Alle inzendingen over lasten OR rugzak

Zo heeft ieder wat te torsen Grote lasten, kleine lasten je hebt het maar te dragen, waar? Maar je eigen lasten zijn, soms best wel eens te zwaar…

Vanmorgen heb ik mijn rugzak afgedaan. Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

Aszwart sneeuwtapijt lichaamszuiverend vasten ontdaan van lasten…

Sinds ik niet meer vrij heb ik geen last van pietjes of Spaanse rietjes.…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

Een immense vallei op een zaalgrote foto van het museum omringd door imposant gebergte Ik zou je vragen met mij en rugzak, daarheen te gaan.…

Zij moet iedere dag een berg beklimmen om niet te verzuipen in ‘t zilte water wandelt zij eerzaam dwalend over zee en ook de vogels weten van haar falen in zang reeds voor een droevig later haar rugzak torst zij moedig mee in zielenstormen van eenvoud overal rond haar hoofd zwemt er een zoute wereld en klimmen er mensen uit de put.…

Als je vingers de toetsen beroeren klinkt de aarde aan de hemel vast een veer strijkt over je wang Tragicus Cantate die verre planeet neemt je op in een geheim waar de dood een slaap zal zijn Je rugzak gevuld met onpeilbare stilte ontroering die niet te meten is Vingertoppen verbinden de hemel aan de aarde er zijn geen grote woorden…

Ik heb last van mijn maag... een zetpil graag."…

Je kunt je last delen met velen Maar er zijn dagen dan heb je genoeg aan een kruiwagen…

Sporadisch vallen tranen Als herkenning Op mijn pad Veel draag ik mee Op mijn schouders Naar de zee Zonder tussenpozen Zonder rust Hoop ik daar verdriet te lozen En dat de zee mijn leven sust Zij zal een meter stijgen Door het huilen dat ik doe En ik zal mijn schouders strelen En ik zal voelen: ik ben moe Dan voel ik zeewind…

De lasten van burgers verzachten. In mijn slapeloze nachten, stond ook ik bij het voedselpakketten-legioen. Wij krijgen nu echt een sigaar uit eigen doos..... Ik rook wel graag, maar dit maakt me boos!…

Zo blauw de lucht en toch zoveel mensen met vragen; wat hebben sommigen een zware last te dragen...…

Voordien had ik nooit kunnen dromen Dat een last die op mij rustte Zo zwaar Ooit kon weggevallen; omdat het zo een deel van me geworden was, Dat ik mij niet kon inbeelden ooit zonder Te mogen en te kunnen leven.…

Deze gedachtes vind ik zo irritant, ze zijn gewoon een grote last.…

Ik draag van alles, brood, kaas een bom of een verminkte kat. Dragen is mijn redding. Ook van binnen draag ik, vragen, tranen, gedaas en een karrenvracht solaas. Als ik niet draag is er een gemis dat niet te dragen is. Het dood dier dat ik droeg heeft mij gelikt tot ik geen gezicht meer had. ---------------------------------- uit…

Stenen hebben een hart van brand. De tweede regel is verdampt in wind zo hard dat ik in elke hand een steen moet dragen staand op de kraterrand. De eerste regel ging verloren in mist boven de weg, rook- slinger door het land. Vuurslag, geweld van vallen. Ontelbaar maal toeval, gestapeld wegwijzer naar meer, verder, altijd dezelfde afval…

Het lichaam is alleen nog Een last van je geest Die maar blijft wachten Tot het genoeg is geweest Het ademen is meer Een wanhoopsdaad Probeer het nog maar even Tot het niet meer gaat Want het bed van een zieke Wordt graf van zijn leven Wachtend op zijn eind Maar het lijden duurt nog even…

reis, ‘k weet niet waarheen Ik ben er nooit geweest, vandaar De weg daarheen is moeilijk, maar Gelukkig reis ik niet alleen Een bont gezelschap maakt de reis Heel boeiend: de verschillen zijn Tot dubbel vreugd en halve pijn, Al zingt men elk een eigen wijs Ik tors teveel bagage mee Dat voelt bij elke stap als straf Ik leg mijn last…

Vloek niet, o vloek niet de zon, m'n broer, die zo zwaar draagt uw last, touwen en lijnen zijn om u getast, hoog glijdt de boot in de zon. Rafel van kleed hangt naar neer van uw borst, uw ogen en slapen zijn wild omvloten, maar de haat, de haat uw oog ontschoten 0 vloekt de zon, vloekt de zon op uw borst.…

Seks is lekker plagen pleasen plezieren en penetreren maar vooral respecteren waardoor je voorkomt dat de lust een last wordt.…

Geef wat van je verdriet aan mij ik zal het voor je dragen Neem wat last van je schouders en leg het op de mijne Ontken niet datgene wat pijn doet en laat het er zijn Ik wil het voor je dragen Geef wat van je pijn aan mij…

“Kom maar tot Mij”zegt de Heer “En leg al uw zorgen bij mij neer” God helpt onze lasten te dragen Zelfs voor dat wij er om vragen. Waarheen zullen we gaan Heer U roept ons steeds maar weer Wij weten Heer, waar heen Niet anders, dan tot U alleen.…

Ik zeul de lasten met mij mee, gebukt onder het juk van de wereld, zwarte waas. Ik lach, ik denk, ik gedraag. Zeul mee de alles verslindende leegte Om hen het voor mij verlorene te laten bereiken. Zonder dank, excuses of lof onderga ik het leven buiten de blije mist. Verloren om nooit meer terug te willen gevonden.…

Er zit een zware neger op mijn schouder Met dikke lippen en zo zwart als roet Die neger roept: ‘Hé man.. ik zit hier goed’ Ik word in een paar maanden eeuwen ouder En ieder jaar zo rondom Sinterklaas Fluistert hij in mijn oor: ‘Volhouden baas’…

Huismus Vaak te gewoon voor woorden. Van hoopje veren tot een vliegend stukje grijs fladdert rond het vaderhuis. Doodeenvoudig is hij niet. Een mus verbergt geheimen die hem meegeschapen zijn. In zijn ooghoek drukt dat feit. Een vogel met verdriet, die twee keer eet dat wat hij weegt. En toch is hij niet zwaar. Hij torst een licht…

Niet langer meer zeggen hoe zeer het je speet Dat alle ellende Die jij hier ooit kende Je adem afsneed En machteloos maakte En veel te diep raakte Het leven is wreed Nu ben je verdwenen op zoek naar een licht Waarop je in wanhoop je hoop hebt gericht Een sprong uit het leven Dat jou niets kon geven Je bent nu gezwicht Een last…

Ik zie het wel in het isolatieglas mensen dragen zichzelf op hun rug hun hemden zitten strakker dan hun huid kalkoenkerels steken hun waaier trotser dan heer pauw .....met gebonden handen .....paraderen ze in de lucht .....van hun droogwindige darm- .....bacteriën en ze laten daklozen leven .....van de natte muntjes .....uit…

Ja hoor Daar is Het weer De zwaarte Het gevoel Dan wil ik Niemand Zien Dan wil ik Weg Weg van De last Die ik Nog steeds Met me Mee draag Weg Van Het niet Mezelf Zijn…

Bezuiniging noch kaalslag mag het heten Want Marja investeert in kwalitéit Nu zij in zwart en wit de scholen scheidt En onderwijs de rugzak kan vergeten Maar ooit betalen wij een hoge prijs Is de minister wel van bóven wijs?…