Alle inzendingen over nacht OR sterren

De maan zover boven ons verheven hij geeft ons licht in de nacht. Schaduwen komen tot leven de sterren dansen er in het rond. Geflankeerd door drijvende wolken zijn het net voorbij trekkende figuren Dit nachtelijk schouwspel doet de donkere nacht laten leven.…

In het donker van de nacht als de sterren aan de hemel staan voel ik me zweven naar het licht. Of iemand me duwt naar boven stijg omhoog naar het grote heelal de warmte komt me tegemoet. Mijn armen omhelzen het licht door sterren omgeven zie ik de wolken als witte bergen.…

Haar laatste gedachten, onuitgesproken in de stilte van de nacht. Dwalend doorheen de sterren. Meestromend met het water van de zee. Zich neerleggend op het zachte zand. Onuitgesproken woorden, verzegeld in een afscheidsbrief.…

Dag blad, hoe lig je stil tussen de regels te zijn zoals de nacht zich mengt tussen de sterren. Ik lees je, schrijf je met mijn gedachteninkt pas als ik zeker ben laat ik je los.…

Donkerrode nachten slapen zwijgend zacht zonder slecht geweten zwetend tussen lakens. Sterren vallen zwijgzaam in het zwarte van de hel alles zal beter worden als straks de dromen zijn geweest.…

Laat ons wachten op de nacht laat ons naar de sterren kijken op zoek gaan naar de maan laat ons in de waan dat we onsterfelijk zijn laat ons naar de eeuwigheid van elkaar nooit spijt.…

Schitterend staan de sterren elke nacht weer starend richting aarde keer op keer Met schittering in de ogen staren wij verheerlijkt terug naar de pracht der onbegrip in de geschiedenis terug…

In de sterren staat geschreven, "u ziet van de week het licht" maar dat is wat lastig, want vanwege een enorme hoofdpijn heb ik beide ogen dícht...…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, Als deze ogen zich sluiten voor eeuwig en dit lijf wordt ten grave gebracht, O de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht!…

Als de avond valt En de hemel donker wordt Schijnen de sterren Als de zon opkomt En de sterren verdwijnen Kom ik uit mijn bed…

de sterren stralen astronomisch vergezicht van lichtjaren her…

Kom met mij, waar de heilige nacht met haar ogen van sterren wenkt, - waar een adem van liefde ons omzweeft en de Hoop met haar beker ons drenkt.…

wereld in grauwe doodsnevelen boven de drie stille masten schaduwen duistere harpijen ze sturen het vliegend spooksel doods en stil door de tijd ziekte onheil uitbuiting en vervuiling koude blikken minlachend gericht op slagvelden en starende misdeelden verdoemd in vuilrood schuim de engelen van goedheid en liefde wonen wakend onder de sterren…

starend naar die duizenden lichtjes in een heldere winternacht ontstaan er evenzoveel gedichtjes geïnspireerd door al die pracht dan denk ik soms heel even zo turend naar daarboven zouden daar nog anderen leven en zouden die in ons geloven…

Oh, Kon ik bij de sterren Die eens Mijn schatten waren Ik haalde Ze direct omlaag Zij, die mij Mijn leven Leven lieten Ik mocht En mag ze graag Te lang Heb ik hen moeten missen Te lang Was het voor mij te stil Kom weer bij mij In mijn omarming Dat... Is alles wat ik wil…

De sterren en ik. In ’t donker kijk ik naar de lucht stilte om me heen, de lichtjes flikkeren, stiekem een voor een. In ’t donker stilte alom denk ik bij mezelf, die lichtjes daarboven, zouden ze me zien, zou men op aarde geloven, dat de sterretjes in werkelijkheid de mensen zijn die we hier verloren.…

missen van je geur Je hoofd op mijn schouder Gevangen in jouw blik Voort schrijdt de tijd Nietsontziend en monotoon Bladerend door mijn gedachten De liefde langs mijn geestesoog In mijn hart zit je Dwaal je door mijn hoofd Adem jou met elke teug Voel het stokken in mijn keel Toch blijven we samen Is de band gesmeed Meer nog dan de sterren…

