Alle inzendingen over onvolkomen weerwerk

hoe kan ik heel zijn wanneer een helft zich niet vertonen mag als licht moet zijn dat immer danst luider dan het ruisen van regen of ingelijste sneeuwval hoe kan ik mezelf vervolgen wanneer ik de waarheid niet versta en me aan mezelf en aan jou moet voorstellen als een glimlachende zekerheid in een metaforisch hemelbed…

Het was weer een feit Van onvolkomenheid. Je kunt enkel dromen Dat het jou niet zal overkomen Wil ik even kwijt. Als het je stoort Doe dan of je het niet hoort.…

laatste hoofdstuk en dunt mijn eigen taal langzaam uit om steeds in vol ornaat weer op te staan ik werd herhaald verleid door haar verpletterende schoonheid, getatoeëerd geluk op de huid van het oudste perkament, die schrift blijft aanwezig maar blijkt cursief gespiegeld in het thema van de dag en uit de evolutie en emissie van onvolkomenheid…

Zijn het illusies die me drijven, of is het steeds liefde die van binnen naar buiten straalt, hoe onvolkomen de gave, hoe onvolkomen de ontvangst, ook?…

Waar multinationals Goede sier maken Met het terugroepen Van hun personenwagens Die weliswaar van Topkwaliteit zijn Maar desalniettemin Onvolkomenheden vertonen, En deze actie dankbaar Gebruiken als gratis Publiciteit - daar werd Ik, belast door vele Onvolkomenheden in mijn leven, Door de Hoogste van het Heelal teruggeroepen…

Als liefde niet in staat is onvolkomenheden uit te wissen, rest alleen 't nemen van compromissen om hindernissen uit de weg te ruimen.…

Een nieuwe dag daagt uit de schoot van stilte vieren we licht nu nog onvolkomen maar als een geschenk overkomt schoonheid ons…

Aan mijn oude fiets hangt de geur van vrijheid eigenlijk is het niets of het moet die roestige ketting zijn vrijheid openbaart zich in grootse onvolkomenheden.…

ik weet nog dat we ooit kauwgom en andere niet fysieke dingen deelden als ziektes de kleur in je haar de vlekken om mijn mond na een bord spaghetti de vlekjes op je zonnemelk witte huid details die een schilder niet bedenken kan tenzij de onze die ons schildert met mijn hand die het blikje cola iets te schuin houd je blik in mijn ogen…

Heel zijn leven In één plastic tas ’s Ochtends niet weten Waar ’s avonds te zijn Muts Diep over hoofd getrokken Verhoeden oog en contact Bang Voor genadeloze woorden En onaangedane blik Nu door kou verdreven Dwalend en dolend Doelloos en uitzichtsloos Door deze hopeloze stad Helaas Te laat voor bed en dak Liggend op een bank…

Waarin ik werd verleid door de geletterde schoonheid, vergeten geluk op de huid van een versleten perkament, altijd aanwezig maar blijft het cursief, gespiegeld in het thema van mijn onvolkomenheid.…

hallo, zeg je en je duikt mijn dromen in, ze zullen zachtjes weerwerk bieden, ze zullen weigeren…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

Beschermende duisterheid verhult elke onvolkomenheid. Verwelkom iedere nacht met al mijn toverkracht, en heb alles, iedereen in mijn macht. Dan na talloze mooie dromen laat ik de zon weer opkomen.…

Duizendschonen prijken duizendschonen lijken tot wij kijken onvolkomenheden, die tevoorschijn komen en voorbijgaan aan kleurverschillen, die vechten om de boventoon, waarin gelaten de vorm onbekend gebleven is…

Uitmuntende conditie niet te dik Fris en fruitig, fit van lijf en leden Zelfs niet de kleinste onvolkomenheden Ook nooit een blaffend hoestje of de hik Als dokter zeg ik zonder overdrijven Patient kan nog wel járen door met schrijven.…

Toch bleek al gauw het leven onvolkomen, Want ook de beurs heeft weer een duik genomen.…

