Er werd bij ons een bioscoop gebouwd
Waar ‘Lawrence of Arabia’ ging draaien
De opening ervan kwam hij verfraaien
En daar heb ik hem lijfelijk aanschouwd
Een halve eeuw geleden, maar het maakt
Dat nu zijn dood mij toch een beetje raakt…
Ik sta in het donker om jou in het licht te zien
met een glansrijk silhouet van jouw spiegelbeeld
omringt met primaire kleuren door de regenboog
rollen al snel de eerste tranen tot een regenbui.
Met een omvangrijk wolkendek vanuit de horizon
is het laatste lichtpuntje als een schitterende ster
te voelen door een tinteling van dat sprankje…
Omar Khayyam en duizend jaren
hebben zijn ragfijn lied gehoord:
miljoenen mensen zijn vermoord
maar niemand kan mij ooit verklaren
Waarom de nachtegaal weer zingt
en daarmee dom geweld verdringt
ook tijd, die vreemde meester, zwijgt.
Knorrende beesten gaan voorbij
maar dit gezang blijft diep en blij:
een nachtegaal die parels rijgt.…
De fles is leeg, er is geen twijfel aan:
hoezeer wij ook bevangen zijn door wanen
er is een deel, geen lijfelijk orgaan
dat altijd waakt over zijn onderdanen
Ik ben klaarwakker, helder als kristal
Omar Kayyam moet dit zijn opgevallen:
ons leven hier op deze blauwe Bal
kan als een kurk van de champagne knallen
Laat niet je leven leiden door…