Alle inzendingen over nog even en dan komt

Heel even aan je hangen. Heel even aan je voelen. Heel even met knuffelen. Heel even met je bellen. Alles heel even wat nu niet meer kan.…

Om het even Om het even wat je bij me bracht Elke glimlach, elk woord en gebaar schijnbaar zomaar wogen door bewogen me en werden parels rond mijn hals Ik draag ze schaamteloos en slechts dat Omdat ik ben wie ik ben En jij, wie jij bent Maakte me mooier Heler, zielvol Eeuwig Dankbaar…

van de minuscule zaadjes die ik in de vroege lente zaaide oogst ik nu de eerste vroege klinkers de medeklinkers volgen binnen korte tijd dus nog even geduld…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

eventjes huilen heel even maar? Even ontladen mijn onmacht uiten mijn God, het is zo zwaar. De onmacht...... die ik voel als mijn partner weer wat kwijt is en ik niet kan bedenken waar het is. Vandaag........... zijn het de sleutels die weg zijn de sleutels van m'n rolstoelbus met huissleutels ook.…

Bergen met coyotes en ratelslangen, in het dal de stinkende auto's en in het bed met de twaalf kussens, jij op je rug. Ook jij wordt havelozer, tandelozer, maar vanmiddag niet. alhoewel je al kleurlozer murmelt, al bijziender stommelt uit je bed. Jij, ooit van marmer, ooit met groengespoten haar, je wordt meer en meer opgeslorpt in een verhaal…

kiezels een voor een als een levend bewijs, onvermoeid voor ik afdaal, Daaraan kleeft de onrust van mijn vrede als storm beide in mij vereend, het snakt naar lucht en stuwt het lijf en brein terug in de moederschoot, wat na de geboorte was slechts een vermomming tot de dorst met nieuwe woorden mij weer wakker kust, om weer even…

Mag ik even Bij jou zitten Mag ik even Bij jou zijn Even niet alleen Even gewoon Samen zijn…

door dualisme, waaraan een ieder is blootgesteld, als gewijzigd inzicht te boetseren klei, van cement tot aan de bouwstenen en elke misvorm waarin iedereen zich in herkent als eigen baksel, wat door de levensmolen is geraakt, los van elke moraal in een gemetselde taal, maakt dat alles tot één feest,lijkt het dat we hier maar even…

Ineens is het teruggekomen die geur uit een voorbije tijd een zondagmiddag in de zomer terwijl ik door de polder rijd de geur van hooi, herinneringen veel ouder dan het verse gras die warme prikkelende dingen die ik al haast vergeten was dan in een vlaag ruik ik de koeien de lucht van mest en van het kuil ik hoor het rammelen en loeien…

lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid is gestolen een geworteld lichaam wat onwillig openslaat, sluipt binnen in de ogen van de tederheid, het leidt ons op de dagelijkse vlucht uit onze winterslaap het geniet, schuilt in de wellusten van plezier, Ach, laat dat syndroom even…

Heel even in zijn armen als vleugels om je heen Een warme deken voor jou alleen Luisterend naar zijn hart het ritme van het Zijn Alle antwoorden klinken als muziek in jouw oor. Zie je innerlijk Licht een stralende Zon Jouw hart verwarmt de liefde van je Ziel.…

Op 4 mei wordt iets gevraagd twee minuten stil zijn vrouwen en mannen groot en klein Wij zullen nooit mogen vergeten de vele offers, die onze medemensen hebben gebracht voor hun nazaten daar werd aan gedacht In de oorlogen probeerden zij alles om de vijand te verslaan en de vrede terug te roepen voor een menselijk bestaan Zij riskeerden hun eigen…

De trein zit vol met gekken vandaag er zit een robot in het dak een spook in de lijn en de wielen zijn van staal Ik hoor muziek waar stilte is ik zie gezichten op het water hoor mijn naam als niemand spreekt en fluister mijn gedachten Hier sta ik, kaal gestript ontdaan van alle onzin je zei dat je zou wachten tot ik terugkwam, ooit, later…

Ligt even zurig uitgekotst te midden van pauze op wat komt…

zigeuners en vogelverschrikkers adelaars ook of nachtuiltjes met klauwen over een aap met een zoekgeraakte baby of de sterrennacht vol feeën en elfjes natuurlijk maak ik er tekeningen bij met zwaaiende armen getekend of met vingers in de lucht gekrast woedende stormen imiteer ik of het brullen van een woeste rivier als er een bruine beer komt…

