Alle inzendingen over OR gezicht

Op het banket dat toen is aangericht: Zo ‘n hoofd op tafel…..toch ook geen gezicht.…

Een gezicht nooit meer zien. Een gezicht zien dat niet bestaat. Langzaam duidelijker, totdat ook de kleinste rimpels, putjes in de huid een oogwenk helder zichtbaar zijn. Maar het is geen gezicht. Het was misschien een man die honderd jaar dood is, en gestorven zonder ooit te zijn afgebeeld.…

menigmaal de liefde verklaard terwijl dikke regendruppels onze lichamen bevochtigden het was natuurlijk een bouwval zoals onze liefde ook bleek te zijn we drukten steeds vaker onze snor tot ook dit onvermijdelijk in elkaar plofte al met al was het mijn beste tijd en ook al ben je al jaren uit mijn zicht in mijn hoofd en hart blijf je en je gezicht…

Voor hem ligt alles open voor zijn ogen, Mark Zuckerberg ziet mij zoals ik ben, Veel dieper nog, dan ik mijzelf ooit ken, Hij weet wat mij ten diepste houdt bewogen. Zijn Facebook maakte zóveel data buit, Hij weet al dat ik mijn account nú sluit!…

De boerka moet bij mannen prikkels doven, Vandaar dat die de moslima bedekt En haar gezicht ook aan hun zicht onttrekt, Behoudens dan het smalle kijkgat boven. Wat van een boerka zelden wordt belicht: Zo´n ding is sowieso al geen gezicht.…

Zo stralend is jouw gezicht in het witte Thorn.…

Een ernstig gezicht. Daarna weer open en blij. Men voelt zich weer vrij.…

de stad is klaar met erkers dakkapellen zondags op orde schoon gewassen licht bereidt onder wolken een oordeel voor hoog ingelijste ramen en stille straten boven zijn luchtschepen geland met gaasdunne lading de vloot is vervuld van vreemd somber geduld over de daken en bewoners bijna uitgeslapen de dagen zijn voorbij waarin de dood…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Een stralende lach op je gezicht ogen die fel staan maar ook kunnen verwarmen 'n blik starend in de verte gericht Gedachten die heden en verleden omarmen Af en toe een rimpel op je voorhoofd 'n peinzende rimpel wel te verstaan eentje die je stralende lach verdoofd waardoor de blik somberder kan staan Maar dan komt er weer die glans die…

In de spiegel zie ik twee gezichten met dezelfde ogen Meer dan ik zelf wist werd het verleden nooit gesloten Het heden wordt aan die tijd geknoopt, de stilte werd alleen maar vergroot Mijn ziel bezwijkt door de macht in zijn akelige blik Ik verafschuw mijn eigen reflectie elk verlaten ogenblik Iedere verweerde dag laat…

Alle vreemde gezichten zijn druppels die ik vrees als de regen die mij volgt en ziet kijken hoe ik bang niet meer weet waar ik schuilen kan met gesloten ogen…

De neus vrij fors, en adellijk gebogen, een kleurrijk en zeer pittoresk gebit, een bril, een snor, grijs haar dat warrig zit en fraaie wallen onder beide ogen, zo blijkt het ideaal gelaat gebouwd. Maar dames, pech, ik ben allang getrouwd.…

het is om mij een vijver stilstaand licht en draagt voorgoed mijn binnenste gezicht ik kan het niet meer uit de spiegel breken. en nog,als ik hem gebroken had, hield elke splinter mij geheel omvat omdat ik het in ieder deel beteken...…

mag ik je bedanken zeg alsjeblieft niet nee gewoon maar wat woorden over wat je met me dee' want je gaf passie weer een kleur en maakte donkere dagen licht door jou kreeg geborgen weer een naam ........ en liefde een gezicht…

mag ik je bedanken zeg alsjeblieft niet nee gewoon maar wat woorden over wat je met me dee' want je gaf passie weer een kleur en maakte donkere dagen licht door jou kreeg geborgen weer een naam ........ en liefde een gezicht…

vormeloze drift blind graaiend op de geur je verbrand gezicht al deels in as verhult slecht het besef dat dit je laatste masker was…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

Of ik mijn gezicht moest laten zien, of hem standvast moest blijven verbergen. Ik koos voor het laatste, omdat ik weet dat je het, zoals altijd, niet waard was. Ik weet nog hoe je met je ogen knipperde. Alsof je twijfelde, om het toch te doen.…

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

opnieuw raakt mijn stem de dagen van dobberende bootjes op vuurduinen te traag tussen vreemde mensen ik ben getuige van mijn mond waarin iedereen verdwijnt en de zee hetzelfde begint te zijn kinderen lopen naakt hun lijfjes voorbij met licht en schelpjes aan het oor in en uit het water, hun adem langs de barensweeën alsof…

ster samen stil te staan een kroel die me laat smelten als sneeuw voor de zon zo in jouw armen liggen tot de morgen komt op de wolken dansen het maakt me niet meer uit als ik verdrink in jouw ogen die met me praten zonder geluid ik heb jou nog niet gevonden dus ik weet niet wat ik mis en alles wat ik voel is een gevoel zonder gezicht…

Haar ademlucht van zuiverheid staat vaak ten taak, de labiliteit waarmee zij lege tijd verslijt opent zij bewustzijn in het licht wat heeft mijn strelen aangericht haar ogen zien mijn zielsgezicht. *…

Keek in de spiegel en zag twee gezichten dat van m'n moeder en van mij het leek of ze even tegen me praatte en over m'n schouder tot me zei 'k Ben trots op je meid, je hebt het goed gedaan ik knipperde met m'n ogen en was weer alleen het was of ik me opeens beter voelde toen zij in de spiegel achter me verdween Ik zag in die gezichten…

Al die mensen zeggen: je moet ophouden met die onzin eindelijk word je ouder zie je die gezichten dat zijn gezichten van mensen die ouder zijn geworden en die mensen zijn opgehouden met die onzin…

enkele meters van de kant aan de rand van zand en water drijft een schaduw over zee de geesten van het hoge woord ze blijven golven in mijn hoofd met spottende baren ik wil ze niet horen of zien die gezichten van water zout lost immers de kou niet op die zich nestelt rond mijn hart mijn gevecht tegen de onzee strandt in enkele tranende…

Soms als ik denk dat ik leef loop ik rechtop en spuug ik het in mijn eigen gezicht Zo vertrouwd als het voelt is het ook…

geniet van het weidse vergezicht de omgeploegde velden het taluud met wilde bloemen de koeien in de wei moet ik daar weer aan denken echt ik voel me blij mijn blik is op het water gericht het water van de Lek en de Linge rijdend over de dijk ben ik plotseling in Spijk ik zie daar vreemde dingen verscholen in het groen staren drie gezichten…

Paspoort van poëzie voelt zich een verstekeling, met of zonder gezicht. Na de woordsporen kwamen de maskers tot leven, weer doorgegeven. Muze is lijden, schaduw zien aan gene zijde, nooit ziet men het geheel. Ontdooide teksten, ontplooit zich in de breedte, oneindig even.…

Mijn gedicht kent geen gezicht alleen de contouren zijn nog vaag zichtbaar een neus, ogen en een mond het is gewoon niet klaar het komt er ook niet van want dan zou ik jou beschrijven en alleen jij weet dat ik dat niet kan het zal zo blijven mijn hart is gesloten mijn vuist gebald geen pen kan ik nog houden geen gedicht kan ik nog schrijven…