Alle inzendingen over Afstand OR pijn

meeuwen lokken je mee de verre horizon het eindeloze zand de diepte van de zee maar die oneindigheid ruikt soms naar eenzaamheid en een mens van zout zou er wel eens kunnen oplossen het voelt echter goed om hier de prikkelende pekel van onder je huid te halen en achter te laten aan de havenrand vol van vluchtige bootjes…

Slechts op afstand is gevoel goed en eenvoudig daar waar jij liefde kent en bent. Ingeslagen wegen zijn onomkeerbaar maar vormen de pracht van een nieuwe wereld. Vastgehouden en weer losgelaten totale vrijheid belevend zonder alleen te zijn.…

Zij hebben geholpen en zijn gevlucht, zoals anderen bewaren ze afstand. Ik ken ze niet allemaal even goed, maar ik ken het gevoel. In gedachten leef ik mee op afstand, niemand verwacht ook iets anders. Ik ken mezelf ook niet altijd even goed, maar ik ken het gevoel.…

tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij straks hak ik hem door zonder hoop want de afstand…

steentje in de maan En dan verlaat je me Het was allang tijd om te gaan Oh, in ons spiegelbeeld Gooi ik een handvol kiezelstenen Langzaam wordt ons beeld weer zichtbaar En ben jij eruit verdwenen De horizon kwam rakelings voorbij (De twijfelwilg neuriet een voorzichtig melodietje) De horizon kwam rakelings voorbij Maar jij blijft de afstand…

Mijn ogen doen pijn, mijn handen straks of niet meer. Ik staar, jij vliegt, daar. Op jou wordt niet geschoten. Hier, van jou naar mij een heuse scheerlijn. Mijn ene hand omklemt een roos. Zij is voor jou, jou alleen! Maar je ziet haar niet. Tussen ons afstand, een hek, duisternis. Als je me toch niet zo lang wachten liet!…

als je er nog bent Welke afstand? geen herinnering Ben ik op tijd? of gepasseerd Och ja, ik was het vergeten…

Er stond een massa praatjesmakers klaar Om bij de NOS haar troonsafstand te duiden Een koor van louter juichende geluiden Haar vakvrouwschap, de opvolging, dat haar Ze werd de hele avond uitgewoven Maar ook tot op het bot toe afgekloven.…

soms te ver Ook onderschatting van jouw ziekte Het kwam mij, hoe gruwelijk nu, toen niet uit Ik snap nu pas wat ver is De onvervulde wens om weer bij jou te kunnen zijn Maar jij bent weg, komt nooit meer terug Dat vreet aan mij Het steekt En doet nog zielsveel pijn…

Zij wil het laten zijn de verf, het nat papier In het besef dat alleen door haar kijken schoonheid ontstaat zich vastzet in de hoofden Zij stelt zich voor als een schaduw, die zich donker vallen laat hoewel de kleuren vrolijk sprekend zijn een weinig verdoft Het hoeft voor haar niet te fijn, dat glipt als zand door vingers heen vormt…

Voor altijd heb ik je in mijn hart gesloten om je altijd bij me te dragen nooit zal mijn leven meer hetzelfde zijn en ik zou niet anders willen afstanden tellen niet liefde geeft vleugels om elke afstand moeiteloos te overbruggen.…

Nu Grapperhaus weer op zijn trouwpartij En eerder onze koning en zijn vrouw Ze namen afstandsregels niet zo nauw Toch komen ze met sorry zeggen vrij Een boete en een strafblad ware beter Dit klopt nog voor geen anderhalve meter…

als straks alles het nieuwe normaal is zal absurditeit zegevieren dan zullen we zelf nadenken en toch dichtbij komen instinctief als dieren we kunnen niet zonder handen, armen, monden er is geen taal die we ooit anders verstonden als nabijheid we willen in vrijheid liefhebben, samen zijn absurd gewoon…

Wat een verschrikking toch Het leven op afspraak Gezichten verborgen Digiverhaal. Waar is de ruimte voor Spontaniteitsreflex Ieder te kussen in Oude normaal.…

Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

Je lippen zo zwoel kus ik op het beeldscherm maar het blijft surrogaat…

strijdtoneel in de gevechtsopstelling langs de frontlijn zoekt ze dekking in het zelfgegraven loopgraaf dat met de tijd dieper en langer wordt boven het oorlogsvuur in de zuigende modder hoort ze alleen zichzelf huilen ze slaat niet door ze observeert signaleert de heroïsche meesteres van de stelling houdt stand afstand…

zo zin je te aaien en te knuffelen minnekozend aan je hele lijf te snuffelen je handen plat te knijpen je lippen zwoel te verwennen ik ben niet meer te temmen zou alle zeeën doorzwemmen en heel, heel ver rennen voor één kus van jou…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…

liefde en vriendschap die ons ook nu loslatend vasthoudt afstand is als gisteren een omhelzing van in lentezon fladderende vlinders die ons vandaag als boodschap geeft dat de opperste vorm van pure liefde niet elkaar in de armen drukken is maar het op afstand houden van elkaar…

pijn…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

Liefde vraagt soms afstand, ook al kost me dat veel moed. Dit is jouw weg, en ik weet even niet, wat ik kan doen. Ik mag er voor je zijn, op afstand en met pijn. Liefde is ook laten. wat je eigenlijk wilt doen. Liefde is geloven, in jouw eigen kracht. Ik zie je lijden, maar weet dat ik in liefde op je wacht.…

Voel je niet die enorme afstand met boven? Vergeet je de pijn voor een dag? Ga je weer in geluk geloven? Rouw gaat traag, het mag er zijn. Hoe groter de liefde, hoe intenser de pijn.…

er valt een donkere schaduw de dag wordt grauw opnieuw de gekende pijn als iemand, die beweert een vriend te zijn onbetrouwbaar blijkt zijn vlechtmatje vertoont een afwijkend patroon pas nu ik afstand neem zie ik berekening er valt een donkere schaduw de dag wordt grauw .…

Wat zou ik graag even een vogeltje zijn zodat de weg naar jou, niet meer ver was geen files nee, zelfs geen storing per trein hoe zou je reageren als jij zoiets nu las? Even neerstrijken om met jou te praten rust, iets waar ik naar op zoek ben voordat jij me straks toch moet verlaten geen mailtjes of iets geschreven met de pen. Als een vogeltje…

Daarom neem ik afstand, ook al doet het pijn, Het is voor mij beter, dat ik het vergeet! Lion Queen @ Geschreven 29 jan.2007. Overleden 20-02-2008…

Zo ver als afstand in een echo klinken kan Zo ver ben ik bij jou vandaan Zo ver als het heelal die de kosmos omhelzen kan Zo ver ben je uit mijn levensbaan Zo ver als de zon die zich achter de maan verschuilt Zo ver ben je nog nooit geweest Zo ver als de melkweg die in het donker schuilt Zo ver voel ik de pijn het meest…

Er zijn van die mensen, waarvan je zou wensen, dat ze dichter bij je zijn, want afstand doet zo'n pijn, en ook al weet je beter, op vriendschap staat geen kilometer.…

Hoi pap, ik heb rode ogen maar niks gerookt nog Mijn handen ze trillen soms Net zoals mijn lippen En de rimpels op mijn kin dan Vandaag deed ik maar geen make-up Zoals je me nog nooit hebt gezien Mijn haar is alleen hetzelfde, goud Het is mijn vacht Ik mis je, elke dag, Te vaak Hier en daar Een traan Als ik kijk over het water Weet…