Alle inzendingen over onuitgesproken

Onuitgesproken woorden, zullen misschien en dan pas, worden begrepen en verstaan. Maak ons gerust weer bandeloos, Maak ons weer onthecht. Maak ons woordeloos. Verdomme, velen verdoemen zichzelf! Maar wie of wat of hoe U ook bent. Verdom ons niet!…

Op het laatst brachten zonnestralen ons meer dan alleen gedeelde warmte jou de nodige rust en zilveren haren, warempel toch nog van gekomen met het verstrijken van de jaren ‘t geluk dat de maan verlicht, jouw eigenzinnigheid liet schijnen in de kleuren van de regenboog de nacht een deelgenoot blijft van mijn onuitgesproken gevoelens…

De monnik naait, naait, trekt, trekt de draad door de stof -- Geen knoop aan het eind.…

Ik tel de dagen van mij af de uren, de minuten, seconden die u van mij scheiden, de woorden nog onuitgesproken en bewaard als opgelegde wijn van een goed jaar Ik ruik de geuren van de kazen Beklopt door u, beluisterd, omgedraaid Voel de zachtheid van uw strelen uw harde werkhanden tegen mijn onbeschermde huid van papier Nog even dan proef…

half verlamd geleden, gestreden lig jij in bed te wachten tot je dood zal gaan waarom jij lief, bijzonder persoon nooit iemand kwaad gedaan onrechtvaardig een mooi woord maar wat heb je eraan soms zeggen woorden minder dan wat in gedachte wordt bedacht maar onuitgesproken in harten blijft bestaan het is moeilijk te bevatten…

jij hebt het talent om kleine lieve dingen van jezelf onbewust op een beeldschone manier te etaleren zonder op de voorgrond te treden blinkt er ineens een juweel met schoonheid door hemelse zegen jouw bewegen de oogopslag of warme lach het onuitgesproken woord dat duidelijk mimisch aandacht pakt het zijn details die je…

Het zijn geen klanken van verlangen die wij dromen maar zachte en onuitgesproken dromen waarnaar de man verlangt. Het zij geen klanken van woorden die het zingen baren maar liefde tussen de pijn en vreugde die het levenslied zingt. Waar ga je heen, mijn lief?…

Verliefd op dezelfde onuitgesproken letters vol lippenstift. als een geschrift verstoken achter woorden die wachten op morgen, ontgaan aan het nu. Verder dan de vriendschap lag onze liefde niet; Alleen geduldig dralen aan de waterput in de veranda.…

bedaar het valt wel mee gewoon niet meer aan denken kan het geweten dit geheim wel blijven dragen dat ongevraagd bij mij ten laste werd gelegd laat het rusten de druk is niet te zwaar wat me is toevertrouwd gaat tegen mijn principes in onuitgesproken…

ze deinden hotsten en klotsten in een spastisch bewegen er klonk oerwoud gegrom uit kelen die geen vocalen ooit hebben gelezen in het luchtledige boven de menigte schreeuwden dwazen hun vileine frustraties in stilte stikten de slikkers in hun onuitgesproken agressie ik heb dit vaker gezien psychopaten die een gewoon mens niet…

Kijk mij niet meewarig aan met een keurende oogopslag gun mij louter dit ogenblik even langer dan we nu bestaan tederheid grijpt me naar de keel in onuitgesproken zelfbeklag moeilijk te ademen als ik stik, je hoeft deze strijd niet te vrezen in de keuzes krijg ook ik mijn deel, het verleden heeft dat uitgewezen verwacht niet dat je mij daarin…

Onuitgesproken woorden waaien langs de einder mee met golven, meeuwen en een eeuwigheid in gedachten.…

gele licht van een streepje maan zag ik jouw gezicht hoorde ik jou ademhalen was jij zo dierbaar dichtbij er was geen stilte in het vele leven bij rust en om jou heen in de kleine bewegingen naar willekeur ik zag je dromen in nachtelijke expressie de stereotypes van angst en bang zijn ook plezier en druk met gebaren onuitgesproken…

ben ik jou wel waard als je ogen mij zoeken was toch onuitgesproken gebaard in reeds vervuilde doeken wat zie je toch in mij met je zachte ogen wie staat er niet voor jou in de rij alsof ze naar je toe worden gezogen mijn voelen heet denken in onbewaakte ogenblikken maar jij hoort stille wenken achter mijn lach van snikken je schenkt…

Niemand weet wat wij weten Maar ik weet meer dan jij denkt En jij weet wat ik bedoel Ik zal je nooit vergeten Het was meer dan een moment En het was altijd met gevoel Wat wij weten blijft onuitgesproken Want uitspreken voegt niks toe De wetenschap heeft mij gebroken Het maakt niet meer uit wat ik doe Jij hebt het vuur in mijn hart…

wringt een winters zonnetje om het blauw in de zee te weerkaatsen wentelende golven te verlichten die af en aan rollen op het strand meegebrachte schelpen slijpen in het tij aan het natte zand wanneer zonlicht het wolkendek breekt en het water kust, schept het hoop in donkere dagen met het zout nog op de lippen blijven prangende zinnen onuitgesproken…

