Alle inzendingen over OR openbaring

Deze openbaring maakt gelukkig. De slaap overmant me weer. Het venster wordt gesloten.…

Het lot dat in hand van de doden slaande verschillen opheft tussen hamer en aambeeld; prognoses die de ziel peilen door te dure broden, nadien het echte leven voedend aangegeven gedeeld.…

Zou ik ermee iets kunnen zeggen voor en tegen jou bedoeld legde ik de nadruk op wat als de waarheid eerder gezegd; juist klei wordt ook telkens vervormd na eraan gevoeld, eraan te geven wat ermee door kunstzinnige taal werd uitgelegd.…

ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel in een gestructureerd beeld ik raakte materie voelde contact wist mij geladen met alles wat ik zag in fysiek openbaren…

Is openbaring.…

Ik ben dit niet Niet wat jij denkt, niet wat ik doe, niet wat jij ziet Niet wat mijn spiegel ziet Ik ben dit niet Ik denk, dat jij denkt dat ik doe, dat jij ziet, dat ik lijk Ik denk dat mijn spiegel mijn spiegel ziet Maar ik ben dit niet Ik ben verlangen Niet te denken, niet te doen, niet te lijken Ik verlang dat mijn spiegel verlangt…

't Zwakke ochtendlicht staat op het punt zich in mijn oog te openbaren, mijn wereld weer te vullen met gevaren en een oud begin: een dag in delen, geen gezicht, geen wollen donker, dáár is het gezwoeg.…

Het diepe ervaren maakt dichter mist ondoordringbaar de kern te raken Wat verborgen lijkt doordringt de sluier dwingt tot uiting van wat onzegbaar is Naamloze openbaring van intrinsieke inhoud half verloren in verzamelde letters…

Ze zei: ‘Ik vond het echt een openbaring, ik had meteen een bijna-doofervaring.’…

de verlossing voelt nader nu zij de wind niet meer tegen de haren instrijkt niet dat ze dat ooit gedaan had maar toch zachtjes priemt de dagvorstin door het wolkendek om vergeten verhalen te openbaren die van liefde en troost waar al even reikhalzend naar werd uitgekeken eindelijk komt zij thuis…

De aard der dingen kan zich openbaren als wij onze projecties laten varen.…

ik strijk over mijn hart bespannen met de meest gevoelige snaren geen elegie maar het is meer een adagio wat ik er inzie teder zonder klagen ik strijk over mijn hart en wil de wereld zachte klanken nadragen die op mogelijk zinvolle vragen en gedachten hopen antwoorden te kunnen openbaren…

een kind, verscholen achter chaos, we hebben haar tevoorschijn gehaald, een openbaring, de moeder werd geboren die haar eigen kindzijn zou genezen, een weg van tranen en geluk, jouw liefde en wijsheid, jij die me leerde, dankzij jou kan ze rustig slapen…

daar ben je dan en ik pas in je schaduw met jouw geboorte ben ik mee geboren ontpopt tot wijs en oud en veilig en vertrouwd we groeien samen op in onze nieuwe staat in al je kleinheid jij reusachtige ervaring een ware openbaring Verwonderend vervolg…

Dit gedicht is lang genoeg om te laten zien dat woorden soms minder zeggen dan waar de lezer om vroeg Vandaar dat ik alvast schrijf van wel Lezer, verwacht geen korte zit Geen openbaring, spektakel of kippenvel Maar een gedichtje zoals dit…

Liefdevol aanwezig, een Godsgeschenk, een ontroering en openbaring. Als een licht dat straalt, opbeurend en bezielend. Teder, eindeloos teder kwetsbaar leven, leven dat bloeien wil.…

laat mij je dal betreden en ik zal je mijn pieken openbaren laat mij je heuvels zien en ik toon je mijn vals plat laat mij verdwalen in je ogen en je ziet me nooit meer terug ik wil jouw landschap nooit verlaten dus moet jij mij gedogen want het is zoveel mooier dan ik…

