Alle inzendingen over beuken

Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard. Op het zwijgend erf der doden Bloeie 't roosje in de schâuw, Maar 't vergeet-mij-nietje er nevens: vluchtigheid en liefdetrouw.…

De stilte breekt in fragmenten van het bestaan gedragen in tijd van golven die eindeloos beuken op de witte rotsen die boven alles uit pieken robuust en ruw eeuwen gedragen geschuurde jaren meegaand in donkere diepten spelonken waar vissen hun territorium beschermen koralen hun zaad tegen…

Een oude beuk geeft ruisend antwoord. Ook Paus Franciscus erkent nu Palestina. Twee merelmannetjes beginnen een dialoog. Hier. Vanmiddag. Dichtbij huis. Zoals bijna overal, is het leven goed.…

leg me neer in de achtertuin op het zachtmoedige mos naast het nest van de aardhommels vlakbij het voetpad en het vingerhoedskruid en niet ver van de adelaarsvarens en het stralende kruiskruid en bedek mijn romp, mijn armen en mijn benen met het net gevallen blad van de rode ende groene beuk.…

Zwart geaderde beuken, glimmen in een druipend mistgordijn. Ze blozen met hun wijnrode kruinenkop als een mimefestijn van Chinese nimfen. Populieren priemen hun naakte zwepen in de iele lucht. Nog enkele blaadjes wisperen met een diepe zucht hun laatste fezelverhaal. Kraaien roeien stil door de mistrivier.…

op de bast van de beuk groeit de vrucht van de vlok een web van schimmeldraden ik zie een tros van schelpen met een ingerolde rand van blauwgrijs tot grijsgeel ze rusten op een witte steel op een viltig behaarde voet gele lamellen dragen lila sporen als het vlies scheurt glippen ze weg wind draagt hen naar een toevallige plek naar…

ik treed uit je ogen en ga wat dichter naar de verte elke stap opent de einder waar schreeuwende vogels beuken tegen de branding van barstend zelfbedrog wanneer dagen korten en zich losrukken van wat ooit vleugels waren over een vlakke zee van meisjesjaren die ik meedroeg op mijn heupen voor jij in mijn tepels beet en het naïeve…

Het geboortehuis met de zeventakkige beuk kwam in zicht, gleed voorbij terwijl we ons voortspoedden over de Desselsedijk richting Aberg. 'Wat is poëzie eigenlijk?' vroeg een ander. De vraag bleef hangen in de schemering die het ouderhuis opslorpte, de vallei toedekte, aan de rivier van mijn jeugd haar glans ontnam.…

Na het aanvankelijke beuken en breken, sloeg de deining van de angst steeds zachter tegen de mijn omhullende grenzen. Hoewel ik me steeds weer verkijk op eigen kracht, kom ik steeds weer rechtop.…

Opgewonden spant zij nog eenmaal aan Haar inspanning doet zijn lid naar wens staan Hunkerend in het zweet kijkt zij naar haar minnaar Hij was te hard gespannen maar liet haar rustig begaan Zij laat haar gevoelens los en kruipt zwetend onder hem Haar hielen beuken op zijn billen zijn piepen gaat over in gillen Zij stijgt tot ongekende hoogte…

de pianotoetsen wit en zwart de handen glijden eroverheen strelen bedenkelijk het oppervlak of beuken, hameren er geweld uit we zitten als bevroren in de grote zaal. Na afloop groot applaus, de pinguin staat op en buigt voor het publiek, we lopen verward het gebouw uit, ik weet even niet links of rechts.…

Ik ben verliefd, o mijne vriende', en, wen ik zing, hoor ik de avond-dauw uit zware beuken leken en, dof geplets, de rillend-diepe stilte breken; en - 't is of mijn geluid in mijne kele breekt... Ben ik bedroefd?…

stormachtig is de dag waarvan de uren stilte beuken op de muren woorden van onmacht trekken als koude tocht langs je heen en vervliegen liegen hun waarheid in raken en negeren verwaaien in echo zonder proberen als de wind is gaan liggen de schade opgemaakt weten we ineens wat we missen de angst is verdwenen voor de tomeloze stilte…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