En zo stapel ik je woord voor woord onuitgesproken tot mijn eigen meesterwerk.…

Ze kijkt beduusd rond bukt en strekt haar hand ze wil plukken maar het lukt haar niet een onzichtbare macht verlamt haar hand de adem vertraagt en stokt in stuifmeel ze hoort een gedempte stem kleurrijk ruisen de onuitgesproken mare verbloemt niets het open veld juicht lenig vleit ze haar frêle lijf tussen paradijselijke tinten…

vragen levert die stille zwarte grond z’n waardevolle bijdrage hoe simpel het ook lijkt ‘t is dit zwijgend samenspel dat de wereld verrijkt het zaadje – ik – en de zwarte grond een op stil vertrouwen gebaseerd verbond met als overweldigend resultaat schoonheid van bloem en plant en rijk voedsel in overdaad is het niet bijzonder die onuitgesproken…

Je ogen van pijn en hoop, in de verte starend, vervullen mijn hart met de diepe droefheid en de tederheid van 30 jaren, onuitgesproken, mijn moeder.…

Mijn oor is kleurpositief de rode rand kookt van jouw woorden, fel licht spat uit de schelp en hangt voor mijn mond voor mijn ingehouden adem mijn lippen nog niet open mijn gedachten onuitgesproken mijn blik kleurnegatief met doorbloede hersenen gekruiste armen, gloeiend van argwaan en verzet van willen aanvallen Jij zult er niet…

er in sierlijke letters je naam op Het is een presentje enkel voor jou alleen Als je dan weer een keertje aan mij denkt Maak het pakje dan maar voorzichtig open Luister goed naar mijn gedachten voor jou En laat ze niet in het luchtledige weglopen Beschouw dit cadeautje maar als een geste Van tederheid, genegenheid en zoveel meer Alle onuitgesproken…

Na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten liefde Nog zoveel dagen niet geteld geheimen nog niet gedeeld woorden onuitgesproken strelingen niet gevoeld Twee horizonnen vloeien samen culturen zacht gekneed alle talen kennen liefde geen land dat niets van passie weet Ze zullen vloeien…

Met passie slechts Cruciaal in concept Onuitgesproken Strelend steken Klauwen van het vervolg Naast mens'lijke lusten Vervliegt dwaling Gelijk sneeuw voor een Verzengende zon…

op antwoorden dansend als accoorden elkaar aftastend schuiven ze ongemerkt dichter woorden verwoorden een diepe zucht naar al dat wat al even in vergetelheid was geraakt nu beroeren de juiste woorden datgene wat verlangen aanwakkert waardoor verborgen rupsen sneller ontpoppen dan ooit tevoren een onuitwisbare glimlach vertaalt onuitgesproken…

onderzoek de klankkleur, geef het een naam dan blijft het niet bij mooie woorden maar geschreven door de volprezen pennen van het hart stilte wordt niet veranderlijker dan het besproken weer hoe de dichter de juiste toon aan zal slaan de klank te horen die in zijn gekozen muze en bij de wereld past, uit dezelfde bron te stelen al het nog onuitgesprokene…

Zo'n gerimpeld appeltje met een beurs plekje zo hier en daar, ligt op een fruitschaal als het onuitgesproken gebaar een miskend geschenk te zijn van moeder aarde; dat geen genade meer vindt op grond van de menselijke esthetische waarden.…

Ik zeg je niets toch hoor je me en snapt wat ik wil vertellen Je belt me of sms't me ineens Als ik je net wil gaan bellen Onuitgesproken woorden tussen ons vinden toch altijd wel hun weg Wij spreken via onze harten en je hoort zo wat ik je zeg Nooit eerder kon ik zo duidelijk zonder woorden communiceren Deze taal der liefde tussen ons…

Vol met vragen Onuitgesproken klagen.. Zoekend naar het eind van de regenboog.... Een ieder weet wat voor een gevoel dat kan zijn.. Leeg... Rusteloos... Een onbestemde pijn... Anderen zeggen Het wordt me wat teveel.. Ik voel me als een debutant op het toneel.. Door te luisteren en te kijken naar het leven..…

Dit is de bloem die niet is ontloken de woorden gedacht maar onuitgesproken. Gemiste kansen een rafelrand spijt “tiktak, tiktak” waar blijft de tijd? Een lege kapstok het bed is te groot Bobje 1, 2 en 3 zijn ook al weer dood. Een tweezitsbank alleen voor mij buiten het raam gaat de wereld voorbij.…