Alle inzendingen over OR Pijn

ik zag je hand op het behang ogen die wegdroomden vingers die de tijd nog voelden in de pijn van toen die even krampten toen je weer de stemmen hoorde van het twistgesprek op de overloop waarvan je in de toon alle hoop verloor nooit is het meer goed gekomen de lat was veel te hoog gelegd wat restte bleek het laatste op de…

Je deed me zoveel pijn Al je leugens en verraad Ik kon er niet meer tegen Zoveel liefde en haat Elke keer heb je tegen me gelogen Ik hield te veel van jou Ik kon je niet laten gaan Nu heb jij de pijn die ik niet wou Het is nu over en uit Ik heb je uit me leven gesmeten Al die ellende is voorbij Toch zal ik je nooit vergeten…

van de maan Ik zie haar staan voor een glazen deur zoekend naar een opening Waar de pijn verdwijnt en overgaat in afsluiting...…

mijn hoofd Die angst dat ik het nooit meer vind Een hand in de mijne dat gevoel om te worden bemind Soms een traan, gelukkig ook vaak een lach, Toch leef ik toe naar die ene dag Dat ik liefde vind en mijn hart weer leven mag Wist ik maar niet hoe mooi het kan zijn Dan voelde ik me niet zo alleen en had ik niet af en toe die ondraaglijke pijn…

Pijn, opgeslorpt door een zee van zout. Machteloosheid, gebroken door een orkaan van gevoelens. Voortleven, een doodse stilte omsluit mijn hart en stilt de zilte druppels in mijn lichaam.…

ongezien haar wangen verlangen kent zij steeds reeds weggestreepte dagen vragen durft zij niet ziet bloed en blauwe plekken bekken schuim en vuisten knuisten in haar schoot lood zwaar in haar benen wenen nu haar kinderen hinderen en verliezen kiezen zal ze nooit strooit zand in kleine ogen mogen zij haar ooit vergeven leven moest zo zijn … pijn…

Waarom zoveel woorden en zoveel daden zonder doel De pijn is niet te plaatsen in het hart van mijn gevoel…

Maar de pijn doet mij al zoveel verdriet En jou pijn doen, dat wil ik zeker niet Ik hou van je, en daarom moet ik je dit vragen Hoelang kan jij mijn pijn nog verdragen?…

Even razen en tieren, ik word gek van de pijn. Even mijn tranen de vrije loop laten. Even niet hoeven te praten. Ik wil even niet, dat je mijn tranen ziet. Pijn kan ondragelijk zijn. Daarom vraag ik: Mag ik even alleen zijn?…

Waarom doet dit toch zo pijn, het afscheid na samen geweest te zijn. Alles is koud en kil, zelfs de natuur is al een tijdje stil. Niets is nog mooi of de moeite waard, na het nieuws dat door mijn hart ging als een zwaard. Onze tijd samen zal ik nooit vergeten, ik hou nog steeds van je en dat mag iedereen weten.…

Als pijn zoveel pijn doet Dat je niets meer voelt Dat je ziel verdoofd is Volledig onderkoeld Als pijn zoveel pijn doet Dat je niets meer ziet Dat je niets meer hoort Zelfs geen haat of verdriet Als pijn zoveel pijn doet Dan leer je het kennen Dan doet het geen pijn meer Je kunt er aan wennen Maar verdoofd en gevoelloos Zal de dood…

wensen geen pijn meer onder mensen leven is een mooie droom voor hen die lijden niet zo gewoon…

Pijn... om wat had kunnen zijn toch vertrouwen om wat nog komen gaat blijdschap om wat nu is die pijn om wat had kunnen zijn…

ik wou dat het over was dat ik kon zeggen: "het is voorbij, alle liefde, alle pijn, tussen jou en mij" maar het is de pijn die mij nog steeds bindt die pijn waarin ik zoek en liefde vind morgen wellicht misschien wist de nacht al mijn verlangens maar is dat het wat ik wil ?…

Zou er een pijn zijn van een hogere orde dan vindbaar zijn en niet gevonden worden?…

