Alle inzendingen over Boterbloemen

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

hij wiegde een grote boterbloem tussen sprietig gras dat schuurde net als constante irritatie over ongemakkelijke buren zij gingen voor een eigen pad dat voor een ander onbegaanbaar was omdat geel te heftig domineerde en zij in overleg en toegeven nooit iets zouden leren vriendelijke mensen maar met rotsvaste overtuigingen en…

Boterbloem op de polderdijk Hoe geel ben je in gedachten als ik rollende naar beneden duizelig van groen en blauw jouw geel zag en het plukken wou?…

Blijdschap is een lach alles wat je aanraakt krijgt hem mee als in een koor buldert hij van je gezicht alles is zomaar vrolijk ieder voelt zijn bloed vrijelijk in zich stromen en een gedachte springt op aan zonneschijn aan spelende kinderen en natuurlijk aan boterbloemen.…

Net gedicht onderweg zag ineens je gezicht zo jong als boterbloemen in de berm zo vers hoorde ik door jou haar stem op weg naar als de boterbloemen bloeien ja dan .... zo’n vers.…

Boterbloemen in het gras, Een micro-samenleving zoals het vroeger was. Als het harde aardse gemeen Mij dreigt te vermorzelen als een poreuze steen, Denk ik vaak hoe simpel het leven eens was, In alle rust gelegen tussen de boterbloemen in het gras.…

malse grassprietjes zwaaiende boterbloemen in gele jasjes…

Er was eens een boterbloem die als 'echt' droomde van een boterhammenland Van lekkere belegde boterhammen Na het eten, smullen, slikken bijna ongegeneerd schrokken voelde hij zich zo overmand en 'voelde zichzelf aan de tand' De boterbloem concludeerde: Er was helemaal geen boterhammenland en dat smullen van belegde boterhammen…

zij heeft verdiend kan hij haar niet geven in dit leven ergens in de nieuwe wildernis heeft zij het tedere libidogeheim aan de dieren terug gegeven de duisternis heeft zijn ogen weemoedig gemaakt met een glimlach tussen de wellustige spelonken van zijn innerlijk schrijven leest hij haar universele spiritualiteit de man is als een boterbloem…

Ik wreef een spiegel in een donzig hoefblad Je vroeg of je erin kon zien hoe wolken glijden langs de zon Ik wreef een spiegel in een donzig hoefblad stak er twee boterbloemen door en lachend zei je ''Spiegelbeeld'' Je wreef een spiegel in een donzig hoefblad stak er drie boterbloemen door Zonder geluid scheurde het uit.…

boterbloemen... luister naar de duizend vleugels als een erekrans van pastelkleurig geluid om de stilte, ben ik. Zou ik kunnen dansen? in de hitte, boven het veld... boterbloemen... vormen zich de paarse geuren, versmelten zich het leven en de rust. Alsof de tijd, het besef ervan kristaliseert, tijdloos kort verstilt...…

alleen als ik je naam kan lezen leun ik tegen grassprietjes en zie ik boterbloemen groeien, ranunculus.…

Boterbloem als metafoor Vinkentouw als rode draad Arendsoog als antiheld Romantiek als houden van Paringsdans als ritueel Ongekust als maagdenvlies Onsterfelijkheid was zijn deel Maar leven kon hij niet…

een zandweg in een grassenzee strandvrij de duinen zijn hier uitgewaait er is alleen de glooiing van de beek een schaterende, schetterende vogel wat koeien achter een omheining en weiden met duizenden boterbloemen…

Boterbloemen korte rokjes birkenstocks blonde lokjes Rode lippen terrasjes vol wijntje biertje heel veel lol Zomersproetjes goudgeel strand bootje varen... dat is Nederland…

Waar de modder Hard om zich Heen heeft geslagen En alle leven Verdronken lijkt, Is daar vanuit Het niets de Zachtste boterbloem Die het leven viert Bovenop de dood - Een onverwacht leven Dat zich uit in een Soort van voorlopigheid…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

Het boterbloemt in mei al valt de regen neer bij bakken. Straks broedt elk vogeltje zijn ei al zijn er nog geen nesten. Het groent nu overal en merels fluiten ook dwars doorheen de kille ruiten. Het boterbloemt en merelt terwijl de regen perelt.…

het luchtruim is ontdooid, de wind werd zichtbaar aan de wand, waterzucht en spataderen ontsieren de oevers van verlaten wensen, de onderhandelingen waren afgesprongen en de vlaggen gestreken tot grondniveau, de fanfare speelde met lijf en leden haar stuk 'Gratis Toegang tot Kasteel en Park' daar hoorde ik voor het eerst de gil van de boterbloemen…

hoor, een zomergiebel een blotevoeten meisje rolt door de ochtenddauw van miljoenen grassprietjes kevertjes en torren kriebelen haar armen boterbloem en klaver plukt ze met haar handjes vogeltje, hoog in de lucht kom je met me spelen?…

Zoverre men ziet boterbloemen bij de vleet een zilverreiger knobbelganzen bij een plas irissen uitdagend geel een bank in de zon een wandelpad afgezoomd met lijsterbessen vogelwikke grote muur smalle weegbree pluizenbol…

Madeliefjes en margrieten, boterbloemen, fluitenkruid, het is lente langs de wegen en dan trek ik erop uit. Jonge grutto's in het grasland, een rij pijltjes in de vliet. Als de zon schijnt, ga ik fietsen langs het moois, dat lente biedt.…

er is de smalle reep asfalt waarop men fietst de stilte van de oeroude dijk de kleine vogel in de rietkraag de berm vol boterbloemen er zijn de gefilterde lagen waaruit we bestaan de dagen van de zeepbellen de overscherende zwaluwen de grillen van de zee…

Lieve moeder in het groen gelegen, brandende van boterbloemen; bunkers. Zing ik als de kindren zongen, bommen, bommen, goede bommen, op de aarde neergedaald. --------------------------------------------------------- Uit: 'Duizenden zonsondergangen', 1972.…

een harp kust de golven aangestuurd door de wind spelen bladeren in de maat deinen zwaluwen door het vroege ochtendblauw gelijk een groep violen zwellen tonen aan daar de eik de baspartij voor zijn rekening neemt vallen boterbloemen bij evenals de lijsters het Meiconcert is geboren…

voor alles wat ik tegenkom op een tochtje door de velden zijn er woorden toch val ik stil het pad leidt mij langs fluitenkruid waarvan de geur me volgt weilanden met zuring madelief en boterbloem lome koeien slaperige huisjes mais houdt zich nog wel even in en dat geeft lucht…

als was het een stuk van mij een wilgenkop eigenzinnig in een groene dreef een boterbloem die het maaien van de graskant overleeft een wandelpad vertrouwd onder oeroude bomen geluk dat mij beschoren is zolang ik nog durf dromen een paard dat hinnikt als het mijn voetstappen hoort het diepe rood waarmee een laatste roos…

Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen Zonder jou. Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan.…

ik telde dertien zwarte kraaien allen zwart, als dichte nacht maar één droeg witte veren en ik -onverwacht- zag hoop hij vloog er naar het hek daar langs de weg en in de berm bloeide geel een boterbloem op lange steel ze stond zowaar te zwaaien…

kom wonen waar ik woon het gras is groener er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien zoekt bomen wuiven in de wind diepe grachten waar je volop boterbloemen vind kom wonen waar ik woon het gras is jonger er is meer tijd om te verlangen naar wat je misschien mist.…