Alle inzendingen over 't Is zolang gelede

zolang ik wacht bij de poort ik kan niet anders als wachten op jou te prooi aan wind en spot ween en wacht ik zolang mijn lief, zolang tot je verschijnt zal je verslagen zijn je tred nog statig zijn zal je mooie gelaat nog ongeschonden zijn zolang mijn lief, zolang wacht ik…

Ik heb zoveel geleden. ’t Is zo lang geleden... ...Ik voel het nog, ...ik voel het nog, ...zo goed. Maar ik denk dat dat Er niet echt meer Toe doet...…

Zolang je mij voedt met aandacht. Uitdaagt met woorden. Zolang zal ik vergeten, dat er een regels zijn. Grenzen, waar ik niet aan wil denken. Zolang jij een man bent en ik een vrouw... Zolang zal ik dromen...…

En dat ik heel alleen alleen moet dragen, wat reeds zolang geleden is. Ik nooit voorkomen kon. Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan.…

En dat ik heel alleen alleen moet dragen, wat reeds zolang geleden is. Ik nooit voorkomen kon. Daarstraks was er een teer gebaar, heel even was ik weer diep in de waan van een gedachte, ver in de droom van gisteren. Maar in het donker van de dag, en in het kissen van de boter kwam ik weer thuis van al dat ver gegaan.…

als je het met liefde beziet in het zachte kaarslicht kan zelfs ‘t eerste daglicht de warmte niet evenaren…

Heel kort geleden was er eens een koning Die stond met zijn ministers op ’t bordes Hij hoorde van z’n moeder, de prinses: ''t Is altijd weer een grappige vertoning De foto’s hangen hier op Drakensteyn maar niemand weet helaas meer wie het zijn…’…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

De vraag waarom ik schrijf zal ooit een antwoord krijgen Zolang ‘t denken stil in binnenst gesloten blijft Dan zullen woorden, zinnen nooit tot daden rijgen Omdat geen mens het doel van werk en leven beschrijft Misschien ligt in ’t vragen naar ’t waarom beschreven Het alom weten van een steeds verzwegen woord Als oorzaak vanuit een stille tijd…

Let even op die fles, schat 't Is grapefruit wijn Trap uit je high heeled sneakers 't Is feest, Carlijn Het laat de meisjes koud - vannacht Zolang ze hun gang mogen gaan De hele nacht blues en Elvis En 'n favoriet nummer van 'n andere gast ..........................................................…

't Meeste verloor ik tijdens 'n vijf-en- veertig-urencoma 't Minste bij haar vertrek…

De linkse wolk wil af van ´t koningshuis Een déjà vu van honderd jaar geleden Door Jelles Troelstra werd destijds beleden “Weg met dat koningshuis en zijn gespuis” Ze ruiken revolutie…. voor geen geld Oranje Boven….. op naar ’t Malieveld…

’t Zal hen uit de buiken rotten, al het zaad, het zal uit hen bloeden, de ontzetting, zolang de angst in hen het voelen haat.…

Stil geleden leed fluisterstemmen dragen het over grafheuvels.…

't Was lang, zo lang geleden, Dat hij was heen gegaan; Hij zag nog eenmaal weder Zijne oude woning staan. Was het de flauwe scheemring Van 't zinkend avondrood, Die op dat needrig huisje Die zoete kleuren goot?…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden, het dwergenpaartje aan de zee; hun leven van alledag te bestieren, zo gelijk van stemming en wel te vree. Maar evenzo als ieder ander te streven naar wat het gewone leven niet kent; uit drang naar een grotere welstand die pas dan hun tevredenheid met het aardse leven verlengt.…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee dat desondanks zij het alledaagse leven leefden, zat hen ook het geluk nog wel eens mee. Toen dat geluk de kop op stak boven de golven van de zee; in de hoedanigheid van een tovervisje, bracht dat vinnig geluk verandering van haard en stee.…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, die hun omgekeerde bloempot van de hand deden voor een huisje met een bordes met treden; en die dankzij het tovervisje de strijd om het alledaagse bestaan in vrijheid onbezorgd aan zich voorbij konden laten gaan.…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, die bemerkten dat de tijd van het vele schenken door die wondervis in de zee; na het vele plichtmatig wenken, spoedig veranderde in een onverbiddelijk nee.…

Zoals lang geleden de Piggelmee's deden; het dwergenpaartje aan de zee, wier leven weer tevreden kabbelde bij eb tij; en bij vloed tij spoelde er nog wel eens wroeging voorbij. Hun harten bleven sneller kloppen als ze lazen over alle luxe in de krant, maar de les was heel hard geweest en zo kozen zij weer met gezond verstand.…

Een bijziende Piet in Schagen dacht dat er gewoon dakpannen lagen Hij viel door de schoorsteen naar beneden 't is echt lang geleden dat we hem zo zwart zagen…

'T is lang geleden; 'k was nog maar een kind. Toen dacht ik: Als ik maak, dat ik nooit meer Ondeugend ben, en dat 'k op school goed leer, Dan word ik vast 'een kind, van God bemind'.…

En dan zongen ze vast een kerkgezang; Alleen: als 't licht maar niet te helder was: Zo dicht bij God - een hele Zondag lang - Als 'k daaraan dacht, werd 'k om mijn ogen bang. Maar groen is goed voor de ogen: een stuk glas Hield men zich voor 't gezicht, daar, groen als gras.…

En ik begreep 't: gelijk zijn al de doden, De mensen en de negers en de Joden.…

En 't was ook stellig waar, Want iemand had 't gezien, dat ze de dooien Zonder gevoel zo van de trappen gooien, Wanneer ze op Sabbat sterven. Dat was naar. Een Joodje op school - Koos heette hij - had gezegd, Dat hij me een goud horloge geven zou. Ze lachten thuis, dat ik 't geloofde. Nou: Hij zei het wel, maar dee 't niet.…

Eens zei iemand, boos, Omdat 't mooi weer was: 'Jood!' Dat vond ik voos: 'Jood!' - 'Paap!' te schelden, is iets, dat niet mag. Het goud horloge, ja, dat was voor mij: Hij had het zelf beloofd. Dat was gemeen. Maar toen hij 't hoorde, keek hij niet meer blij, En kreeg een kleur, en sloop stilletjes heen.…

God's wijze liefde had 't heelal geschapen: Vol lente, net als de appelbomen bloeien; Weldadig-groen liet voor het vee Hij groeien Het gras, voor ons doperwtjes en knolrapen, 'T varken om spek en ham, om wol de schapen, Om boter, kaas, melk, leer, vlees, been de koeien; Waar steden zijn, liet hij rivieren vloeien; Het zonlicht spaarde Hij…

Dan denk ik aan 't konijntje, dat ik zag Als kind vóór Sint Niklaas achter het glas Van dure speelgoedwinkel. O! dat was Zo'n prachtig beestje, grijs en wit; het lag Gezellig in zijn mandje in mooi-groen gras; En als 'k van school kwam, bleef ik iedre dag Staan kijken, bang, dat 't weg zou zijn. En, ach!…

En vlak na 't bidden praatte je niet hard: 'T was of een heel fijn, een heel prachtig ding Rondom het eten over tafel hing; En dankbaar was ik dan met heel mijn hart, Dat we zo prettig bij elkander zaten; Behalve 's maandags, als we zuurkool aten.…

Langs 't kozijn Dropen de straaltjes. - Heerlijk schoollokaal!…