Alle inzendingen over Droef OR Limerick

Droef zo droef breekt soms de maan door het zilverig wolkenvlies, dat ik u verloren waan, eer ik u verlies.…

Er was ene Kees in Nieuw-Heeten die voelde zich danig gespleten. Dús, een ingreep aldaar. En hup, Kees was klaar. Ja verdomd: Klaar was Kees, moet je weten.…

ik zag letters dansen op papier de polonaise van het vrije vers gaf veel vertier statig zweefden de sonnetten hun vaste pas door lettergrepen tellen wisten zij wanneer de wende was de limerick en puntgedicht toverden een lach op mijn gezicht krachtig als kastelen zwierden in herhaling de rondelen en in pastel op het witte vel verstilde…

gevlochten klanken dwarrelen droef en donswit de zon tegemoet…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Geef mij de blues ik ben zo down zing ze dan aan die oude rivier laat ze klinken door “Old City-town” over de velden en ook hier zing droef, kom zing de blues. Laat horen overal die song van arbeid en van dwang ieder die zijn verdriet uit zong over dagen zwaar en lang zing droef, kom zing de blues.…

Zelfs de regenboog maakte me zo bang dat ik mijn hoofd boog Het was te mooi wat ik daar zag en dat verdrietelijkte mijn dag want ik voelde namelijk geen ontzag Waar vind ik de Verwondering, Bewondering Waar heb ik het toch gelaten......…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

Ach, mijn liefste zo droef klinkt mijn lied in de nacht dat het misschien verliest aan schoonheid, aan ritme, aan praal en pracht, maar droef blijft mijn lied - tenzij ik veinzen moet - en dan vraag ik me af hoe je vrolijk zingen kan als je hele wezen baadt in smart, als het verleden je tart, hoe kan je vrolijk zingen als zelfs…

Een dag kan somber zijn en een nacht zo droef gekweld door angst en pijn herinnering die men begroef. Niet alleen schijn die bleef van vreugde en geluk maar ook woorden die je schreef maakten zoveel stuk. Ook niet de dag dat je heenging ligt voor mij moeilijk en droef ’t is die ene herinnering dat jij voorgoed m’n naam begroef.…

juli jubelend breekt bij mij in merel en licht & congo die ogen van dat meisje nog altijd droef…

Een diervriend'lijke juffrouw uit Stroe Werd langdurig gedekt door een gnoe. Zij sprak na de daad, Doordrenkt van het zaad: ''Ik ben nu aan een ander beest toe!'' Een keurige juffrouw uit Nijkerk Ontwierp lingerie voor haar breiwerk. Vergat ze wat steken, De mensen dan keken Soms regelrecht zo in haar zeikwerk. Er was eens een juffrouw…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil?…

Gaat niet droef bij over-lijden De huid past stroef -in hemelsnaam- de ruches aan een klam geweten Verpakt tot zondaar’s lentegoed…

de dag komt in gezongen woorden die een klacht in klank verstoorde met een droef en dralend lied dat men klinkend in de verten ziet…

'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

Zo vaak ben ik kalm en rustig En word plotseling droef te moe; Tranen rijzen in mijn ogen, ‘k Word in ’t diepst der ziel bewogen En weet zelf waarom noch hoe.…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

O wees mij goed, gij die mijn vrienden zijt of simpel mensen, die de mensen mint; ik ben zo zwak, zo droef, zo lafgezind, zo zonder veerkracht in de mannenstrijd.…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

En elke dag opnieuw, bij het ontwaken, Keert hij zich droevig in zijn bedde om, Terwijl zijn handen, in nerveus gefrom, Spelen over ’t weggewoelde linnen laken. Hij fronselt tegen ’t licht dat door de blinden, Ten kier gelaten, bleek zijn bed beschijnt, Zijn tengere gestalte teer omlijnt, En zoekt zijn mond ten koele kus te vinden. Hij…

En sinds: ik vond niet wat ik zo behoef, En zo mijn woorden luid soms blijheid veinzen, Mijn ziel is stil en vol verlangst en droef.…

Van zorgen kan ik deze nacht niet slapen. Ik staar door 't venster doelloos voor mij uit... Werd zó de wereld van eerstaf geschapen Met maan en wolken, zonder een geluid En zonder licht? Waar ik vanmorgen zag De bomen met hun gele en groene verven Raad ik het ziekenhuis, waar dag aan dag Gemartelden in duizend angsten sterven. 't…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

En ik word droef. Want derft mijn ziel de tover Dier lieve stem die 't wrangst gemis verzoet Dan welkt mijn trots en ben ik naakt en pover, Alleen verschroeid door felle hartstochtgloed.…