Droma
netgedicht
Wanneer het laatste licht gaat slapen
gaan de zware gordijnen toe
weer sluit zij de donkere dagen
haar ogen zijn zo hopeloos moe
in plaats van het schaapjes tellen
telt zij de spijlen van het bed
met één druk kan zij om aandacht bellen
maar haast heeft het ontbijt al klaargezet
de po-stoel is allang in ruste
grauw en grijs, een dode kleur…