ebbenhouten parket knarst piept plooit en trilt alsof mijn kamer zwetend buiten staat en bonkend verlangt naar een vasttapijt van stoom ontspanning adem frisse lucht een vergruizelde geest zeemt rondjes zwaait in de deuropening gaapt me aan alsof ik het ben die binnenval ik had je niet verwacht dit is mijn huis daarom hij verklaart…

enig in een wereld van reuzen zijn rol nog niet helemaal klaar staat de man op wacht, de weg van de boodschap onbegaan zolang als nodig is hij waakt tot het ogenblik van zijn openbaring de profetie is heilig iedereen heeft het recht ongewoon zichzelf te zijn zijn gouden gedachte bij het wachten op morgen een leven lang gelovig bidt…

Maar toen Gij U beliefde te openbaren, Toen zag ik niets van boven nedervaren, Maar in de grond van mijn gemoed, Daar werd het liefelijk en zoet. Daar kwaamt Gij uit de diepten uitwaarts dringen En als een bron mijn dorstig hart bespringen, Zodat ik U, O God, bevond Te zijn de grond van mijne grond.…

hun tempel in goud temidden het bruin der bergen schittering onder loden zon op haar lokroep tot over de horizon miljoenen uit hun schulp ter openbaring hunner wereld haar ingewanden opengesteld consumering binnen haar muren het hoogste goed der net gehuwden met menig zaad geplengd voor ‘t eerst op koud plavuis onder 't oog van niets gezien…

Misschien vind ik ooit nog de woorden die openbaren noch toedekken, die verhullen noch noemen maar die er zijn, simpelweg er zijn.…

Het licht dat nooit dooft, baken in zee, houvast in de chaos van wat begin, midden en einde verhaal is van Genesis tot Openbaring, van woeste leegte naar het Eeuwig Licht. Gedicht naar het gelijknamige boek “Vuurtorenwachten” van Jeanette Winterson.…

't Licht daalde over hem neder en drukte hem zwaar lood wervelde om het heden blote voeten in de rijm krakende grashalmen in stichtelijke stilte de openbaring voorbij nevel kringelt zacht om zijn verlaten lichaam zijn dampende huid zweet een koude schedel uit een stoel dood van het wachten het levende wit vangt de essentie vier tralies…

een onschuldige zondaar als ik ontleent niet alleen zijn geweten maar ook zijn houding door het gedragen besef innerlijk verwant te zijn aan zowel de strohalmen als de pluimen, een ingeslagen zoektocht vervolgt zijn weg dat haar verlangen vindt in de openbaring van het nog eindeloos begin.…

Over de donkere velden in mijn geest loopt een man met dichtgeknepen ogen in een storm van zand Zijn gezicht rood en verbrand In de verte ziet hij het zoveelste licht vijf zonnestralen op zijn gezicht Ogen verblind door zand en felle straling wat ontneemt hem zijn openbaring? Verward vraagt hij zich af hoe ben ik hier beland?…

Na de zondvloed geeft de blij glanzende regenboog zuivere levenszin aan de schone aarde spreekt van Gods hoede over heel de wereld de stad Babel beeldt echter de eigenwijze mensheid die tot elke prijs naar steeds hoger streeft tenslotte een grote verwarring van allerlei spraak is zonder begrip voor elkaar reinheid en warboel gaan samen…

Schrijven is openbaren trilling en evenwicht. ---------------------------------- uit: Verzamelde gedichten (1999).…

Hengel me binnen Want als een gedreven vis Zet ik je op je zinnen Op jou vredige lege stranden van liefde Zonder vooroordelen Zal ik rust vinden Haal me eruit Laat me spartelen op het droge De woeste zee Mag dan wel mijn haven zijn Het is nu tijd Iets in mij verlangt naar iets anders Bevrijd me Al doet het pijn Al betekent het mijn eind Niet langer…

ik ken het perspectief van oneindigheid voel eeuwig zijn in breekbare momenten aanwezigheid is een gegeven dat in geloof een spirituele basis heeft gekregen natuurlijk is er nog niets bewezen maar in de cirkel van leven zijn wij elementen uniek en vrij in de openbaring ooit van onze nog niet manifeste talenten…