stof één schil was gepeld een glimp van haar hart was getoond voor even nu rest nog…

rond de geknotte wilg en laat tranen de kronkelige groeven volgen als lijdensbanen van verdriet in de avondstond mijn knieën knellen de stam opdat ik niet val vraag me af hoe het komt dat mijn menselijke vrijheid bijvoorbaat sneuvelt voor een diep geschapen dal alsnog zak ik traag en schreiend neer de nagels krassend in de oude bast…

--------------------------------------- - Van der Vaart hervat groepstraining - Van Basten boos over tekst - Oranje traint in Duitsland etc. etc.. Bron: de Telegraaf…

Platanen in hun blote bast langs een herkende weg - maar waar, waar ook alweer - in een bestofte hitte die lijkt op ongevraagd geluk. Zich zomaar in den vreemde thuis te voelen, en dat bewaard voor wel een tel of zes, zeg zeven.…

Krom gegroeid door lange jaren staat gebogen in de koude wind de oude eik met kale takken te staren naar zijn afgevallen bladeren die dor en droog de grond bezaaien, geen kleur meer hebben vertrapt door mensenvoeten, droog en krakend tot verpulvering en zelfs zijn stam voelt koud waar bast al afgebrokkeld is nu buigt hij 't hoofd, en…

er waren takjes die niet wilden groeien bloemen die wel knopten maar niet gingen bloeien ondanks zijn trotse stam kreeg de bast veel te verdragen liep kwetsuren op die levenslange tekeningen gaven hij heeft de pijn gedragen in het steeds hoger schragen van de hemel en bewaken van zijn eigen veilige plek eindelijk het mes er in gezet…

van leer leest hij blad na blad het jaaroverzicht een plicht vers na vers snijdt hij gedreven uit het stramme gewricht duivelstoorn kent geen eindigheid wanneer het helle licht zijn hielen likt hij die tussen draken slaapt zal nachtenlang waken hemelvuren zullen spugen op zijn blauw gezicht zijn geest versplintert breekt de bast…

ik stempel af, sluier het geweten met onoplosbare momenten, momenten die spaarzaam en onthand zich hebben geijkt in de stille rondes van het bestaan was ik een boom, dan zonder bast ergens achter mijn netvlies sterven kegels af die mij de scherpte van dit leven hebben laten zien, ik zal ze missen in de chaos van mijn eigen rangorde liever…

mijn bladeren zijn gebonden mijn bast een goede inborst mijn roots niet verankerd mijn knoken nog vol vet en vel dus wat is het? zoeken zij in mij de Bomenhoeder die hen versproken was zoals de Messias aan de mensen?…

Gapend van de winterslaap reiken ze naar het licht, buigend in tegenwicht roepen ze lokkend: Groei en zweef, stuif en geef, spring uit je bast, bloei en verras, verspreid je geur en leef!…

kom ik ben de zon weer even zat wil je oogsten zien wat vruchten ons beloven ik schil je niet pel nooit je nieuwe bast maar wacht je opengaan en weet jouw zomer is nog niet gedaan je kleurde lente blauw en groen in ogen bent de wildste bloem die mijn hemel ooit nog zal gedogen je kiemde na het vurig rood van de papavers ze maaiden…

heb je wortels gezien hoe je struikte tot boom en bloeiend door lentetjes snelde groeide en jaarringen telde nu sta je daar met een vlek op je bast deskundige mensen gaan testen of jou het leven nog past je bolt al tijden het asfalt stuwt zacht de stoep bent een gevaar voor een begaanbaar trottoir snel zul je sterven onder protest…

Onwetend of de tak nog levend, dood, dan bultje op plek die niet verwacht zwelt zomaar in de nacht door bast eerst als kast gesloten, opgeruimd, dicht, kiert plots, wil uiten laat, laat me naar buiten ik ben een nieuwe loot, wij wisten niets van je komst wilt nu ontspruiten zo heel langzaamaan tot leven daar kijk ik tegenaan.…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen, laaiende lichten de nacht versjteren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren met…

het vriest maar in de sneeuw zie ik je dansen een bui bij volle maan je sluiert geel in witte kansen ik hoor stilte in het ruisen van de stad de bomen wachten af, weten van mijn tasten op hun bast samen op bevroren grond die wortels voedt uit vele levens, ik laaf me aan je lach die ook op lente wacht dwarrel maar met mij en…

stilte daagt de storm uit een zacht gefluister dan een eerste vlaag het tocht een vage geur een vleug met een verleden ik ken de buien die met luchten slaan door het striemen van de regen laten bomen in paniek hun bladeren maar eerder gaan voordat ze knappen door geweld de oudste is geveld rust gezaagd in stukken op het veld, de bast…

zij sneden hout in sobere trekken trokken strak hun voorgekleurde draden aan in sober gaan geleerd om zelf het leven te ontdekken jij zag de nerf polijstte zacht tot ik weer vlammen kon telde alle ringen vanaf de bast tot je bij de kern was jij gaat niet voor het kruis maakt geen nieuwe marionetten speelt geen poppenspel…

heb met bomen gefluisterd naar het ruisen van bladeren geluisterd in tientallen jaren van groei maar de vitale vibraties zijn over in het geluid van het lover hoor ik niet meer je bloei in het tasten naar warmte voel ik rust en gelatenheid in de groen bemoste basten nog staan ze fier torenen hoog boven mij uit in het samen beleven…