Alle inzendingen over Afscheid OR Dood OR Leven

Vandaag kust mijn leven de dood wakker De tijd van afscheid komt dichterbij Het vergankelijke sterft in dit uur In deze roes zweef ik mijn leven voorbij Beloof me maar niets ik zou het onmogelijke van je vragen Beloof me maar niets het is anders zó moeilijk te dragen Het is oké laat me nu maar los en dolend mijn zoektocht ingaan Het is…

Het afscheid nemen zal pijn doen de dood zal een bevrijding zijn gedachten die opkomen in de nacht in het licht van de maneschijn.…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Tussen geboorte en dood wordt het leven geleefd in liefde, ontdekking, onthulling en ontrafeling bezongen in onze innerlijke wereld om uiteindelijk van dit aardse bestaan afscheid te nemen in tijdloosheid te gaan en herinneringen worden geboren…

Terwijl in tijd het koude lichaam stolt tot lijk, neem ik voor altijd afscheid van de dode.…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder.…

druk maar niet meer op mijn deurbel vul mijn fles maar niet meer vanuit mijn doorgezakte stoel stap ik uit de kringloop van leven breekbaar als glas ben ik een mens in de volle maan neem ik afscheid misschien niet doodnormaal maar mijn leven op dood spoor voor mij hoeft het niet meer wil niet langer leven in een schaduw…

Dagelijks zijn er doden te betreuren door het coronavirus. Afscheid nemen met geliefde personen kan en mag niet. Het is erg als een mens dit overkomt. Bij het afscheid nemen mogen maximaal een aantal mensen erbij zijn. Een waardig afscheid verdien je als mens, maar niet op deze manier.…

Een passant in ons leven te willen wezen; die op haar afscheid reeds bij voorbaat was voorbereid.…

het is een oefening te leven als ware men gestorven en elke dag de vrucht van eigen erfenis te plukken geen afscheid geen rouwende geliefden want enkel de bagage is verstuurd de dood waar anderen zo bang voor zijn bespelen als ware het een feest en als het dan in ’t echt gebeurt te kunnen zeggen hier ben ik al geweest…

Afscheid doet altijd pijn maar zonder afscheid zal het nooit over zijn afscheid nemen is een ritueel heel essentieel want afscheid nemen is ook afscheid geven het is een einde maar ook een begin van een nieuw leven voor allebei…

ik voel onuitgesproken verdriet maar zie het niet in ogen die bewogen kijken naar beelden die zij niet begrijpen het zijn kamers waar stukjes bestaan langs elkaar leven zonder samen te zijn ieder op zijn eigen terrein waar het ego mankeert desintegreert naar waaruit het is ontstaan terug met zucht zonder vloek tot een volgende…

ik was erbij maar zijn schaduw sprak niet tegen mij zichtbaar was hij in de keuzes die hij ooit maakte kleur en vorm naar zijn hand in harmonieus verband alleen de twinkels zijn verdwenen met de innemende lach zij gaven ziel en spanning aan alles dat in zijn omgeving was stilte zwijgt rondt een leven af dat nog zoveel…

doorn in mijn hand gevoed met mijn bloed hield de roos in leven niet loslaten een hand tekort voor wat moest steel en hand vergroeid versmolten onderhuids ontstoken ondragelijk de pijn met harde liefde ruk de steel uit mijn vlees plant de bloem in de donkere aarde en voed haar met het bloed uit mijn hand rood op zwart morgen schijnt…

ik heb je vingers gevouwen met het gebed in je handen nog warm van vertrouwen wij kenden je diepste verlangen naar liefde en rust na een emotievol leven waarin jij alles hebt gegeven je ogen zijn niet gebroken je bent mee gegaan met je ziel na afscheid van ieder waarvan jij hield je bewaarde je lach als het laatste dat jij…

wij zagen in het afscheid nog een lieve lach wisten dat jij zielsveel om ons gaf tot je bent gegaan wij bleven staan in de leegte van het ogenblik week het licht uit open ogen maar jouw gezicht heeft onze naam…

Einde aan onzekerheid Over het enige zekere Begin van een heldere nacht Of eeuwige afwezigheid De nazorg van ‘n geboren begin Zijnde Het pad naar De waarborg van ‘n dovend einde Bij het laatste bewustzijn ’n Late overpeinzing ’n Finale retorische vraag: Met hoeveel Tederheid Liefde En levenszin Besteedden we De kostbaar opgebaarde…

hebt je vleugels geschikt met wat over was van je verenpracht wist je klaar voor de lange reis al vele jaren voorbereid in afscheid ben je uitgewuifd vol gratie vloog je naar de zon keek nog een keer vluchtig om…

nog is er het tastbaar samen zijn de kist en rode rozen pas later kleurt en spreekt herinnering uit foto’s in vergeten dozen er komt zeker een ontmoeten als vlinder zal jij ons op eigen wijs begroeten gaat ons de wegen tonen als wij verdwalen in vroegere verhalen er is een warme lijn die ons verbonden houdt ook al ben je nu zo…

wie tilt nog zijn arm op in warme groet als zielen langs gaan naar het onbekende het gebaar is vaak teveel gevraagd omdat mededogen hen niet meer persoonlijk raakt een medemens verliezen snijdt in eigen vlees ook zonder het ontmoeten van hun geest…

Wat is eigenlijk dood zijn? Is het erg of is het juist fijn? Is het eng of juist goed? Is het iets waar je altijd om huilen moet? Is het iets eeuwigs of gewoon klaar? Voelt het als een verlossing of als een gevaar? Is het afscheid nemen van het leven? Of is het: je aan het eeuwige leven overgeven?…

zag je handen bezig in hun dagelijks gebruik je neuriede en lachte af en toe voluit in het poetsen van de meubels blonken jaren van tevredenheid jij had je plaats gevonden een groot gezin dat groeide naar een nieuwe tijd het huis is leeg heb in stilte afscheid kunnen nemen toch zwaaide jij nog even…

hun tijd vroeg grijze kaarten met donkerpaarse strik haar laatste wens was anders zij koos voor licht en wit in samenzijn met wilde bloemen die bloeiden aan hun stam een leven lang met zorg gekoesterd tot het aardse zijn voltooiing nam de bloemen wiegen samen op het laatste zuchtje wind stil verwaait de handkus van haar…

je huilde niet maar de tragiek keek mee uit ogen die hoopten op wat mededogen warme handen zochten en een schouder om steun te vinden voor onbegrijpelijke dingen de muziek zong paars terwijl wij langs zijn leven gingen lag hij in onafscheidelijk wit dood opgebaard…

er is geen laatste eer maar zoveel meer kan geen afscheid nemen omdat jij niet uit mijn blikveld bent verdwenen zie je ogen hoor je stem voel je handen raken we ademen samen nog de lucht genieten stilte en de rust ik ben niet echt alleen wij delen wat het leven ons te geven heeft…

tocht vocht zich van buiten naar binnen verkilde de sfeer van stappen die kwamen verstilde het moment van ontmoeten in ogen lichtgrijs blonk het ijs van begroeten zonder hand al die jaren ik kon me de illusie besparen van het nieuwe beginnen het tochtte nu ook ijskoud van binnen…

Ik neem geen afscheid er is ook geen reden toe misschien maakt het dragen van de dag mij zo moe veel meer dat afscheid vooruit duwen niet over de schouder kijken nee, nooit afscheid.…