Maar niemands liefde is mij gebleken, En vriendschap ken ik even min. Hoe komt dien dag toch weer ten ende? Dat weet ik inderdaad nog niet! Waar op zal zich mijn aandacht wenden? Wacht; ik ga lezen uit verdriet. Wat heb ik aan 't gegeeuw, het zuchten? Ik zoek zo 't mooglijk zij 't vermaak.…

het ziet er allemaal schitterend uit het komend etmaal vanavond en vannacht klaart zij op en later in de nacht die overgaat in dag wordt het wat nevelig en zij wat beverig temperatuur stijgt sterk geraakt door lente hitsigen er vlinders in haar buik…

Als je komt Weet je, toevallig woon ik aan de lijdensweg Dus...…

Hoe komt het toch dat bij het ouder worden vroeger steeds meer centraal gaat staan? Hoe komt het toch dat het verleden steeds meer opspeelt? Waar komt het door dat de jeugd bij ouderen steeds vaker het onderwerp van gesprek is?…

Hoe komt het toch dat heel dit machtig leven zo broos en breekbaar is en dat de zon toch telkens weer de moeite doet om over iedereen te schijnen? Geen plaats wordt overgeslagen, geen donkere hoek voorbijgegaan, geen droevige mens die toch niet heel even kan glimlachen.…

Mijn voetbalclub staat lelijk in z’n hemd, Want de play-offs gingen alsnog verloren, Maar wel heb ik toen woedend wraak gezworen En donderdag heb ik dus niet gestemd. Want mag mijn elftal niet Europa in Dan hoeft voor mij Europa evenmin.…

Barcelona, Madrid, Amsterdam en Milaan Let maar op: die aanvallende middenvelder van de D4 hij gaat ervoor, en komt eraan! Morgen moet hij thuis, ik zal er staan.…

Heb overal narcissen neergezet in de kamer, in de vazen dan: vijftig voor twee vijftig het lijkt wat wijfig omdat zij drie weken met ons kind op rondreis is mij wel en niet alleen voel bedoel, dat ik nu wat van hun liefde om mij heen spoel dat komt omdat zij, trouwens mijn dochter ook, zo van narcissen houdt…

Gij, berken, buig uw ranke lovertrossen! Strooi, rozen, op het zand èn sneeuw èn blad! Gij, zwaatlende olmen, nijg u naar het pad, En kus de dauw van sidderende mossen! En, snelgewiekte liederen der bossen, Stem aan èn zang èn lof! En, klimveil, dat De slanke, diepbeminde beuk omvat, Druk hechter aan de twijgen u, de rossen! Voorzegger,…

Bij warme huis'lijke gezelligheid van een plechtig of knus ervaren kerstfeest wacht de vage toekomst, die men mint én vreest, als nevel door vragende schemer verspreid. De koude duisternis voert een stille strijd, hangt over het woonoord van een bosgeest. Schuilt onder zwarte dennen een schimmig beest, dat mensen aanspreekt, naar het moeras…

Ik zit geboge' en schrijf, - muf-geel duft het papier en rins ruikt de inkt; de lamp zingt hoog en treurig ... klinkt dit kirrend schreien niet tot heel hoog gillen op, kreet van een veêl, schriel tot te fijn gekrijt verminkt? Ik zit geboge' en schrijf, - er wringt moeilijke wrangheid in mijn…

Waar ben ik Heer als ik er niet meer ben hier bent U bij mij alle dagen en dan ben ik dan elke dag bij U? dan kan ik rustig ademhalen.…

En ik weet wel dat er woorden zullen vallen die alles open breken of zijn het alleen de oude kalveren te zwaar om geslacht te worden. Misschien steek je er nog een op als de spanning maar dan nog ik zal het zwarte stuk papier in de lucht houden zodat je het te zien krijgt.…

de koude struikelt over grond en verwachting hij kent zijn plek geboeid aan de gouden ring; een vlek, waarover ik weldra weer zing na een laatste ijselijke overnachting het is niet aan mij al sturend of trekkend een hand te verheffen of warme wind te verspreiden ik kan het niet zien dan wel, nu al voelbaar beseffen…