Wie ben ik geworden nu de nacht over de stad valt de maan zachtjes huilt jij met een lach een ander kust dezelfde liefde ooit voor mij is voorbij gegaan in duister onvolkomenheden ze blijven bij me zoals de nacht hoort bij de dag zal ik aan je denken met of zonder lach.…

kathedralen hoor ik haar De stilte van het zwijgen is ook náár Zo donker en verstommend, metafoor voor onmacht tegen het gebral in koor Maar dan is zwijgen niet verdedigbaar Alzo sprak Sigrid in haar Herzberglezing Op Thierry doelde ze en ook op Geert Die hebben mensen vals gereduceerd Wie zwijgt, stemt altijd toe, biedt geen genezing Bied weerwerk…

En al zijn onvolkomenheid Verglijdt in licht van eeuwigheid Naar onbekende oorden. Een wereld zonder woorden.…

voor jouw verlegenheid zou ik mij liever niet willen excuseren want je kijkt weg en vraagt je ondertussen af of ik jouw strijd zal delen had jij mijn lijf nog gaaf gekend dan had ik trots met jou de foto's teruggehaald en samen zouden we op oude beelden de liefde laten spelen elkaar vertellen van een gaaf bestaan…

wat rest er nog van het streven zowel verwachting als de droom blijkt zoveel groter dan het leven dat we straks wellicht met spijt zullen erkennen dat we tóch meer hadden moeten geven…

Levendig is de nacht vol met dansende sterren waarin de maan zich bloot geeft een aureool haar omringt Hun hemellichamen verlichten de weg die ik ben ingeslagen maar buiten dool ik rond als een blinde zonder zicht Waarheen voert het pad mij dat ik nu bewandel? In vertrouwen wil ik zijn doch de leegte brengt geen antwoorden Hoop…

Raadsels in mijn hoofd Mijn ziel in pijn Verlangende naar verandering Vechten voor mijn innerste Zo onvolkomen gebleken Vragende ogen die mijn twijfel zien Mijn hulpgeroep verhoord Maar genegeerd door mijn innerste Mij voortstuwend in mijn zoektocht Eigenwaarde verdronk in die poel Gecreëerd door mijzelf Kon ik die poel maar droogleggen…

zoals in schemerduister van de valavond alles zal vervagen zo zal het gaan met ons geheugen met uren van vervlogen tijd groeit taal tot onvolkomenheid verliezen woorden kleur en klank gaan zinnen telkens vaker mank zal kracht van taal en tijd verloren gaan in eeuwigheid…

Wanneer dr ergens iets klem zit, blijft hangen of zich groter strompelt, naar een knellende onvolkomenheid Geef dan geen centimeter toe, maar vecht meedogenloos, want wilskracht bergt hoop en vrijheid.…

ik heb de bloemen van de geest zien bloeien in een buitenaards boeket diepe schoonheid lichtte op en gaf rede aan een andere werkelijkheid spirituele stilte droeg woorden die nog nooit gesproken waren maar raakten aan de fijnste snaren van het menselijk hart nooit meer alleen in het eeuwig verbonden zijn zonder de pijn van onvolkomenheid…

Nog ben ik vol vertrouwen ten aanzien van mijn weerwerk aan de schaduw van het tegenspel. die mij om wat ik was blijft benauwen, en die mij het zicht ontneemt op de juiste zetten in het schaakspel. Nog ben ik niet verloren, omdat ik voortdrijf in de armen van de tijd.…

ik ben een beeldhouwer maak armpjes voor een kind geef het tevens beentjes en een mondje voor de pret volmaakt hoeft het niet te zijn want mijn mond staat niet recht spreekt onvolkomen woorden en kwijlt als een dronken gek ze lachen de mannen en vrouwen die gluren door de winkelruit want ja ik ben anders dan hun kroost dat zich verschuilt…

De dagen van mijn Leven gevuld met Bouwen, constructief Bezig zijn, kloven Te overbruggen Van menselijke Onvolkomenheid Probeer er voor Te zorgen dat alle Delen vast in elkaar Zullen steken - Maar kom er langs Wegen van sneuheid En somberte op uit Dat ik in mijn Leven vooral Losse schroeven Heb gekocht, Waar de vaste…