De najaarswind zingt weer haar naam door de hoge beuken die met rosse blaren staan daar ligt een zerk, vergroend met mos een lentetuil viooltjes is reeds lang verdord.…

Wandelen door de oude beukenlaan Waar 200 jaar oude beuken staan De tijd is van ze af te lezen Je wilt er zo graag wezen Een innemende sfeer van ritselend blad Waar een reegeit je even vergat De sierlijk gevormde takkenkronen Waar bovenin nog boommarters wonen Gaten in stammen door de natuur uitgediept Een zwarte specht heeft er al menig…

De golven beuken op het strand met ongelofelijke kracht, maar lossen steeds op in het zand, hun energie tot staan gebracht. Het is een onvoorstelbaar spel; vanuit een eindeloos bestaan, steeds even niet en dan weer wel, geeft het geluid hun ritme aan.…

Spring een gat in de lucht, Slaak een zucht, gooi de beuk erin ! ! ! Of wat ik maar verzin, of wat ik maar verzin, of wat ik maar verzin, of wat ik maar verzin, of wat ik maar verzin.…

Om vloeibaar bocht Rood of geel met schuimkraag De beuk erin Meppen zal ik de spetters vliegen in het rond om vocht gedrocht heb je gevochten en ik verloren Lief heb ik je innig lief Ik laat je gaan vecht niet langer tegen de bierkaai vaar wel…

En maar roepen, zoeken, en maar strelen, beuken, wanhopig, tegen beter weten in blijven geloven in een laatste woord, een laatste vrede, toch nog licht. ----------------------------- uit: 'Eine kleine nachtmusik, Mozart poëtisch', 1991.…

Ik beuk op het gaspedaal van de Lamborghini en m'n kop knapt haast van mijn nek. Duizelingwekkend razen straatlantaarns hoeren en nachtclubs aan ons voorbij, de flakkerende dageraad wacht om de bocht en weer heft de zon het bloedende hoofd.…

Daar groef ik een graf van twee monden diep onder de beuk. De duizend zoenen die volgend jaar rood en zoet uit de takken komen waaien, zijn allemaal voor jou. ---------------------------------- uit: 'Schaduwboekhouding', 2005.…

De Beuk Amsterdam 1985)…

in overpeinzing terwijl gedachten beuken met noorderslag botsen dukdalven verbittering en spijt vonden verspilde woorden toch hun weg in vrijheid in tragiek van leven lach na lach traan na traan het kan me niet schelen zolang ik jou maar heb want gisteren bestaat niet meer alleen nog maar de morgen nu de herfst door onze haren speelt…

laat je geest eens dwalen door vlammende verhalen uit de open haard het beuken blok net achteloos gedropt vertelt zijn laatste uur reeds danst de rook in smeulende herinneringen opent vuur de eerste jaarringen sist en knettert namen in een knisperende vonk strooit spetterend wat anekdotes rond in het verzameld werk van meer dan…

't Was een beuk, die aan haar werd gegeven.…

Blonde grassoorten, tussen beuk en esdoorn verscholen, rimpelen goud-deinend in een bries. Het korstmos op stenen schittert in haar helder gelige roestkleur betraand door ochtendvocht.…

stijl omhoog langs glimmende beuken gaat mijn hart hevig tekeer onverstaanbare woorden te druk met mezelf haar teken gemist vier bolle ogen zien mij vanuit een plasje in de modder vele kilometers gekleurde veldboeketten slechts het geluid van een zakdoek dwarrelend uit een raam een blauwe libelle kust een bord dat waarschuwt…

waar warmte zich mengt met geur en smaak daar voelt het als thuis schaduw draagt het licht tilt het de morgen in de dag maakt een start schrijft weer verhalen over het levende dorp naar de daverende stad - de fiets staat klaar nog een borstelstreek door het koppige haar ik peddel langs een verpozende beuk rood vlamt zijn…

o Vruchten-lege schaal, o flanken rijk aan reuken die heel de zomer draagt maar niet verzaden zult: nóg komt een kopp'ge bij uw nodende ijlte beuken met hoornen hoofd en dom geduld. Ik ben 't gekorven hout waaraan geen trossen hangen, tot lucht verijld het hars dat uit de wonden droop.…