Alle inzendingen over Anna Nicole Smith

Je ademt zoals je leeft Onrustig en niet bij de tijd Een secondewijzer zonder richting Een leven waarmee je lijdt.…

Het heden met een verleden Een toekomstbeeld zonder kanalen Een auteur zo belezen Bladerend door hoofdstukken zonder te verdwalen Het levensverhaal niet ingebonden Alleen het voorwoord en slot geschreven De rust gevonden Hopend dat iemand het gaat lezen…

ik hoorde de wind door de tochtspleten fluiten hoe motregen miezerde tegen de ruiten en heel in de verte sirenes paniek ik zag grijze meeuwen vlak boven de daken de kat van de buren mijn zak openmaken ik rook de frituur van de Smiths-chipsfabriek en voelde terwijl ik zo wat stond te dromen het bladloze zwiepen van winterse bomen…

- En 'Anna' werd ze toen genoemd. Een palindroom was dus d'r naam. Er zei een artisfunctionaris: ' 'k Ga controleren, of het waar is' en vroeg ernaar. D'r pa zei: 'Daar is m'n Anna: palindromedaris.'…

Ik vergeef Anna de slechte kwaliteit van het leer, maar ik stuur haar wel een claim van jewelste.…

Anna, Hannah en Reinier Die zusjes van Ireentje Wüst En 't neefje van Hans Achterhuus Die waren gisteren nog hier Met Natan (zonder h) en Suus Die kletst de oren van je kop Ze zei niet eens ik ben de Bob Maar ging goddank op tijd naar huus Ik krijg van haar altijd een tic Maar Ada geeft mij echt een kick Met zuster Anna heb ik schik…

Toen Anna even voor z'n spiegel stond, beproefde zij d'r pas verworven kracht en viel algauw in slaap en op de grond. Het leven ging voorbij, doordat ze 't liet. Hij had z'n kennis kennis bijgebracht, maar haar bij kennis brengen lukte niet.…

Dit is de dag van 'Kik', 'Reinier' en 'Bob' Van 'Suus' en 'Ada', 'Otto', 'Natan', 'Anna' Het 'level' van het 'meetsysteem' van 'Hannah' Maar 'mooi dit idioom'? Een flink getob! Met nog een keerzij: veel zal er niet komen Mijn hoofd wordt dizzy van die palindromen…

Anna Enquist wil nog wat beklijven Al dacht Opzij dat zij ermee ging stoppen 'Ze praatte niet in one-liners en koppen Dus heeft ze vast geen zin meer om te schrijven' Wél doet zij volgens de geruchtenstroom Symphonica in Rosso (Gelredome!)…

het lege mussennest in de laurieren moest optimaal van hogerhand gevuld een hemelvogel rein in hart en nieren van erfsmet vrij heeft Rome ons onthuld die beelden sneed van joachim en anna deed amos kurzweil dieper mediteren het hunkeren zag hij vervuld het manna dat de zwarte dame weet te keren eens viel mijn musje van het dak geschrokken…

Het verrukkelijkste meisje aller tijden ben jij, vanuit vierentwintig duizend kussen geschapen Jij zoent alle heimwee weg, net zo teder als heilige Anna en ik fluister vierentwintig duizend maal dat ik je lief heb…

Wat ik niet verwachtte Niet wilde Niet kon En niet voelde Gebeurde toch Elke keer als ik voor me kijk Spoelt die golf mijn gedachten weer weg En kan ik voor de duizendste keer maar niet geloven Dat jij hier zo voor me staat…

De traan op jouw wang Mijn bange blik Het moment van herkenning Een seconde Even voelt het goed Zoals het zou moeten zijn Dan loop jij door En weet ik weer mijn plaats…

Leer mijn vlindervleugels dansen op de melodie van jouw gedachten die mij leiden zonder woorden als een paso-doble van de geest. Dans om mij heen met gesloten ogen en bespeel het verlangen van mijn lerende vleugels, onze ziel zo verbonden zoals zij nimmer verbonden is geweest.…

