Alle inzendingen over OR eindeloos

Ik probeer de tijd te meten een seconde, zo verdwenen een minuut, een kort geweten maar dagen te kort voor stenen weken zwijgen voor planeten een maand zoekt naar fenomenen jaren tellen in het weten zoals eeuwen tijdloos schenen De tijd is nog nooit gevangen In momenten en gedachten Tijd bestaat voor jammerklachten Tijdloos is ook zielsverlangen…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

in deze eindeloze vlakte waar tekens door het luchtruim zweven totdat zwaartekracht hen op de knieën dwingt en ze samensmelten tot een ongenaakbaar fort in deze vlakte zonder begin of einde waar het laaiend wit onverbiddelijk op poorten beukt totdat de storm uitgeput gaat liggen en ik mijn oren niet langer verborgen houd in deze eindeloze…

van horizon tot einder een trage zilveren stroming langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand *** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met…

Het is donker Slechts hier en daar een licht Het einde van een lange nacht nog niet in zicht...…

Eindeloos.......…

gestalte kreeg gemaakt tot aan het doel, vervuld verlangen dat tot stilstand kwam gaat verder dan de halteplaats, hier openbarend dat niet hét- maar elk doel zich aaneenrijgt aan het snoer van wegen dat geen wijzer kent zo blijft de reis,-een wegennet waarop de mens zich voortbeweegt als ondergrond om zich te roeren- een doel op zich en eindeloos…

‘t kind mijmerend over vage verten daar achter de rode zonsondergang het einde van zijn eigen wereld die draait in een beperkt heelal kennis maakt de einder onbereikbaar lichtjaren reizen door ’t universum door sterrenstelsels zwarte gaten oneindigheid door ons geschapen ik droomde over mijn geliefde doden visioenen in hemels licht en…

liefde is eindeloos.…

Ik loop in de stad golven van geluid overspoelen mij een fietser rijdt over het trottoir kundig omzeilt hij mij de mensenmassa kleurt de straten vlaggen wapperen in de zwoele zomerwind ik zwerf doelloos tussen de geuren van voedsel en vluchtig parfum hier wil ik blijven ondergedoken in het lawaai dat geen naam kent eindeloos.…

Koud tot op het bot speelt de wind met het getij die golven opstuwt die uitdagend tot grote hoogtes klimmen om zo in woeste branding uiteen te spatten om met al hun kracht het strand te kussen…

Eindeloos ver staar ik over vlakte van een rustig schoon bijzonder landschap Stil reikende takken sloten verzonken in groen Vogels zweven er boven alsof ze het bezitten Een verdrinkende zon zakt nog dieper weg beschijnt nog even de eindeloze weidsheid Eindeloos ver staar ik over vlakte en ervaar de diepte van een rust zo eindeloos…

In een ander vertrek, tikt het glas en kraakt.. haar adem verstomt, magie ontwaakt in het holst van de nacht stroomt energie en kracht dwars door het leven heen hij is daar, hij laat haar niet meer alleen. Energie golft door het leven geen angst en beven samen slapen, samen waken samen, het leven maken zij geeft hem woorden blijf bij…

de tijd tikt moeiteloos door de liefde klopt met elke hartslag de liefde weet wat verbonden is in het echt elke genoten dag de tijd geeft wij nemen wij houden wij trouwden wij weten…

Waar je gaat over stranden de schelpenpaden beukend tegen de wind turend naar de horizon soms over asfalt Bomen flitsen voorbij de tijd ook en woorden zoet, zilt en zacht begrijpend liefdevol mis ik je…

eindeloos lang wil ik met je wandelen eindeloos lang met je onderhandelen hoe ver wij de verte kunnen gadeslaan hoe ver horizon verwijderd is van maan zoeken waar oneindigheid verdwijnt bedenken hoe lang eeuwig duurt waar ‘t verdwijnpunt weer verschijnt als je nauwkeurig in het uitzicht tuurt eindeloos lang wil ik met je lopen om te genieten…

nog dan ooit hiervoor ons opnieuw de betekenis ervaren van jouw handen op onze schouders die weg wijzend ons sturen blijven ons avontuur van leven voortgaand weten wij jou in onze rugzak gekropen van waaruit jij ons zachtjes fluistert wat de weg naar het weerzien plaveit jouw lessen van liefde wijsheid en geduld waar jij altijddurend eindeloos…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

In de platte polder Onder de voortijlende wolken Klieven de wieken Klieven de wieken door de wind Draaien de wieken Eindeloos Hun rondjes Of jaagt juist De wind de wieken Jaagt de wind Eindeloos De wieken rond? Wieken en wind Eindeloos Wieken en wind Eindeloos Wieken Wind Eindeloos Wind…

Heel de wereld ligt open en bloot voor me. Heel de wereld ademt in mijn adem. En ik adem uit. Heel de wereld leeft voor mij, zoals ik leef voor en met haar. Heel de wereld is mijn kerk. Overal staan kerken: er wordt gebeden, in het hart van ieder mens. Heel de wereld is en blijft mijn wens! Zolang als ik blijf en leef, geef ik…

een groepje dennen lange lichtgroene scheuten langs de autoweg…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

Die duisenjarige ryk so troosryk en fiktief dui onweerlegbaar aan Iemand het ons lief... Ons aardbewoners aap genade en almag na wat geen beskeidenhei of feitendwang verdra: die twee-en-sestigjarige Mafia-voorman weet hy mag nou honderd jaar lank tronkspaghetti eet. En jy en ek? Ons laat ons oë en hand raak asof die melkwegstoet…

Ja liefste Tot mijn lippen bloeden Tot het plafond naar beneden komt Tot de nacht wit wegtrekt Tot de katten in de tuinen krijsen Tot het licht de ramen openschuift Tot er vogels door de kamer vliegen Tot de buren over het balkon klimmen Tot de fietsers op straat stilstaan Tot het wolkendek openbreekt Tot alles blauw is Tot alles rood wordt…

Flinterdun als gesponnen zijde Trillend in een huiverige wind Begeleiden verwarrende gedachten Waar ik geen antwoord op vind Verdwaasd dwaal ik steeds verder Verdwaald in droog grillig labyrint Zoek ik terug in het kort verleden Tastend in eindeloos karig heden Dan hoor ik haar, flinterdun…

bestaat het te keren wat weder komt de seizoenen, de legio braakliggende uren die niet te bezaaien zijn. dode grond bevat geen kiemen en zal opnieuw verwaaien, het stof zal steken in ogen van drooggelegde haaien blauw van de nachten drijven dagen als makke schapen voorbij, de avonden vallen aan, hun bek vol van een stuiterende maan wekken…

Wat is toch de reden, wat is toch de zin, de oorzaak van jouw abrupte stekeligheid? Als een blad aan de boom, in geval van jou, liever aan de roos ben jij van aangenaam lief tot zeer naar, stekelig geworden Doornig en bits, irritant vervelend. Onterecht boos Wanneer ga jij nou eens inzien dat leven niet sec leven is? Zonder verantwoord'lijkheid…

nu wil ik met je vrijen straks wil jij misschien wel meer vandaag zullen wij niet meer strijden morgen wellicht nog ene keer ooit zijn we tijdloos samen nooit één minuut dat ik daarover denk vreemd dit moment te beschrijven terwijl ik je aanstonds een glas wijn inschenk proost dan op dit wonderlijk leven langdurig op weg naar het slotfestijn…

Eindeloos verzonken in de diepte van jouw ogen. Eindeloos verliefd maar toch zeer overwogen leef ik. Eindeloos golvend in de tijden die gaan komen. Met jou verder naar het leven van mijn dromen.…