Alle inzendingen over OR ziel OR leven

Wat jou als kind Werd aangedaan was Onomkeerbaar, lichaam En geest beschadigd voor altijd - Je hebt er niet aan meegewerkt Maar moest het ondergaan Op straffe van nog veel Ergere dingen - Volwassen ben je nu, Door je pijnlijke vijanden Niet meer belaagd, Niet meer dagelijks vernederd, En ben jij het die belast Met het verleden…

Goed en degelijk, Dat behoort het nieuws Te zijn in een doorsnee krant - Roggebrood in plaats van Luxe pistoletjes, dat wil dit land: De tierlantijnen laten we wel over Aan tijdschriften en weekbladen, Waarin je maar naar het Gewone nieuws moet raden…

De zeemeermin slaat haar staart om de benen van de man sleurt hem mee naar de diepte van haar wezen Samen bereiken ze de kern van hun zielen, ver buiten het aardse bestaan…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Niemand weet waar het leven mee begint Alle leven komt uit de bron van het wonder Niet het leven maar de ziel wordt bemind Het is niet met of zonder. De ziel is de koestering van binnen, het licht dat men in zich draagt, die probeert de liefde te winnen voor degene die er naar vraagt.…

heb jij in stukjes ziel ook jezelf gegeven…

twee zielen geven onbekend aan elkaar hun liefde maar apart vele levens die verbonden zijn tot overgave overwint en ze samenkomen op een lijn…

langzaam losgelaten door de van gisteren moe-gewaaide wind en nog niet gegrepen door de maalstroom van een nieuwe leef-je-leven dag drijf ik slechts omringd door nog te dromen dromen reik ik rechtstreeks door de spiegel van de hemel onbevangen naar de bodem van mijn eigen ziel en ga voor anker zonder anker…

Ik geef mijn leven Voor het jouwe, Hetzelfde Deed jij ooit Voor mij Onze zielen Zijn onsterfelijk De liefde Gaat de dood Voorbij Wat we ook doen Waar we ook gaan ’T is de ziel, Die niet veranderd ’T is de ziel, Die blijft bestaan Treur dus niet, Mijn lief, Maar kus mij nog een laatste keer Dit leven Kus mij En bedenk…

O leven, zoet leven, 'k Heb u zo lief gehad, En met innig beven Uw schone lijf omvat. Nu gaat het àl verdwijnen... Maar heerlijk, ver omhoog En schoner zal verschijnen Wat mijne ziel bewoog.…

ik zie ze gaan als strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid…

soms zie ik stukjes ziel in een onverwacht gebeuren een oogopslag of lieve lach zij kleuren ineens mijn dag het zijn intense geluksmomenten die ik meer zou wensen het zielenleven lijkt in zijn roerselen ons laatste groot geheim alleen de pijn kent iedereen uit een heel diep ervaren laat geluk maar komen in een nieuwe dimensie…

In mijn verleden heb ik de scherven van mijn ziel gezocht. Misschien mis ik nog wat maar ik kan weer verder gaan met mijn leven. Aan elke scherf kleeft een verhaal dat ik niet kan vertellen. Sommige zijn zo erg dat mijn leven weer even terug was naar toen.…

ik liep van lichtje naar licht met open blik zag stilte mij volgen in sereniteit schaduw wierp een weldadige verte die een andere kijk op leven gaf dat al beëindigd was zonder woorden spraken we in samen voelen weet nu hun gelukkig zijn in een bestaan van elkaar altijd verstaan…

ik portretteerde jou met kleren aan maar in je ogen blonk je ziel naakt in dit bestaan…

langs lijnen van oneindigheid tot het fluïdekoord zacht spant en wakkere aardse dromen vangt die weer tot leven kunnen komen…

In het midden van de boomgaard heb ik vrucht gegeven de rust omvatte mij pakte mij mijn ziel af en ging voor Godje spelen zo heb ik me nog nooit gevoeld leeg maar gevuld op een bizondere manier het zal je maar gebeuren gebruikt te worden zonder inspraak en je er direct bij neer te leggen het leven trekt aan mij voorbij in segmenten van…

het was niet altijd een blok aan mijn been ik koester doel en bestemming heb het gezaagd gefreesd geschuurd en gelakt tot het echt duurzaam leek maar het gelach van kenners en weters verbrandde het blok als te soft koos ijzer en smeedde het heet vormde en draaide in koelend gaan kon het niet passend beslaan pas in edelmetaal heb…

vleugels vliegen af en aan van zielen zonder naam verdriet ligt in het verschiet van hen die achterblijven vooral het plotseling verscheiden doet in afscheid lijden hun vlucht lijkt onbenoemd in hergroeperen van de geesten nog een keer het aardse gaan of past de cirkel eindelijk in het organische bestaan…

ik zie wat uit jouw handen komt het heeft de kleur van liefde er is geen vergelijk als ik naar anderen kijk jouw vorm toont eigenheid iets unieks dat nooit een tweede schaduw heeft jij legt je ziel in alles wat je geeft…

Met de ziel die haar natuur is. Een afgedankte pop gaat leven. Schrijvers inspireren boeken. Gepetto begeestert Pinokkio. Schilders bezielen doeken. Zonder ziel gaan poppen dood. Bezieling maakt mensen groot.…

jij lag naast het pad had net ietsje meer dan de andere stenen heb je geraapt met zorg schoon gemaakt vorm en kleuren bewonderd maar wilde door schuren en polijsten je diepere structuren bekijken nog kon ik de kern niet bereiken en heb je in wanhoop gebroken jouw scherven hebben mijn ogen geopend alleen je ziel was vervlogen…

ik wil je ogen zien drinken van het koele water dat je hart verkilt dieper in je ziel zal ik me overgeven tot de bodem gaan samen zullen we de grens verkennen verleggen als een wens bang voor weidsheid angst om te verdwalen reikend naar een nieuwe tijd want ik wil jou in een apart begrijpen en kijken wat er komen gaat…

Wanneer men luistert naar zijn ziel dan begint taal zowaar te leven...…

Met iedere geschreven zin ontbloot ik een deel mijn leven ik ben een mens die eens diep viel en nu op zoek is naar zijn ziel ik voer op de wildste oceanen in iedere uithoek van de aardbol heb ik gezocht In iedere bergspelonk, de diepste krocht ik heb mij dus naar het schrijven gekeerd daarin vind ik haar zeker alleen wat verweerd.…

getuigen van het eeuwigdurend bestaan nog klein maar waar ik mijn leven deelde zal ik ooit deel worden van het grote hemelse geheel…

we klokken heden willen terug naar een verleden waarin de schepping door de mens te begrijpen was aangesproken kon worden in de zielentaal die universeel door zielsbegiftigden communiceerbaar was in onze hoogmoed dachten wij meer en beter dan andere zielen te zijn hebben de raakvlakken door de eeuwen heen laten vervagen tot alleen…

Dicht men sociaal letsel in een politiekbetoog dichterlijk toe Getuigt dit het dichten van een ongelijk in exces Draaiend gelijk de stroming van het moment vereist betogen zij hun wazig gelijk Politici de dichters in metafoor bij uitstek…

De ziel is sterk, maakt werk van haar taak, wat ik ook meemaak.…

Waar zijn ze gebleven, die buren van toen, waar is de ziel in de mens gebleven? Waar?…