Alle inzendingen over OR leven OR bestaan

verliezen herinneringen de indrukken van het bijzondere contact dat de aanrakingen mijn jeugd geschonken had waar wij in samen de onuitwisbare close harmony vergaarden die niet alleen op genen stoelden maar ook de zielsverbanden van de eeuwigheid bedoelden in de oneindig grote databank alles lijkt op te lossen in de wegen van bestaan…

ook hij is ooit jong geweest kan zich zijn eerste feest nog heugen van dat hij neerstreek en mocht blijven liggen zijn stofjes waren een eerst verschijnen van zijn geest die in vele jaren volgens een subtiel aanwezig zijn er altijd al blijkt te zijn geweest wij zijn in de loop van het leven steeds meer drager geworden van onafscheidbaar…

zonder zichzelf een gezicht te geven en vanuit de ziel te gaan leven zoals jij al parel glinsterde jezelf was en de ander ook die ruimte gaf…

bestaan met warme tranen wordt gebruld voor jouw pijn en verdriet is er een gedeelde warme arm in omhelzing met lieve woorden samen naar een nieuw perspectief want ook wij hebben elkaar eindeloos lief…

Hoe kunnen mensen ooit ontspannen en vrij het leven zo teleurstellen dat hemel een hel wordt Waar liefde wil vervalsen ons tot verraad verleidt en denken in emoties leven tot waan verheft Waar eenheid is vergeten strijd ons gaande houdt waar echtheid wordt gemeden leugen tot waarheid gemaakt In onschuld geboren rijpend fruit dat…

ik ranselde de stam schudde de takken van de olijf tot de pijn bloederig rood striemde langs mijn handen waar ook vorige jaren zand kleurde geurde bloed in netten die vingen waar vrouwen zongen bij de oogst voordrongen het was geen wedijver om meer die uit de ogen bliksemde maar wel het diepgewortelde gevoel van samen…

zacht verdwaalde het laatste kampvuurrood nog klonk de droge tik van een tak wolkte vettig geel licht opkleurend naar de wind het had gesmaakt was eerst verdiend in een honger krijgend gevoel door de exotische specerijen in het natuurlijk garen nam ieder zijn deel elkaar bedankend voor net iets teveel het oogstfeest…

je bloosde lachte licht verholen alsof het vuur van binnen brandde heel voorzichtig uitsloeg zonder rookontwikkeling ik kende de kleur van het lichte bloed dat net je hart in circulatie had ontmoet en met een extra slag hitte genereerde in een snelle bloedbaan op de huid gezeten door intieme manuele variatie en herkenbaarheid…

Voor altijd met je spelen Opgroeien met vallen en opstaan Oud met je worden zij aan zij Om wederom een leven te volmaken met jou en mij…

Als na het leven, het leven voorbij is, dan ben je dood Besef voor je dood dat de dood je dood is. Of juist je dood, je leven kan zijn. Want als er geen leven is na de dood, is er ook geen leven voor de dood.…

perspectiefjes in duizenden stukjes karton vorm en kleur die de plaats gaan bepalen ooit zullen plezier en samen het plaatje halen als geluk het ontbrekende feilloos zal leggen een creatie door handen gerestaureerd de benodigde tijd is in gezelligheid met smaak opgesoupeerd…

mooie dingen heb jij daarvoor op moeten geven om zonder groot risico zorgenvrij verder te kunnen leven in de werkelijkheid die jij kiest…

de mens wordt niet zomaar groen geboren met een paar armen en brekebenen soms heeft hij `t land of ploetert in de vijver schoolslag vlinderslag zift mugjes uit de lucht of kwaakt maar iets raak ergens onder de zon op een plompenblad…

nooit wilde ik buigen maar schaduw rondde al onder de last mijn schouders ik die altijd hoog op tornde tegen de strakste wind elementen trotseerde met fier geheven hoofd in de trots van mijn jaren ben verstrikt geraakt op stikken na sterft de tijd die mijn bestaan nog mogelijk maakt…