Alle jaren die verlangens Nog nooit je hand gevoeld Nog nooit je lippen beroerd Alleen in dromen zo bedoeld Al was je maar een dag verliefd Nimmer zou ik je meer storen Niemand ontnam dan dat geluk Alleen jij kon me dan horen Al drie jaar lang zo verliefd Nu nog meer dan toen Nu moet je me echt iets geven Al was het maar een zoen…

Zo innig aan elkaar verknocht Toch stadig aan elkaar losgelaten, Zoals dat hoort in een kinderleven Dat ongemerkt uitgroeit tot volwassenheid - Veranderende klankkleur, Die de volgende fase aangeeft In een natuurlijk ontwikkelingsproces: Moeder die haar dochter Als gelijke aanspreekt nu, En die in haar ogen De volwassen vrouw herkent…

Waar wij dichters menen de waarheid Tot op het bot te ontleden als wij Onze gedichten schrijven, Komt het niet zelden voor Dat wij de waarheid beschrijven Zoals wij die waarnemen - Of wij daarmee ook De werkelijkheid treffen Valt nog maar te bezien: We beschrijven haar immers Zoals wij onze werkelijkheid zien…

En dat ik het dan ook nog moet horen via Anna. Ik voel me gekwetst en ben heel boos. Had jij daar een reden voor? Of was je gewoon harteloos?!…

Al ben je oud, ik voel de pijn van vergeten rituelen. Jouw lach en hopeloze woorden, zo leeg en anders als zij zijn, ik kan ze niet meer delen. Een klein gebaar is wat ik wens, een flikkering in je ogen. Het is het niets dat ik nu zie, verdwenen gedachten van een mens, zo stil en onbewogen. De verandering, die zoveel verhult, is die…

Wachten op het antwoord op een vraag die nooit werd gesteld. Luisteren naar een verhaal dat door niemand werd verteld. Alles willen nemen, maar toch een beetje geven. Lezen in een boek dat door geen schrijver werd geschreven. Houden van iemand terwijl je hem haat. Stil blijven zwijgen terwijl je druk praat. Ontzettend populair…

de ballen in jouw boom wil ik zijn van die rode glanzende of de poedersuiker op jouw oliebollen klef en zoet maar het liefst ben ik de belletjes in de champagne waarmee je klinkt op een goed nieuw jaar en dat je dan even aan me denkt als ik over je tong dans…

denken is eenzaam want op het moment dat je mijn gedachten leest zijn ze alweer veranderd helemaal voor jou alleen…

De zee ongrijpbaar in beweging eb en vloed in kleur blauw en groen maar in een cyclisch ritme beroert maanlicht de golven…

wind waait boom zwaait ramen, deuren klepperen en laten wat wind binnen komen in mijn kamer herfst in de winter…

Waar ben je nou? Ik kan je niet vinden, Waar ben je nou naartoe? Net als ik je nodig heb, ben je me moe. Waar ben je nou heen gegaan? ben je dan nooit geweest wie ik dacht dat je was, heeft die persoon dat nooit bestaan? Ik zie je wel, maar je bent het niet, nu zie ik geen liefde meer in je maar alleen maar verdriet, waar is de oude jou,…

Weg wil ik, weg van jou, weg van de persoon waar ik zoveel van hou. Weg van de pijn, weg van het verdiet, voordat jij het ziet. Als dat alles weg is kan ik weer normaal leven, en jou opnieuw mijn glimlach en vriendschap geven.…

bijna een jaar, sinds het sprookje begon, verblind door liefde, levend op een rose wolk, dag na dag, week na week, de liefde leek eindeloos, maar uiteindelijk liet je me toch in de steek. zonder reden, kapot was ik ervan, tranen vloeiden dag en nacht, nu zie ik je was het niet waard, ik heb te lang op je gewacht. je hebt nooit geweten hoe…

Mijn huid fluistert dezelfde woorden die jouw lippen spreken als het verlangen uit haar schaduw treedt en teder de liefde aan zich bindt.…

Het licht van de nacht beschijnt alles wat ik zoek maar reeds lang bezit.…

Zomers fietst zij blij met rare capriolen... Daar is hij, de zon!…