bretons blauw
of hoe streepjes
je het gevoel geven
van een nakende zomer
hunkering maakt ontvankelijk
zeker na de kilte van
een seizoen vol leemte
goddank komt in het oosten
spoedig de zon op…
'Nadja' van André Breton
Voorbij de Nôtre Dame...
De klokken zijn gebroken
en Quasimodo ligt verpletterd
weg - zoals een ieder
die geen liefde krijgt.…
gehavend
klotst de zee bedaard
langs de gestutte boten
het luikenblauw
viert hoogtij
in de rode avondzon
kades met terrassen vol
meeuwen schreeuwend dol
terwijl de obers vliegen
het water wast
ongedurig kolkt de
spiegel tot diepzwart
dat blauw verdonkert tot
de nacht terwijl de kades feesten
overspoeld door de bretonse lach…
heb je verstopt
in blauwe kruiken
met franse slag gedeeld
passend bij
bretonse luiken
daar heb jij je nooit verveeld
de aangeboden borst
ruwe handen op je billen
lonken en steeds verder willen
geen café was je teveel
soldaten en matrozen
donkere lach en kirrend vozen
heb je gedeeld
mijn blauwtjes te koop gezet
de franse slag…
Op Terschelling, lang geleden
in een grijs en ver verleden,
leefde een eenzame jonkvrouw.
In het zwart gekleed, in de rouw
om haar familie, verdronken
nadat hun schip was gezonken
tijdens een storm op de Noordzee.
Geen vloed bracht hun lichamen mee,
zij kregen geen ander graf
dan dat wat de diepte hen gaf.
De jonkvrouwe op haar kasteel…
je vrouw
Erika nogal sadistisch, dus gaf ze je 's nachts
maar gauw de borst, in de hoop op versoepeling
en als anarchist haatte je de Utrechtse braafheid,
waardoor je naar Schalkwijk uitweek, je eigen huis
bouwde, intieme contacten vermeed, Erika naar Marten
Toonder zag gaan, maar wel geëerd werd door de keizer
van het surrealisme, André Breton…
Onlangs mocht ik als glazenwasser bij de ouders
van mijn eerste vriendin
aan het werk en verontschuldigde haar vader zich ten zeerste
om zijn afwijzende gedrag,
omdat ik inmiddels een landelijk bekende schrijver was geworden,
die verdacht veel op de dadaïst André Breton lijkt.
'Ze is boven op haar slaapkamer, je weet de weg!…