Alle inzendingen over OR verlaten OR wonderen

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

nog een wonder dat iemand de moeite heeft genomen om hem op te hangen…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

De behoefte van bijna ieder mens, om eens zijn gevangenis te verlaten. Dat alles jaagt op het kloppend hart, van ons geheime, dichterlijke bestaan. Met godsdienst heeft dat niets te maken. Met religie heeft het veel van doen. Alles met de vrede van het wonder, dat zich door niemand laat begrijpen.…

Ik wil degene zijn die op je wacht in de geur van hout en bloemen als jij de deur opendoet verlaat en verregend Ik wil degene zijn die jou in mijn warme armen neemt als een kapel van liefde waarin je kunt schuilen Ik wil degene zijn die jou bemint liefste geen opsmuk of opmaak is nodig voor dit gewone wonder dat het grootste wonder…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

Gekwetst door de liefde. Op de vlucht naar een nieuwe ik, erg wantrouwend. Ik kan niet trots zijn, Ik streed tegen jou vreemde escapades en liet mij om de tuin leiden. Ik zal de toekomst zelf invullen, want jij pakte al je spullen. Op onze huwelijksreis liet je mij alleen opgekropte blaren zal ik zelf wel doorprikken. Alle vlinders verlieten…

spreek mij van een innere taal, een wereld waar twijfels woekeren net als woorden nooit verstaan zwijg mij in een uiterst praten, een werkelijkheid waar schijn beweegt net als het frêle, doorzichtige verlaten begrijp mij achter een wonderlijke stilte er is minder dan een wereld, meer dan jou en mij onbegrepen het verlangen…

leer me de tijd opdat ik de wonderen in uw handen kan begrijpen, de dankbaarheid na al het schreien nog zwarter dan een wezennacht heel mij door uw gebeden en omring me met het oude lied ik zal luisteren naar herkenning naar de kleine vogel in uw ziel omarm mij, breed in het licht, ik zal de dood verlaten wanneer ik sterven…

~~~ meer dan een nachtelijk regenbuitje was het niet een verfrissend heldere vervaging van het stof dat al dwarrelend tot breinstorm was aangewakkerd een herkristallisatie van verlaten omwegen in- en overzichtelijk in dauw gedrenkt vol wonderlijk snel opgeloste vertrouwde visies de verlossende kijk van het incontinente oog tekent met…

Belangstellend kijk ik naar de wolken Voorspellend een dag vol wind en regen Torenhoog als gigantische reuzen zijn zij Omhoog klimmend zover ik kan zien Aarde verlatend in het vliegtuig stijg ik Bedaarde plukken enorme wolken in wonderlijke kleuren Omringen mij roerloos Doordringen mij, vergeten is mijn wereld Uitgestegen boven het…

In de oude werkgrot verspreide rommel gebroken balken roestige hamers versleten schoenen behakte stenen die eens gezamenlijk klopten en stampten als meerstemmig koor in het gezellig duister nu: wegterend blijven bestaan.…

Ook ik ben uit het Britse Pond gestapt Als Engeland Europa zou verlaten ( Ik had dat als belegger in de gaten...) Dan zakt de koers, ik hoop dat u dat snapt In de vakantiepot zat nog los geld Ben er op tijd mee naar de bank gesneld.…

Gegeven in een nieuw bestaan zoek ik in hoop naar mensen en zal gaan door duizenden muren Die verlaten stilte van angst stil sluipend in het duister zal ik ooit vinden waar ik al die tijd naar zoek…

O Hart dat nu van alle troost verlaten Noch trots, noch deemoed noch devotie voelt; Dat niet meer liefhebt en niet meer kunt haten, Noch weet waarheen dit eenzaam dromen doelt; Uw zin en waanzin bei hebt ge verloren; Wat ge verlangt is dood, of ongeboren.…

het begon al met verlaten en werd dan later eerst traag en dan steeds vlugger vluchten…

En nu: verlaten voor mijn vuur gezeten, Zie ik mij-zelve aan.…

Een tafel Een stoel Een beker Een verhaal Verlaten en stil Een geschiedenis Gaat op in het niets…

Grote kille leegtes om me heen Vandaag mijd ik de straat In verloren toestand liggend hier Een lijf tot niets in staat Mijn tijd vertikt in eenzaamheid Het bed kleeft aan de rug Gestolen, weg, voorgoed voorbij Mijn hart wil niet meer terug Besef van pijn wordt deel van mij Niet voor de laatste keer Haalt voor de geest wat is gebeurd…

Je wordt verlaten, helemaal alleen gelaten. niemand die van je houdt, van binnen zo ijskoud. Niemand die met je lacht, iets dat de pijn verzacht. Geen toekomst in zicht, die jouw pad verlicht. Toch geef je de moed niet op, dus jij zegt hardop: "ik kan best alleen, jullie zijn overbodig, ik heb jullie echt niet meer nodig".…

Een druppel regen Loopt langs het raam naar beneden Een traan baant een weg Over een wang Een hart gebroken van verdriet Omdat het werd verlaten…

De mist hangt zoals de sfeer tussen jou tussen mij De motregen valt zoals het doek tussen jou tussen mij Gedachten dwalen zoals ik dwaal tussen jou tussen mij Verlaat mij niet nu niet nooit niet nooit meer……

Het zijn niet de woorden die de pijn brengen Maar de angst voor het gevolg De angst voor het alleen zijn is de grootste De eenzaamheid en stilte is wat ons zal krengen De herinneringen blijven komen Beelden op ons netvlies gegrift Hoe verder de stilte om ons heen dringt Hoe heter de gedachten stomen Steeds meer neemt de angst toe Het niet…

Ongemerkt, toch weer een poosje is het verbazend stil in mij en komt niet eventjes voorbij, zoals een duveltje uit een doosje, de door mij gewenste inspiratie. Erato en Terpsichore bezochten zelden mijn gedachten, hoewel zij steeds een glimpje brachten als aanzet voor een goed idee; en goed genoeg voor publicatie. Dus geen gedichten op…

Verlaat ons niet, Gedaante wiens onenigheid Vervliegt in tijd van liefde Leef lang niet langer dan gewoon Wil stil staan en verder niet meer lopen. Bevroren momenten, gejaagd door de sneeuw Met rode lijnen van tragiek en triest Zijn allen die niet langer hopen.…

Ik voel me bekeken, bespot, bewaakt. Ik voel me zo alleen. Met alle alle blikken om me heen.…

De tijd van woorden en antwoorden heeft hem alleen gelaten in het koude moment waarin hij ons heeft verlaten. Maar hij blijft dichtbij en in elke warme herinnering hoor ik weer zijn stem, zie ik de nieuwsgierige blik en kan ik weer vragen wat hij me wil vertellen met zijn woorden.…

ik stik… ik stik in mijn angst… je verlaat me… ik weet het zeker… En ik ben nog maar 3…

Ik voel me leeg Ik voel me bedrogen Moet ik je nu verlaten? Ik weet nog die uren die wij zaten Maar nu, mijn vertouwen beschaamd Klap op mijn hart Moet ik je nu verlaten? Dagen lang, zo te praten Ik voel mij zo intens verdrietig Mijn maatjes gevoel is weg Moet ik je nu verlaten? Ik kan je wel haten….…