Alle inzendingen over Dauw-dichter

We renden hand in hand over vochtig gras en trokken ochtendnevels speels uiteen tot ze als ijle vogels van ons vluchtten stil stonden we te kijken hoe de zon hen warm ontving voor ze als parels dauw op onze monden daalden waar ze stierven in een zoen en wij elkaar plechtig beloofden die elke morgen te herhalen…

als je eindelijk weet wat je wil maar je liefde van nu staat stil weet dan dat ik van je hou en fluister zacht ik weet dat jij ook op mij wacht net als de ochtend op weer een nieuwe dauw als dan door de zon die toch weer schijnen gaat de dauw het blad verlaat zal ik de aarde zijn waarop die druppel vallen gaat…

Het vallende lover Melancholie in de herfst Elk jaar weer opnieuw…

tranen drinkend kruipen we in onze schulp voortgeduwd door de infectieuze storm 't dorre hout in een tapijt oktobergoud De avondklok schrikt ons op eenzaam en bang wandelend langs de lanen van vrede waar de oorlog niet wordt verklaard Maar we zullen de nachtmerrie doorstaan met de liefde van het Woord in de genezende dauw…

in jouw sporen verwelkten de bloemen al gauw zodra de dorstige zon opkwam slurpte ze de dauw kleuren en geuren die de wereld op fleuren met bloemen in de knop gebroken nog voor ze zijn ontloken…

wie telt de druppels van het dauw, zoet en zacht wie was het kind dat liggend nog lacht totdat de aarde haar zal ontvangen in dankbaar verlangen te geven, te verzorgen opdat op n frisse morgen de dauw likt aan het blad van een volgend levenspad…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

Er dwarrelde een kind mijn leven binnen, één en al lente en vrolijk jolijt. Haar leven moest nog beginnen; Het mijne was al bijna uit de tijd. De frisheid van heur haren danste om mij heen, bedwelmde mijn zinnen en bracht mij terug naar tijden lang heen. Vervluchtigd, Verloren, Vergaan in de tijd. Haar lipjes, zo roze, weken vaneen…

De dauw gevangen In het vroege ochtendlicht Vervlogen dromen…

Zijn inborst leefde vroeg in de lentemorgen in de dauw van mei.…

Dijen en haren, vliegende dauw de dag in: die leeuwin ben ik!…

De haan die kraait de dag kriekt dauw bedekt de aarde…

voor dag en dauw oogt zij haar kans voor die dag de dagpauwoog vlinder…

als je eindelijk weet wat je wil maar je liefde van nu staat stil weet dan dat ik van je hou en fluister zacht ik weet dat jij ook op mij wacht net als de ochtend op weer een nieuwe dauw als dan door de zon die toch weer schijnen gaat de dauw het blad verlaat zal ik de aarde zijn waarop die dauwdruppel vallen gaat…

voor de ochtenddauw 2015 via de bruidsbloemlaan naar de ondertrouw naar kalenberg de sleutels bij de buren lucht met de rietmug doorvoer groningse bevingen zijn zeker gevangen in water in de vier winden een rietgors op lagarde moeras toch 't weer op de kalenberg - de dagen gaan dauw na dauw nauw in hun weidsheid…

Dronken van leven renden wij door dag en dauw struikelend huiswaarts.…

nergens glinstert licht nevel versluiert de dauw op jonge rozen…

Zij kust een vlinder Lucht zo blauw, druppel van dauw De hemel glimlacht.…

Wat zich opnieuw lezen laat in schaduw van een vergeten naam gewist door weer en lachend kind de droom hardop te herdromen in sentiment met open raam van nachten waarin in het voetlicht van de maan het verleden werd hertreden uit de ogen van een hemels lichaam waarin de sterren helder schenen onvermijdbaar van wat de dichter wil het…

kent hemel noch hel Een dichter gooit geen zand in ogen Een dichter is gemaakt uit regenbogen Een dichter is waarheid noch leugen Een dichter gaat nooit mee Een dichter is een veulen Een dichter zegt ja noch nee Een dichter is muziek Een dichter komt aan Een dichter is uniek Een dichter zon noch maan Een dichter is de dood De dichter…

Nieuwe dauw op het veld glinsterend zonnevocht een knipoog van het land het jaar nog ongepeld…

Krulstaartjes rollen in grauw land waar dauw ontwaakt ook de beer is los…

Het Graf sprak eens het Roosje aan: - Wat moet er met de dauw gedaan, Waarvan uw blaadjes blinken? - - En gij, hernam het Roosje toen, Wat wilt gij met de doden doen, Die in uw diepte zinken? - Het Roosje zei: - Ik zal te nacht De dauw, die mij de morgen bracht, Tot honigdruppels menglen! - - En ik, lief Roosje!…

Was ik maar dichter Dichter bij jou Was ik maar dichter Dan kon ik dichter zijn Bij jou…

Hoe dichter de dichter bij het licht, Hoe dichter de dichter dicht.…

De dauw was weer de voorbode van een heerlijke, zonnige dag...…

Mijn voeten in het ochtendgras ‘k voel druppeltjes van dauw Ik wou dat het altijd zo was Mijn god, ik hou van jou…

Hagelwit het garen waarmee ingebonden ongeschonden het boek dat ik openvouw ongerept de ochtend nog in dauw…

Jij was mijn gras groen en levendig schitterend in de dauw maar toen wist ik het het gras aan de overkant is groener.…

Van de geur nog moe van de zon bloedrood van de dauw zo zwaar rozen in de ochtend hun stengels buigen…