liefde zal spreken in vertaling gezongen door tolken van ver iedereen is welkom bij de oplevering van het kasteel de weg is lang maar als u goed kijkt heel ver daar aan de horizon ziet de toren al blinken in het zonlicht de toren van kasteel de torendroom waar sprookjes lopen naast de werkelijkheid strijd nog niet verloren de strijd van bestaan…

ik schijn in het verdwijnen mijn laatste zon heb nog een aantal planeten als zegen weg te geven een universum vol onbekend leven in de theatrale afscheidsregen heb te veel gereisd om de man met de zeis te ontlopen zag hem in de ruit hij lachte in verwelkomen ook mijn dromen logde ik uit…

schepping vanuit zijn geheel ons in delen presenteert ook de ontvangst was geen schrikken maar een warme inschikkelijke opvang voorbeschikt en meteen organisch geplaatst in het grote geheel waarvan de geborgenheid voelbaar was in het nu eeuwig bestaan…

om door het bestaan uiteengereten te worden zo dat er van mijn vrije wil niets overblijft…

is aan het vergaan als leven niets meer aan de ander heeft te geven…

ik zag je ogen langzaam opengaan nerveus knipperend ik keek je hoopvol aan maar uit jouw licht ontwijken kon ik begrijpen wat de uitslag al met jou heeft gedaan in angst en onzekerheden ik heb ze in de lijnen van je gezicht al gelezen we hadden samen nog gebeden al is dat lang geleden onzekerheid bleef als het zwaard…

ik wil de tijd niet breken wel graag de zegen voor dagen van bestaan geen pijn of onderhuids venijn een lach die lente brengt en warmte schenkt je handen strelen in eindeloze uren lijnen volgen van namen die na ons kwamen een klare lucht waarin de wolken verglijden een kus voor eeuwigheid als ook de tijd is afgelopen…

ik verzamel bossen om oerwoud te maken wolken die de tornado laat draaien regen uit buien rivieren die water in zee zullen spuien zonlicht dat leven gaat scheppen door groei en bloei op te wekken dankgebeden van hen voor het zijn hier op aarde in menselijke waarde…

heb nooit het wit in blauw kunnen lezen het fluisteren van de wind begrepen de kleurentaal van bloemen verstaan alleen in jouw armen kon ik me laten gaan jij hebt tipjes van de sluier opgelicht met jou krijgt leven een gezicht deel ik in bestaan…

natuurlijk draagt het leven stenen aan voor ons bestaan maar wie zegt dat ik bouwen moet zij stapelen zich vanzelf om mij heen geven steun en goede moed hun beperkingen gaan echter snel benauwen perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen ben dus rigoureus gaan ruimen de ballast heb ik weggedaan transparant is nu de kern van mijn bestaan…

Bestaan zonder draagkracht Verslagen door het leven - Ongewild onderuit gegaan…

Al ben ik thuis of verre oorden in een gedicht weet ik mij te verwoorden, kan ik het leven aan en bevestig mijn bestaan.…

als bestaan hier te gaan leren…

jij bent van stof hebt ooit jezelf geweven uit genen die je zijn gegeven zij sponnen zich tot draad kleurden tot patronen in veelvuldig delen hun eigen boodschap bracht jou groot van moederschoot tot meerderjarig jouw bestaan is het uniek gebeuren van een leven lang leren tot stof zal jij weer wederkeren…

ik heb geen armen afgehakt of benen afgekapt van al wat leeft ze nooit met dood bedreigd of stil gezwegen in negeren van hun tijdelijk bestaan ben met ze omgegaan als vriend in het verweven van ons leven tot geschiedenis de getuigenissen zullen nooit verloren gaan in zand en steen van aarde zullen onze merktekens blijven staan…

bij het verkennen van de grenzen in het leven kwam ik mezelf tegen er was geen groeten in ontmoeten maar wantrouwen en argwaan een vreemde snoes die pikte op het veld vol hoenders moest ik met hem de strijd aangaan of konden wij het samen aan na kukelen en paaien vonden wij een compromis waar geen enkele haan ooit naar zal kraaien…