Twee bruine ogen stralen als kleine sterren onze kleindochter…

En als de lampjes geverfd door God in blauw, melkwit, groen als de sepia, en diep en dieprood, bloedschreiend in de nacht. Ze zijn zo ver weg, de sterren. Ach waarom staan jullie zo ver weg! Waarom komen jullie niet fonkelend hangen in onze jongensslaapkamer?…

Duizenden miljoenen onbewust van seizoenen hangen ze in de ruimte als snoeren edelsteen zonder zwaartekracht, allemaal ver vaneen De wondere kleuren die wij bespeuren zijn als een oneindige caleidoscoop en onmetelijk ver weg van onze telescoop Met wazige blikken vol fantasie aanschouwen wij dit mysterie Door te kijken raak je verloren…

Maantje Je schijnt zo mooi Daar aan die donkere hemel Met allemaal sterren om je heen Sterren van mensenzielen Die daar zijn heen gegaan Zoals daar ook mijn vader en moeder staan Aan die donkere hemel Eigenlijk is het daar helemaal niet donker De zielen daar boven staan ook in het licht Al die lichtpuntjes Stralen naar ons…

zon en de maan als de bomen zo zul je bloeien van lente tot herfst van begin tot eind als de schoonheid verdwijnt als de zon zo zul je branden van oost tot west van warm naar koud zo word je oud als de sneeuw zo zul je sterven tussen koud en warm rijk en arm tussen oud en nieuw tussen klein en groot tussen leven en dood als de sterren…

Schitteringen stralen in een leeg universum door mijn emoties die mij duizelig maken waar mijn gevoelens zwart voor ogen zien. Alleen met de omlijsting van de avondgloed verwatert mijn beeld in een brede horizon waar alleen het geluk schittert van euforie. Het podiumlicht dat mijn wens hypnotiseert met herinnering die als een metronoom…

doen zag ik niets door het stadslicht de sterren waren geen schrift maar je kon ze wel lezen als je intelligent genoeg was en dat aan de rest vertelde hoe je moest varen…

Op de gedichtensite zijn sterren te verdelen: één ster: ik zit mij grenzeloos te vervelen, vijf sterren: dat wil ik graag nog eens lezen. Daar zijn dus nog drie sterren te verdelen. Die zal ik hier nu niet gaan duiden. want eerlijk gezegd smaak differeert: waar de een de klok zal laten luiden is een ander ten diepste geaffronteerd.…

luister naar de nacht hij fluistert in jouw dromen onhoorbaar en zacht enkel jij zal het horen het geruis van sterren oneindig in de stilte waar het verlangen van liefde weerkaatst in licht dat ontnomen aan het duister geschonken aan de nacht als een woord van liefde onhoorbaar op jou wacht…

De maan knipoogt naar benêê sterren flonkeren driftig met hem mee, als het dan langzaam lichter wordt en ster voor ster voor de dag verdwijnt, lijkt de nacht opnieuw te kort. Wanneer de zon haar stralen schijnt is iedereen de nacht in al haar eenvoud, stilte en pracht al weer vergeten.…

Het licht dwaalt door de nacht en wij blijven ons verwonderen. Een welkom gezelschap, een gids op onze verre reizen. Wat staat er in de hemel geschreven? Kunnen wij de sterren ontleden tot hun naakte bestaan? De dichter mijmert uit het raam. De nacht rust en in het midden zwijgt de maan.…

gedachten gaan verloren als schaduw in de nacht waar sterren zachtjes doven mijn droom niet langer wacht in het sterfelijk dwalen reik jij mij de hand hoopvol, zachtjes leidend tot waar het duister breekt en twee stralende ogen mij vol liefde beloven dat waar sterren doven jij steeds op mij wacht…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…