Mijn tranen willen niet komen, blijven steken in mijn keel, Die brok doet me pijn, mijn lichaam in z’n geheel. Heb mezelf voor de gek gehouden, jij droeg je steentje bij, En nu is het echt over en ben ik alleen met mij.…

dan ben je van de pijn zo moe geworden dat je denkt; bekijk het maar. Maar ook die erge momenten van pijn, en daarbij je verdriet. Dan blijf je steeds weer vechten met altijd die aanwezige lach en een traan die niemand ziet.…

Wat is er moeilijker dan verdriet doorstaan De pijn die je gedachten onzeker maakt En dan nog te bedenken zonder jou verder te gaan De pijn die je zo diep in je hart raakt Zo overstuur en zo een verdriet Door eigenlijk iets wat niet zo groot is Maar het zorgt dat je hart iets vreselijks ziet Zodat je geluk opdwarrelt in de mist Ik probeer…

Pijn, “snij maar zolang nodig is in mijn egovlees” Bezorg me maar; of tranen, diepte- of hoogtevrees Je bent mijn begeleider in mijn doodsnood Mijn vijand, mijn geliefde, tijd- en bondsgenoot Je bent soms alles en ook weer ‘niets voor mij’...…

Pijn als meiregen die maakt dat je groter wordt dan het jongetje, onwelkom bij verjaardag klasgenoot = boerenzoon, wegrennend: niet janken, niet janken……

Je kind ongelukkig te zien dat doet enorm veel pijn. Te lijden onder geestelijke druk, dat voelt bepaald niet fijn. Je wilt haar zo graag helpen maar weet niet altijd hoe. Luisteren is een goed begin, dit leven maakt haar zo moe. Van kind zijn naar volwassenheid dat valt bepaald niet mee.…

Een pijnboom in mei Op de spaanse vlakte; Een pijnboom in mij.…

Donker en klein. Stil en met de ogen die ontwaken na slapeloze gebeden is ze weer een kind. In een eenzaam bed vol verloren dromen en speelgoed dat haar wakker maakt in de tijd die begon als een kinderdroom met momenten van slapeloos geluk. De stemmen fluisterden en vonden haar gemaakt…

Tegen elke lichamelijke pijn is er wel een medicijn. Ben je ziek, gewond of naar staat bezoek met bloemen klaar. Is er ook een medicijn tegen innerlijke pijn? Leeft men dan ook met je mee? met een bloemetje welnee! Raak je in je ziel gewond dan lijk je uiterlijk gezond.…

kapot gemaakt vloeiende gedachten snerpende angst scheur in een wit blad verwrongen stroom van pijn druppels verdriet warm vocht uit een koud hard beschadigd leven vol eenzaamheid schreeuw zonder geluid rode tranen over je eigen huid leeggestroomd en langzaam gaat alles wet blijft er alleen nog stilte en een litteken…

Pijn snijdt door mijn hart geloof in liefde vervaagt "Fijn hoor, dank je wel" als iemand aan mij vraagt Pijn overheerst in alles totdat de pijn vervaagt "Fijn hoor, dank je wel lief dat je het vraagt" Pijn wat is dat eigenlijk ik heb dat ooit gehad Was dat niet dat ene iets toen ik nog gevoelens had?…

Het is niet dat ik ontken dat jij mijn metgezel bent het is alleen dat ik soms zo moe ben van je snerpende stem, dat ik wou dat je soms even zwijgen zou dat als ik zou lopen ik kon wandelen zonder jou hierop wil ik hopen…

je was mijn familie je was voor mij mijn eigen bloed en vlees daarom kan ik het niet begrijpen en moet ik weer huilen als ik dit weer lees ik was nog klein ik had geen besef en laten we maar zwijgen over mijn lef ik durfde niets te zeggen, liet toe wat je deed het moment waarop het telkens gebeurde, is iets wat ik nooit vergeet ik…

Tranen zijn gelopen Woorden zijn gezegd Pijn is gevoeld Steken in je hart Dat machteloos gevoel Dat iemand in je bracht…

mijn handen strelen jouw lichaam in zoektocht wat kan aanraken kan soms pijn doen daar weet ik alles van. ik kus je ogen open vragend kijk je mij aan er is te veel verdriet nog ik weet het schat ik moet nu gaan.…